Rozdział 19

19. Obudziłam się dopiero w szpitalu.

Łukasz
        Jestem idiotą, jestem tępym idiotą, chociaż podobno siatkarze są inteligentni. Nie wiem już, czy to była kwestia zazdrości, czy bólu, jaki mógłby się pojawić w moim sercu po ponownej utracie Oliwii. Przestraszyłem się, najzwyczajniej w świecie przestraszyłem się, gdy zobaczyłem Liwkę i Bartka w jednym łóżku, a ona była półnaga. Nie miałem powodu do złości, bo to nie może podchodzić pod zdradę, byłem bardziej zły na siebie niż na nią czy Bartka. Zachowywałem się jak gówniarz, dlatego zadzwoniłem do Krzyśka. On jeden potrafił postawić mnie do pionu i uświadomić pewne rzeczy. Faktycznie, kto jak kto, ale Bartek nie byłby zdolny do czegoś takiego, on jest uczciwym i szczerym facetem, dobrym przyjacielem. Nic dziwnego, że Oliwia się z nim dogaduję, aczkolwiek to chyba on pomógł jej, gdy ja robiłem z siebie cyrkowca.
       Gdy w nocy zobaczyłem Oliwkę w kuchni, po prostu nie mogłem patrzeć na jej puste spojrzenie utkwione w przestrzeń. Jeszcze bardziej bolał fakt, że wszystko to działo się przez moją głupotę. Jej słowa o czasie na poukładanie wszystkiego byłyby bardzo znamienne. Wiedziałem, że jeśli do jej powrotu nie poczynię żadnych sensownych kroków, to nasze relacje staną w martwym punkcie i prawdopodobnie już nigdy nie będzie nam dane być razem, a jedyną rzeczą, której wtedy tak naprawdę z całego serca pragnąłem, było ułożenie sobie życia na nowo, z Oliwią. Chociaż wymagało to najpierw zburzenia mojego poukładanego świata.
       Podjęcie ostatecznej decyzji nie było łatwe. Stawiałem na szali wszystko, co miałem, co było pewne. Dziesięć lat życia, ale życia w kłamstwie. Oszukiwałem siebie, Oliwię, Agnieszkę i wszystkich innych wokół, oszukiwałem cały świat. Siedziałem w fotelu i wspominałem wszystkie te lata, siatkarskie sukcesy, cudowne momenty z Agnieszką, wspomnień było mnóstwo, ale co chwilę wkradała się do Oliwia i to pokazywało mi, że ona była zawsze blisko mnie. Zostawiłem ją z dnia na dzień, teoretycznie dla jej dobra, a ona i tak była przy mnie. Przeżywała ze mną wszystkie moje wzloty i upadki, znosiła dla mnie wieczne upokorzenia. Przyszedł czas by jej to wynagrodzić. Z drugiej strony barykady była jednak Agnieszka, która niczemu nie zawiniła. W akcie odwagi sięgnąłem po telefon i wykręciłem numer żony, w tylko sobie znanym celu.
- Łukasz? Stało się coś? – zapytała, gdy odebrała gdzieś przy dziesiątym sygnale.
- A dlaczego miało się coś stać? Po prostu dzwonię, żeby zapytać, co u ciebie.
- W porządku. Wygląda na to, że w przeciągu kilkunastu dni dostanę w końcu wizę i będę mogła do ciebie przylecieć – oznajmiła, a ja wiedziałem, że to jest właśnie ten moment.
- To dobrze, mamy dużo spraw do omówienia.
- Tak, domyślam się. Tęsknię, wiesz?
- Ja też. Trzymaj się.
       Praktycznie nic nie wynikało z tej rozmowy, a ja miałem coraz więcej wątpliwości. Czułem, że już nie jest tak jak kiedyś, ale nie do końca wiedziałem, czym to wszystko jest spowodowane, wmawiałem sobie, że to moja wina. Jednak Ignaczak zasiał we mnie ziarenko niepewności. Co miał na myśli, mówiąc, że Agnieszka też nie jest święta?

