Rozdział 20

20. Bałam się, że zostanę z tym wszystkim sama.

Oliwia
       Nie do końca wiedziałam, co się wokół mnie dzieje. Pamiętam tylko, że obudziłam się na sali szpitalnej, a przy moim łóżku siedziała Katerina, jedna z tenisistek, które trenowałam. Zapytałam ją, co się stało. Stwierdziła, że zemdlałam po półfinale i musieli mnie tu przywieść, żeby zrobić odpowiednie badania, bo wyglądało to dosyć groźnie. Sama też się nieco przestraszyłam, już fakt, że znajdowałam się w szpitalu, nie napawał mnie optymistycznymi myślami. Po kilku minutach do pomieszczenia przyszedł lekarz, był nawet uśmiechnięty, więc liczyłam, że nie ma dla mnie zbyt okrutnych wieści.
- Pani Oliwia? – zapytał po angielsku.
- Tak, to ja. Panie doktorze, wiadomo, co mi jest?
- Och, spokojnie. To nic poważnego – uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Bo wie pan, to utrzymuje się od jakiegoś czasu, zawroty głowy, ogólne osłabienie…
- A tak, i będzie utrzymywać się jeszcze przez jakieś siedem miesięcy.
- Czy to znaczy, że ja…
- Tak, jest pani w ciąży. I nie ma mowy o żadnym tenisie, nawet trenowaniu młodzieży, jest pani zbyt zestresowana i zmęczona. Przepisujemy witaminki, wracamy do domu i odpoczywamy.
- Tak, tak – odparłam zdezorientowana i opadłam na poduszkę.
       Ciąża? Na początku myślałam, że to żart albo pomyłka, ale jak się zaczęłam zastanawiać, to doszłam do wniosku, że faktycznie istniała szansa. Akurat w listopadzie skończyły mi się pigułki, jakoś nie sądziłam, że będą mi potrzebne, ale po powrocie z Polski… Tak, to musiało być wtedy. No cóż, przynajmniej to Łukasz jest ojcem dziecka, a nie ktoś przypadkowy. Zanim to wszystko do mnie dotarło, minęło trochę czasu. Poprosiłam Katerinę, żeby wyszła, potrzebowałam chwili samotności. Z jednej strony to był dla mnie pewnego rodzaju wyrok, a z drugiej, myśl, że noszę pod sercem owoc prawdziwej miłości, napawała mnie niesamowitą radością. Potem pojawił się lęk. Bo przecież Łukasz nie podjął żadnej decyzji i ani trochę się do tego nie kwapił, ciągle wiernie trwał przy Agnieszce. Bałam się, że zostanę z tym wszystkim sama, a jednocześnie nie chciałam wywierać na nim presji poprzez mówienie mu o tym, że jestem z nim w ciąży, wtedy jego decyzja mogłaby nie być tak do końca jego. Postanowiłam poczekać, aż on podejmie decyzję i dopiero wtedy mu o tym wszystkim powiedzieć.

Bartek
        Oliwia wracała do Moskwy dwa dni przed moim wylotem do Trentino, więc z lotniska odbierał ją Łukasz, który mniej więcej o tej samej porze przylatywał z Urengoju. Wróciłem z męczącego treningu i spokojnie czekałem na przybycie dwójki współlokatorów. Usłyszałem dzwonek, więc podbiegłem do drzwi. Jakież było moje zdziwienie, gdy za drzwiami nie ujrzałem Oliwii i Łukasza, tylko Agnieszkę.
- No i czego się tak gapisz? – zapytała sucho na wstępie.
- A może by tak: „dzień dobry” czy coś w ten deseń?
- Jest Łukasz? – weszła do domu i od razu przeszła do rzeczy.
- Nie, nie ma go, jeszcze nie wrócił z Urengoju – starałem się być miły, choć w głębi duszy miałem ochotę wyrzucić ją za drzwi.
- A ta wasza cała, pożal się Boże, przyjaciółeczka?
- Jeśli mówisz o Oliwii, to teraz prawdopodobnie również jest na lotnisku i razem z Łukaszem wraca do domu.
- A ta gdzie się wybrała?
- Poleciała z nim – nagiąłem nieco rzeczywistość, żeby dopiec Agnieszce. – Ona przynajmniej jest z nim w najważniejszych momentach jego życia, nie to co niektórzy – odchrząknąłem znacząco.
- A tobie nic do tego – prychnęła ozięble. – Gdzie jest pokój Łukasza?
       Wskazałem jej odpowiednie pomieszczenie, bo nie miałem już siły się z nią użerać. Poszedłem do salonu i próbowałem się czymś zająć, ale głośna rozmowa przez telefon mi w tym ani trochę nie pomagała. Poszedłem więc do sypialni Łukasza, żeby przywołać Agnieszkę do porządku, ale coś zatrzymało mnie tuż przed drzwiami.
- Tak, jestem już na miejscu. Nie, jeszcze nie wrócił z meczu. Wiem, co mam robić – w tym momencie na chwilę przerwała rozmowę, chyba słuchała tego, co ma jej do powiedzenia osoba po drugiej stronie słuchawki. – Nie martw się, przekonam go. Nie może dłużej zostać z tą całą Oliwią, inaczej nasz plan się nie powiedzie. Wiem, wiem. Spokojnie, pieniądze będą w swoim czasie.
       Ostatnie zdanie dało mi wiele do myślenia, postanowiłem zacząć obserwować Agnieszkę. Jej przybycie, ta rozmowa, wszystko było mocno podejrzane.

