Rozdział 21

21. A leki kosztują.

Bartek
        Przeczuwałem, że, gdy tylko Oliwia i Łukasz wejdą do domu, rozpęta się małe piekiełko. Morawska na widok Agnieszki od razu, bez żadnego zastanowienia, popędziła na górę, nawet na nią nie patrząc, a Żygadło wydawał się mocno spięty i zszokowany takim obrotem spraw, ale podszedł do tego po męsku i od razu chciał z nią rozmawiać, nadal udając, że wszystko jest po staremu. Zostawiłem małżeństwo samo i ruszyłem za Oliwią, która potrzebowała wówczas wsparcia. Znalazłem ją w pokoju, leżała na łóżku i tępo spoglądała w sufit.
- Jestem popieprzona, nie? – zaśmiała się pod nosem.
- Nie popieprzona, tylko zakochana – odpowiedziałem pewnie i położyłem się obok niej na łóżku, a ona wtuliła się w mój tors.
- Myślisz, że on w końcu jej powie? – zapytała z nadzieją w głosie i spojrzała mi głęboko w oczy.
- Nie wiem, Liwka, nie wiem. Rozmawiałem z nim niejednokrotnie i powiem ci, że nie powinnaś tracić nadziei.
- Nadzieja matką głupich.
       Leżeliśmy tak kilkanaście minut, rozmawiając o tym, co działo się przez kilka ostatnich dni, jednak Oliwia cały czas była myślami gdzieś indziej. Gdy zapytałem ją o przebieg meczu finałowego jej podopiecznej, mocno się speszyła i dziwnie na mnie spojrzała, już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, lecz sama sobie przerwała, łapiąc się dłonią za twarz i biegnąc do łazienki. W toalecie siedziała jakiś kwadrans, a gdy wróciła, była cała blada. Zupełnie tak jak kilka dni wcześniej, gdy rozmawialiśmy przez skype. Zacząłem się martwić, bo wyglądała naprawdę źle.
- Liwka, co się stało? – zapytałem przejęty, a ona nic nie odpowiedziała, tylko się do mnie przytuliła.
- Jestem w ciąży – wydusiła w końcu, a ja otworzyłem szeroko usta i powstrzymywałem się, żeby nie powiedzieć nic głupiego. Takiego obrotu spraw się nie spodziewałem.
- To dziecko Łukasza? – zapytałem po chwili.
- Tak – oznajmiła i głośno westchnęła. – Ale nie mów mu nic – poprosiła, a ja nie potrafiłem jej odmówić.
- Ale zostanę ojcem chrzestnym, nie? – uśmiechnąłem się, a ona to odwzajemniła.
- Pewnie, tylko najpierw niech biologiczny ojciec nas do siebie przygarnie – głos jej drżał. Bała się. Bała się reakcji Łukasza, bo nie chciała zostać z tym sama.
- Nie martw się, przecież on cię kocha. Wasze dziecko też pokocha. Musisz mu po prostu dać trochę czasu.
        Siedzieliśmy jeszcze kilka minut w jej pokoju, a chwilę później usłyszeliśmy głośny trzask drzwi. Zeszliśmy prędko na dół, ale zaraz potem pomyślałem, że to był jednak błąd.

Łukasz
        Na początku kilka minut przyzwyczajaliśmy się do swojej obecności, która była dla nas nowością. Aż w końcu Agnieszka pierwsza się z tego wszystkiego otrząsnęła i zapytała, o czym chcę rozmawiać. Długo się jeszcze powstrzymywałem przed rozpoczęciem tej rozmowy, ale wiedziałem, że jeśli nie zrobię tego teraz, to prawdopodobnie nie zrobię tego nigdy. Usiadłem naprzeciwko niej i zapytałem, czy sądzi, że zachowujemy się jak normalne małżeństwo, na co ona odparła, że nigdy nie byliśmy normalnym małżeństwem i żadne stereotypy i normy się nas nie trzymają. Ta odpowiedź mnie nie usatysfakcjonowała, więc ciągnąłem dalej i czekałem chyba na jakiś cud.
       Agnieszka nie mogła przewidzieć do czego zmierzam, ale w jej oczach widziałem jakieś niepojęte zrozumienie, jakby spodziewała się tego, co zaraz usłyszy, jakby była na to przygotowana.
- No, wyrzuć to z siebie w końcu – prychnęła.
- Zdradziłem cię – powiedziałem, patrząc jej głęboko w oczy, a ona nawet się nie zdziwiła.
- Z tą zdzirą, która zwiała, gdy tylko mnie zauważyła? – zapytała kpiąco.
- Nie nazywaj Oliwii zdzirą! – krzyknąłem natychmiast, a Agnieszka nieco się skuliła. Nie miałem jednak zamiaru jej przepraszać.
- I co? Pewnie chcesz rozwodu, żebyście mogli uwić sobie piękne gniazdko w środku Moskwy, mieć gromadkę dzieci i psa w ogródku? – zaśmiała się cynicznie.
- Tak, chcę rozwodu – oznajmiłem stanowczo.
- Nie licz na to, że ci go dam – zastrzegła na samym początku. – Byłam twoim lekarstwem na niespełnioną miłość i strach przed rodzicami tej pseudo tenisistki. A leki kosztują.
- Dla ciebie zawsze pieniądze były najważniejsze, co? Agnieszka, oboje wiemy, że ten związek nie ma już przyszłości. Rozstańmy się w zgodzie, bez cudowania.
- Nie, mój drogi. Tak się nie będziemy bawić, za długo się z tobą męczyłam, żeby teraz zabrała mi cię jakaś dziwka.
- Oliwia nie jest dziwką!
- Żebyś się nie zdziwił.
- Wyjdź! Wyjdź stąd jak najprędzej! – rozkazałem, a ona po chwili trzasnęła drzwiami.
        W tym samym momencie do salonu wpadli Bartek i Oliwia. Natychmiast dopadłem do dziewczyny i mocno ją przytuliłem. Potrzebowałem jej bliskości, nie pragnąłem słów, wystarczyło, że była obok. Czułem, że Agnieszka tak łatwo nie odpuści, ale wiedziałem, że w końcu robię coś, co mnie uszczęśliwi. Dzięki czemu moje życie diametralnie się zmieni i nabierze nowego sensu. Opowiedziałem im przebieg rozmowy z żoną, co Bartek skwitował cudownym stwierdzeniem: zdzira. Za dużo tego słowa jak na jeden dzień. Gdy oznajmiłem, że tak naprawdę złożyłem już pozew o rozwód i brakuje tylko jej podpisu, Kurek mi przyklasnął, a Oliwia jeszcze mocniej się we mnie wtuliła, bo siedzieliśmy na kanapie.
       Ten wieczór spędziliśmy we trójkę, rozmawiając głównie o pierdołach. Staraliśmy się chociaż na chwilę zapomnieć o sytuacji sprzed kilku godzin i tym, że to dopiero początek wojny. Wojny o prawdziwą miłość.
        Następnego dnia razem z Bartkiem z samego rana ruszyliśmy na treningi, a Oliwia została sama w domu. Nie chcieliśmy tego, ale ona upierała się, że przecież nic jej się nie może stać, więc musieliśmy jej ulec, bo to uparta kobieta. Ale za to ją właśnie kocham