Oliwia
       Tyle godzin w podróży samolotami na nikogo dobrze nie działa, a już na pewno nie na mnie. Wysiadając na lotnisku w Sydney, myślałam, że zaraz zemdleję. Byłam nieco otumaniona, ale zrzucałam to na karb męczącego lotu. Następnego dnia zaczęliśmy intensywne treningi, dziewczyny praktycznie nie schodziły z kortu, a ja siedziałam tam razem z nimi. Do turnieju głównego zakwalifikowały się trzy moje podopieczne, więc miałam urwanie głowy.
       Z jedną pracowałam nad serwisem, a w tym samym czasie dwie inne walczyły z forhendem. W głowie roiło mi się od małych zielonych piłeczek, ale sądziłam, że to wszystko z przemęczenia.
       Siedziałam w hotelowym pokoju i przeglądałam Internet, gdy Bartek zechciał ze mną porozmawiać przez skype. Odebrałam bez namysłu, a już po chwili na ekranie komputera pojawiła się twarz przyjmującego.
- Wygraliśmy z Trentino u siebie! – oznajmił radośnie na wstępie.
- No, to gratuluję – uśmiechnęłam się.
- A dziękuję, dziękuję. A ty jak się tam trzymasz?
- W porządku, trening za treningiem, ale dziewczyny przebrnęły już pierwszą rundę.
- To fantastycznie. Ale na pewno dobrze się czujesz? Jakaś taka blada jesteś…
- Wydaje ci się, naprawdę wszystko jest dobrze. A jak Łukasz?
- Łukasz, jak to Łukasz. Jutro leci do Urengoju, chyba chce tam zamarznąć.
- Pozdrów go ode mnie.
- Tak jest, kapitanie! Trzymaj się, Liwka.
- Wy też.
       Bartek miał rację, nie wyglądałam najlepiej, a i czuć też nie czułam się zbyt dobrze. Zwaliłam to jednak na zmęczenie i po prostu położyłam się spać. Przez kolejne pięć dni było dużo lepiej, zapomniałam całkowicie o problemach zdrowotnych. W półfinale grała już tylko jedna moja tenisistka, ale ze wszystkich byłam strasznie dumna. Natasza, bo tak nazywała się dziewczyna, nie mogła odnaleźć się w tym spotkaniu, nic jej nie wychodziło, popełniała dużo podwójnych błędów serwisowych i innych niewymuszonych błędów. Po pierwszym, gładko przegranym, secie poprosiłam o możliwość rozmowy.
       Nakładłam jej do głowy mnóstwo taktycznych założeń, ale jednocześnie też starałam się podtrzymać ją na duchu, dodać wiary w zwycięstwo. I chyba się udało, bo do następnej partii podeszła w zupełnie inny sposób, role się odmieniły, tym razem to ona z łatwością przełamała dwa podania rywalki i doprowadziła do remisu w setach. Trzecia partia była dużo bardziej zacięta, siedząc na trybunach z nerwów obgryzałam paznokcie i ciągle rozmyślałam o następnej akcji, a przecież tylko Natasza mogła cokolwiek zrobić. Grały tie-break, więc emocji było jeszcze więcej. Udało się! Wygrała, przeszła do finału. Przybiegła od razu do mnie i mocno mnie przytuliła. Po chwili, gdy już się od siebie oderwałyśmy, zakręciło mi się w głowie i upadłam na ziemię. Obudziłam się dopiero w szpitalu.