Łukasz
       W Urengoju spędziliśmy kilka dni, rozegraliśmy mecz i mogliśmy wracać. Trzeba przyznać, że okolice koła podbiegunowego są równie zimne, co piękne. Już nie mogłem się doczekać, kiedy zabiorę tam Oliwię i pokażę jej to wszystko. Podczas tego krótkiego wyjazdu miałem okazję jeszcze raz to wszystko przemyśleć i już doskonale wiedziałem, co mam zrobić. Postanowiłem, że gdy tylko Agnieszka przyjedzie, przeprowadzę z nią poważną rozmowę i uporządkuję to wszystko. Nie interesowała mnie jej reakcja, nawet gdyby mi wybaczyła, nie miałem zamiaru patrzeć na jej plany, chciałem rozwodu.
       Moja postawa faktycznie była mocno niemoralna i nieodpowiednia jak dla odpowiedzialnego i dojrzałego człowieka, ale dlaczego miałem ją oszukiwać? Przecież z tego i tak już nic by nie było, nasze małżeństwo od zawsze było nieco nienormalne, a razem z moją zdradą straciło jakiekolwiek prawo bytu. Sądziłem, że Agnieszka mimo wszystko mnie zrozumie, nie chciałem jej krzywdzić, ale musiałem w końcu podjąć jakąś konkretną decyzję.
       Siedziałem na moskiewskim lotnisku i czekałem na samolot z Australii, którym miała przybyć Oliwia. Po kilkunastu minutach zobaczyłem kilka dobrze znanych mi twarzy, a pośród nich zmęczoną i smutną Oliwię. Taki widok nie napawał optymizmem, a przecież jej podopieczna wygrała juniorskie Australian Open, czyż nie tego właśnie pragnęła najbardziej? Młoda dziewczyna podbiegła do rodziców i mocno ich uściskała, za nią podążyła Liwka. Rozmawiała chwilę z opiekunami, wymieniała uśmiechy i uściski, ale wszystko to było dosyć sztuczne. Po chwili rozglądała się po lotnisku, aż w końcu natrafiła na mnie. Uśmiechnęła się lekko i ruszyła w moją stronę. Nie patrząc na nic, wpadła w moje ramiona i nic nie mówiła. Przytuliłem ją bardzo mocno i pocałowałem we włosy, czułem, że właśnie tego Morawska teraz potrzebuje. Gdy na chwilę się ode mnie oderwała, zobaczyłem w jej oczach zagubienie, po policzku spływała pojedyncza łza. Przeraziłem się.
- Liw, stało się coś? – zapytałem.
- Nie, nic – odparła pospiesznie. – Jestem zmęczona, wzięłam urlop – oznajmiła. – I tęskniłam – dodała po chwili, a ja jeszcze raz ją przytuliłem.
- Ja też tęskniłem. Nawet nie wiesz jak bardzo – mówię, a po chwili delikatnie ją całuję. Czułem, że jest zaskoczona, ale odwzajemniła pocałunek.
- Co ty zrobiłeś? – zapytała zszokowana. – Ktoś mógł nas zauważyć!
- No i co z tego? – prychnąłem, złapałem ją za rękę i zaprowadziłem do samochodu.
       Przez całą drogę siedzieliśmy w ciszy, która mimo wszystko nam nie ciążyła. Od czasu do czasu spoglądaliśmy na siebie ukradkiem. Oliwia była bardzo nerwowa, widać było, że coś ją trapi, ale czułem, że raczej nie powie mi, o co chodzi. Wysiedliśmy z samochodu i ruszyliśmy w stronę domu, po drodze jeszcze przelotnie ją pocałowałem, co ona skwitowała ciepłym uśmiechem. Tego, co zastaliśmy w domu, chyba nikt się nie spodziewał. Bartek siedział naburmuszony w salonie i bawił się pilotem, gdy tylko nas zauważył, potrząsnął głową i wskazał na kuchnię. Tam, przy stole siedziała Agnieszka.
- Witaj, kochanie – podeszła do mnie i cmoknęła mnie w policzek, a Oliwia pobiegła od razu na górę.
- To ja nie będę wam przeszkadzał – stwierdził Bartek i pobiegł za nią, a ja wiedziałem, że to jest właśnie ten moment.
- Dobrze, że jesteś. Musimy poważnie porozmawiać – oznajmiłem Agnieszce i usiedliśmy w salonie.

~*~
Brawo ja! Prawie zapomniałam, że dzisiaj wtorek. ;o Ale jestem, mimo wszystko. No, to wchodzimy w etap rozwiązywania całej tej chorej sytuacji, więc powiem tylko, że będzie jeszcze weselej niż dzisiaj. Melodramat do kwadratu, wiem, ale przecież nie zawsze muszę być poważna i realistyczna! :P Prawda jest taka, że zakończenie tego dzieła jest nieco nielogiczne i durne, ale o tym się już niedługo przekonacie. Z drugiej strony to wcale nie chcę się żegnać z Oliwią i spółką, bo obawiam się, że to może być jeden z moich ostatnich projektów, jeśli nie ostatni samodzielny. Cóż, pożyjemy, zobaczymy, ale na razie na to właśnie wygląda. Zdecydowanie potrzebuję oddechu. Ale wiecie, ostatnio jestem Wami rozczarowana, chociaż to bardziej moja wina niż Wasza. Ja się tu wykrwawiam, a Wy nawet jednego słowa. W międzyczasie zapraszam na Evil feels tam też bardzo chętnie poznam Waszą opinię, nawet chętniej niż tutaj. Zresztą przecież to właśnie dla Was piszę! :)
Commi