Rozdział 22

22. A on popełnił tylko jeden błąd.

Bartek
        Wbrew wszystkim naszym przewidywaniom Agnieszka nas nie nachodziła, a do Łukasza praktycznie się nie odzywała. Wszyscy trwali w zawieszeniu, święcie przekonani o nadchodzącej chwili rozstrzygnięcia. Nie wiem, jakim cudem Oliwii udawało się ukrywać przed Łukaszem to, że jest w ciąży. Nie rozumiem też, dlaczego nie chciała mu o tym powiedzieć. Uparcie twierdziła, że musi poczekać, aż jego żona podpisze papiery rozwodowe, na co niestety się nie zanosiło. Te trzy tygodnie przed najważniejszym dla tej sytuacji wydarzeniem były idealnym podsumowaniem całej tej gry i całego mojego życia pomiędzy Oliwią i Łukaszem. To była jedna wielka zabawa w kotka i myszkę, walka z wiatrakami i oszukiwanie wszystkich wokół, a przede wszystkim siebie. Dzięki temu, co widziałem, gdy oni przechodzili to wszystko, zrozumiałem lepiej, czym jest miłość i liczyłem, że dzięki temu nie popełnię takich błędów jak Łukasz, bo są niezwykle trudne do naprawienia.
        Po pokonaniu Trentino byliśmy niezmiernie szczęśliwi, ale czekały nas pojedynki z Kazaniem, które od początku zapowiadały się na jeszcze trudniejsze niż z najlepszą klubową drużyną globu. I tak też było, bo na terenie przeciwnika daliśmy totalną plamę, a u nas nie było lepiej. Byłem zawiedziony, na trybunach kibicowali nam i Oliwia, i Łukasz, a my tak to zepsuliśmy. Po zakończeniu pojedynku zauważyłem, jak Agnieszka kłóci się z Żygadłą, a Liwka stoi zupełnie blada i wyglądało tak, jakby miała zaraz zemdleć. Nie bacząc na konsekwencje, podszedłem do nich i zająłem się Morawską, jednocześnie dochodziły do mnie strzępki rozmowy Łukasza i Agnieszki. Jak zwykle chodziło o rozwód, którego Żygadło nie chciała, mówiła też coś o zmarnowaniu dziesięciu lat, aż w końcu z hukiem wyszła z hali. Ziomek natychmiastowo podszedł do mnie oraz Oliwii, zostawiłem ich samych, żeby pobiec za Agnieszką i wymusić na niej rozmowę.
        Nie potrafiła ukryć zszokowania, gdy ją wołałem. Zgodziła się jednak na chwilę „pogawędki”. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłem w niej człowieka, który ma jakieś ludzkie odruchy, wyglądało na to, że rozmowa z Łukaszem mocno na nią podziałała, bo była bardzo przybita.
- Nie chcę się wtrącać – zacząłem niepewnie.
- To się nie wtrącaj – prychnęła.
- Ale się wtrącę. Dlaczego? Dlaczego się tak zapierasz? Przecież dobrze wiesz, że to nie ma sensu.
- Wiem. I co z tego? – podniosła głos. – Myślisz, że to było fantastyczne uczucie być tą drugą? Że mi się to podobało? Zawsze było Oliwka to, Oliwka tamto. Nigdy nie traktował mnie poważnie, zawsze byłam w cieniu, miałam być dla niego terapią i zapomnieniem. Po tych wszystkich upokorzeniach mam mu jeszcze ułatwiać? – cały czas krzyczała.
- Masz rację, ale wszyscy wiedzą, że sama nie byłaś święta. Mówi ci coś nazwisko Magnoli? Naprawdę sądzisz, że nikt się o tym nie dowiedział? Zdradzałaś go na prawo i lewo, też nie traktowałaś poważnie. A on popełnił tylko jeden błąd: ożenił się z niewłaściwą kobietą.
- Nic ci do mojego życia! Przestań się wpieprzać! Od kiedy tak dbasz o Łukasza? Co, ty też się zakochałeś w tej pieprzonej Oliwii? Jesteście żałośni, wszyscy troje.
- Nie, nie zakochałem się w niej. Zresztą to nie ma nic do rzeczy. Apeluję do resztek twojego sumienia. Pozwól na ten rozwód, zrób to dla siebie, dla Łukasza, a jeśli to nie wystarczy, to pomyśl o dziecku, które nic nikomu nie zrobiło. Tak, Oliwia jest w ciąży. I nie powie o tym Łukaszowi, dopóki się nie rozstaniecie. Wiem, że gdzieś tam w środku, pod tą twardą skorupą jest wrażliwa kobieta, która jest w stanie zrezygnować z czegoś, co i tak nie ma przyszłości.