Oliwia
        Dzień po niespodziewanym przylocie od rana siedziałam sama w domu i nie byłam w stanie robić nic innego jak tylko rozmyślać. Z jednej strony cieszyła mnie postawa Łukasza, a z drugiej obawiałam się oporu ze strony jego żony. Ostatecznie każda z nas walczyłaby o swoje małżeństwo i wiedziałam, że niezależnie od pobudek Agnieszka będzie walczyć. Nie mogłam usiedzieć na miejscu, chodziłam zdenerwowana po całym mieszkaniu, aż w końcu postanowiłam iść na spacer.
        Po wielu okrążeniach wokół Moskwy wylądowałam w końcu na tym samym moście, na który trafiłam w dniu przyjazdu Łukasza. Zima była w pełni, śnieg sypał jak oszalały, mróz szczypał w policzki, a słońce skrywało się przed nami gdzieś na drugiej półkuli. Po kilkunastu minutach bezsensownego stania w miejscu zmarznięta ruszyłam w drogę powrotną, wtem usłyszałam swoje imię. Odwróciłam się, a moim oczom ukazała się postać Michajłowa. Byłam mocno zszokowana, ale podeszłam do niego i się z nim przywitałam. Zaproponował odwiedzenie kawiarni, zgodziłam się, bo przecież nie miałam nic lepszego do roboty. Gdy zamiast kawy zamówiłam herbatę, spojrzał się na mnie dziwnie, jakby coś przeczuwał. Nasza rozmowa krążyła raczej wokół tematów bardzo ogólnych, chociaż widziałam, że Maxim walczy sam ze sobą.
- Zeszliście się w końcu z Łukaszem?- wyrzucił z siebie po pewnym czasie.
- Nie do końca…
- To znaczy? – zapytał zaciekawiony.
- Mieliśmy romans, wczoraj powiedział o nim swojej żonie i złożył papiery rozwodowe, ale co z tego wyjdzie, to sama nie wiem – wzruszyłam bezradnie ramionami.
- Powinnaś się cieszyć! – krzyknął radośnie.
- Może i tak… - odparłam beznamiętnie.
- Ej, co jest? – zapytał troskliwie. – Stało się coś oprócz tego?
- Jestem w ciąży.
        Naprawdę nie wiem, dlaczego mówiłam o tym praktycznie obcemu facetowi, bo przecież poza dwiema nocami w łóżku nic nas nie łączyło, a nie potrafiłam porozmawiać o tym z ojcem dziecka. Do dzisiaj zastanawiam się, jak to było możliwe.
        Maxim nie okazał żadnego zdziwienia, kulturalnie mi pogratulował i życzył szczęścia. Odprowadził mnie pod dom i nakazał częściej się odzywać, a już na pewno gdy urodzi się dziecko, bo koniecznie chciał je zobaczyć. Pożegnałam się z nim i weszłam do domu. Na stole w kuchni ujrzałam białą kartkę, wzięłam ją w dłoń, myśląc, że zostawił ją któryś z chłopaków.
        „Jeśli myślisz, że tak łatwo Wam odpuszczę, to grubo się mylisz. Ani Ty, ani Łukasz, nie wyjdziecie z tego bez szwanku. Raz na zawsze zapamiętacie, że zdrada do niczego nie prowadzi. Swoją drogą, Oliwko, myślałam, że przez dziesięć lat Ci przejdzie. Uwierz mi, on nie jest wart takich poświęceń. Agnieszka.”
        Po przeczytaniu kartki opadłam na krzesło i czułam, że to wszystko będzie miało nieprzewidywalny finał.

~*~
Jest źle, źle jak nigdy dotąd. Skończmy to jak najprędzej, bo zwariuję zupełnie. Ostatni tydzień Was pomaltretuję i wreszcie o tym zapomnę. Przepraszam, że nie komentuję u Was, ale po pierwsze nie mam siły, po drugie czasu, po trzecie nie chcecie czytać moich bezwartościowych komentarzy z poczucia obowiązku. I tak zaraz zniknę, więc nie ma się co przejmować. Oczywiście czytam Wasze opowiadania, ale po prostu nie komentuję, wybaczcie, pyśki.:*
Commi