Bartek
        Łukasz zaraz po wyjeździe Oliwii wydawał się zmienić poziom swojej motywacji do tego „związku”. Chodził jak nakręcony, ale pozytywnie. Widać było, że ma w sobie więcej luzu, chociaż pewnego dnia wróciłem z treningu, a on kończył akurat jakąś rozmowę i był mocno zafrasowany.
- Stało się coś? – zapytałem, siadając w fotelu obok.
- Nic, rozmawiałem tylko z Agnieszką. Bartek, chciałem cię przeprosić. Nie wiem, jak mogłem pomyśleć, że ty i … - nie dokończył, pokręcił tylko przecząco głową.
- Spokojnie, Łukasz, chyba cię rozumiem. Pewnie też bym tak zareagował, po prostu o tym zapomnijmy – posłałem mu pokrzepiający uśmiech.
- Ty może zapomnisz, ale Oliwia… Sam nie wiem.
- Nie przejmuj się, Liwka za bardzo cię kocha, żeby długo się na ciebie gniewać.
- Kocha… Tak, i to chyba jej największy życiowy błąd.
- Oj, przestań. Miłości się nie wybiera. Ale co masz zamiar teraz zrobić? - Sam do końca nie wiem, ale nie mogę tak dłużej żyć. Agnieszka prawdopodobnie niedługo dostanie wizę, będę musiał powiedzieć jej o zdradzie, a potem… Nie wiem, może sama zaproponuje rozwód.
- Chcesz tego? Chcesz się z nią rozstać?
- Tak, chyba tak…
- Łukasz, do cholery! Musisz być tego pewien, pewien bardziej niż tego, że możemy wygrywać mecze. Oliwię musisz kochać bardziej niż siatkówkę, a już na pewno bardziej niż Agnieszkę.
- Wiem, ale czy ty myślisz, że to jest takie proste i oczywiste? Mam trzydzieści kilka lat, z Agnieszką jestem od dziesięciu i myślisz, że to tak łatwo przekreślić z dnia na dzień? Nie, tak się po prostu nie da. - Da się, wszystko się da. Kto nie ryzykuje, ten nie ma. Poza tym spójrz na swoje małżeństwo z Agą, wy się nawet nie zachowujecie jak rodzina. Kiedy ostatnio byłeś tak zazdrosny o swoją żonę jak w Nowy Rok o Oliwię?
- Chyba nigdy.
- Masz odpowiedź. Weź się w końcu w garść, bo nie mogę patrzeć, jak się nawzajem ranicie.
       Może za bardzo się wtrącałem w ich sprawy, może powinni sami nad tym zapanować i rozprawić się ze swoimi problemami, ale zwyczajnie w świecie nie mogłem znieść, jak się mijali, kłócili, choć nie mieli ku temu powodów. Nadszedł czas, żeby po dziesięciu latach cierpienia ujrzeli w końcu słońce.

~*~
W tym rozdziale idealnie widać, jak pod koniec nie miałam zupełnie pomysłu na to opowiadanie i w jak bardzo głębokim poważaniu miałam losy tej trójki. Przyznaję się bez bicia, że gdyby nie moja natura i wrodzony przymus kończenia wszystkiego, co zaczęłam, to prawdopodobnie ta opowieść nie miałaby żadnego zakończenia i rzuciłabym ją w cholerę gdzieś w okolicach piętnastego rozdziału. Na szczęście skończyłam to arcydzieło i za dwa tygodnie wszyscy będziemy mogli zapomnieć o tej literackiej porażce. To był strasznie męczący tydzień, zaczął się fatalnie, a kończy też niezbyt optymistycznie, ale to już w sumie nic nowego. Skoro Skra nie ma już ochoty grać o mistrzostwo, to niech ku pokrzepieniu mojego serce zdobędzie je Zaksa, a Delecta może być druga. No cóż, może przynajmniej uda się jeszcze mi w tym sezonie Bełchatowian w Warszawie ujrzeć, przynajmniej taki z tego może być pożytek. :P A jeśli nie macie mnie dość, to z chęcią poinformuję, że na Evil feels pojawiła się cudowna dwójeczka. Powiem Wam, że tam ze swojej części w większości jestem zadowolona, a jak jestem zadowolona, to znaczy, że to jest naprawdę dobre. Poza tym chwilowo rzygam melodramatami. Oliwia odebrała mi do nich wszelkie chęci. Trzymajcie się cieplutko! Btw, czy tylko w Warszawie nastąpił nawrót zimy?xD
Commi