        Po tej rozmowie zostawiłem ją samą, licząc, że faktycznie zostało jej jeszcze coś z ludzkiego współczucia i sumienia.

Łukasz
        Dwa tygodnie po meczu Dynamo z Kazaniem listonosz przyniósł list, którego zupełnie się nie spodziewałem. Gdy otwierałem kopertę, drżały mi ręce. Dzierżąc w dłoni kartkę papieru, na której widniał podpis mojej, jeszcze wtedy, żony, miałem ochotę się rozpłakać jak dziecko. Dopiero wówczas zdałem sobie sprawę z tego, że czekałem na ten moment dziesięć lat, tego pragnąłem. Wolności, którą będę mógł oddać w zamian za szczęśliwe życie z Oliwią.
       Bartek akurat wtedy był na meczu wyjazdowym, więc ja mogłem zadbać o odpowiednią oprawę wieczora, w którym moje życie zacznie się na nowo. Nie siliłem się jednak na romantyczne kolacje lub inne tego rodzaju wymysły. Przygotowałem wieczór niemal identyczny z tymi, które spędzaliśmy w Sulechowie. Dobry film, kakao i my nawzajem. Oliwia tego dnia wróciła do domu dosyć późno, nie miałem jednak pojęcia, gdzie była, a ona nie chciała mi powiedzieć. Bez wahania przystała na moją propozycję spędzenia wieczoru. Leżeliśmy na kanapie i wpatrywaliśmy się w telewizor, śmiejąc się z infantylnej fabuły filmu.
       Nie miałem ochoty już go oglądać, więc zacząłem bawić się włosami Oliwii. Gdy ta czynność już mi się znudziła, zacząłem pobudzać palcami jej skórę. Jeździłem dłonią po jej ramionach, oddechem drażniłem jej szyję, co jakiś czas składając na niej delikatne pocałunki. Po paru minutach takiej zabawy, Liwka się odwróciła i mocno wpiła w moje usta. Byliśmy spragnieni siebie nawzajem, więc był to bardzo zachłanny pocałunek. Posadziłem ją na swoich kolanach i kontynuowaliśmy tę czynność, lecz, gdy włożyłem dłonie pod jej koszulkę, ona gwałtownie się zerwała, o mało nie przewracając stolika.
- Oliwia, co się stało? – zapytałem zmieszany.
- Nie, nic… Muszę iść do siebie – wybiegła czym prędzej z salonu i zamknęła się w swoim pokoju.
        Pod drzwiami do jej sypialni stałem kilkanaście minut, prosząc, żeby mnie wpuściła albo chociaż powiedziała, co zrobiłem nie tak. Ona jednak w ogóle się nie odzywała, słyszałem tylko jej cichy szloch, który zawsze przyprawiał mnie o ogromny smutek.
- Liwka, proszę, wpuść mnie, kochanie.
- Nie jestem twoim kochanie – wykrzyczała zza drzwi.
- Jeszcze nie, ale już niedługo będziesz. Agnieszka podpisała papiery rozwodowe – powiedziałem, a jej szloch natychmiastowo ustał.
        Mogłem wybrać sobie lepszy moment na to wyznanie, ale chyba tylko to mogło ją wówczas uspokoić. Cisza trwała kilkanaście sekund, a zaraz potem drzwi do jej pokoju się otworzyły. Stanęła przede mną zapłakana Oliwka z nadzieją w oczach.
- Czy to znaczy, że…
- Tak, to znaczy, że niedługo będę wolny i cały twój – oznajmiłem radośnie, a już po chwili czułem na ustach jej zachłanne pocałunki.
        Skończyło się oczywiście w sypialni, w której po raz kolejny zespoiliśmy swoje ciała w jedno. Przy nikim nie czułem takiego spełnienia jak przy Oliwce. Leżała wtulona w mój tors, jeżdżąc po nim palcami, a ja bawiłem się jej włosami.
- Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć – wydusiła po pewnym czasie.
- Stało się coś? – zapytałem zaniepokojony.
- Nie… Znaczy tak… Nie wiem – mieszała się w zeznaniach.
- Liw, przecież mi możesz powiedzieć o wszystkim – obróciłem się, żeby spojrzeć jej w oczy.
- Będziemy mieli dziecko – powiedziała w końcu, a moje serce waliło jak oszalałe. To było za dużo jak na jeden dzień.
- Dziecko? – dopytywałem sparaliżowany tą informacją.
- Zrozumiem, jeśli nie będziesz go chciał. Jakoś sobie poradzę – usiadła na łóżku, a ja chwilę leżałem oniemiały, by zreflektować się dopiero, gdy ona już chciała wychodzić.
- Poczekaj! – krzyknąłem i podszedłem do niej. – Naprawdę będziemy mieli dziecko?
- Tak – odpowiedziała, przygryzając dolną wargę.
        Opuszkiem palca dotknąłem jej policzka i delikatnie go gładziłem. Czułem, jak w oczach zbierają mi się łzy, łzy szczęścia. Nic już nie mówiłem, tylko wpiłem się w jej usta, a potem mocno przytuliłem. Byłem i jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

~*~
Po raz pierwszy nie wiem, od czego zacząć posłowie, tyle się w mojej głowie roi słów, że nie nadążam z pisaniem. Postanowiłam to opowiadanie zostawić takie niedopowiedziane. Niech każdy sam stwierdzi, jak to naprawdę było z Agnieszką, czy Oliwia dowiedziała się prawdy o odejściu Łukasza dziesięć lat wcześniej, czy Bartek też odnalazł szczęście. To pozostawię waszej wyobraźni. Co prawda w piątek będzie epilog, ale on jest nieforemnym zbiorem słów, które tylko nieco nakreślają ich przyszłość, niewiele wyjaśniając.
Od dawna powszechnie wiadomo, że to opowiadanie w moim mniemaniu jest niewypałem. Tak to chyba pozostanie na zawsze, ale potrzebowałam takiego odejścia od trudnych tematów. Przydała mi się jedna banalna historia, bez większych refleksji. Mam nadzieję, że mnie rozumiecie i podobnie traktujecie to opowiadanie.
W komentarzach do ostatniego rozdziału delikatnie zasugerowano mi, że jestem hipokrytką. Cóż, każdy ma prawo do własnej opinii, ale tak samo każdy oskarżony ma prawo do obrony. Nigdy nikogo nie zmuszałam do komentowania, ani tego od niego nie wymagałam, jedynie dzieliłam się swoimi przemyśleniami, które nie musiały wywierać na Was żadnego wpływu. Za moje własne niekomentowanie wielokrotnie przepraszałam. Nie muszę się nikomu tłumaczyć ze swojego postępowania, ale gdyby była to tylko kwestia lenistwa czy braku chęci, wtedy mogłabym te oskarżenia znieść, tak jednak nie jest. Nie, ja nie wyznaję zasady „coś za coś”, nie żyję w takiej rzeczywistości, choć na tym opiera się dzisiejszy świat. Jeśli mam siłę, ochotę, czas i naprawdę czegoś warte przemyślenia, to się z Wami nimi dzielę, więc jednocześnie rozumiem Wasze podejście. Wybaczcie, ale nie widzę sensu w pisaniu: „Super, świetnie!” Czasami po prostu lepiej nic nie pisać, niż pisać głupoty. Z takiego samego założenia wychodzę i przy swoich blogach, a sugestie w posłowiach nie są wyrazem żalu czy krytyki, to po prostu moja opinia, z którą nikt nie musi się zgadzać! Ale dziękuję bardzo za takowe opinie, pomogły mi one w podjęciu bardzo ważnej dla mnie decyzji.
Długo się nosiłam z tym zamiarem i ostatecznie zrobię tak, jak planowałam. W piątek w tym miejscu pojawi się epilog, prawdopodobnie ostatni w mojej solowej karierze. Nie zniknę, ponieważ mam swoje „zobowiązania”. Cały czas będziecie mogli czytać moje wypociny w opowiadaniu tworzonym w towarzystwie Repugnance. Będę też oczywiście odwiedzać Wasze historie i w miarę możliwości pozostawiać po sobie ślad. Czy wrócę? Jeśli to kogoś interesuje, to powiem, że jest to bardziej prawdopodobne, niż to że zwieję nikogo o tym nie informując. To nawet nie jest przerwa od pisania, to jest przerwa od publikowania, które nie daje mi już takiej radości jak na początku. Może to się z czasem zmieni i wtedy wrócę do Was, by znów „maltretować” Was swoją twórczością. Na razie pozostanę w moim kochanym Wordzie, a Julieta i Wiśniewski będą mieli mnóstwo czasu, żeby powstać i się udoskonalić.
Skoro ja się teraz tak rozpisałam, to nie wiem, co będzie w piątek. Dziękuję Wam.:* A więcej ckliwych podziękowań oczywiście pod epilogiem. :)
Commi