Rozdział 18

18. Sam wiesz, że bronią się tylko winni.

Bartek
        Poranek pierwszego dnia roku to niemal zawsze ciekawy moment, nawet dla zapracowanych sportowców. W moim przypadku było podobnie, obudziłem się wtulony w plecy Oliwii, która była prawie naga. Nie byłem jednak poprzedniego dnia na tyle pijany, żeby nie pamiętać, czy coś między nami zaszło. Nie, nie spaliśmy ze sobą. Nie mógłbym jej wykorzystać, szczególnie, że była okrutnie wstawiona. W głowie jednak ciągle tkwił mi nasz pocałunek. Czym on był spowodowany? Przypadek? Pociąg fizyczny? Głębsze uczucia? Zupełnie nie wiem, co mną wtedy kierowało, jednak nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek między nami miałoby być coś poważniejszego. Ona kocha Łukasza, a ja kocham ją, ale jak siostrę. Podczas tego pocałunku nie poczułem niczego wyjątkowego, to chyba znak, żeby lepiej zostało tak, jak jest.
       Leżałem w łóżku i rozmyślałem o tym wszystkim, gdy po chwili Oliwia się przebudziła. Przeciągnęła się jak kot i otworzyła oczy, by pojawiło się w nich ogromne przerażenie. Przykryła się prędko kołdrą i zaczęła głęboko oddychać. Spojrzała na mnie i wydukała:
- My ze sobą nie spaliśmy, prawda?
- Spokojnie, Liwka, nic między nami nie było. Poza tym ty byłaś tak pijana, że nawet nie było możliwości – zaśmiałem się pod nosem, a ona zdzieliła mnie po głowie.
- Bartek, ten pocałunek przed imprezą, ja…
- Przestań, nie ma o czym mówić – uciąłem szybko. – Jesteśmy przyjaciółmi, a to był poryw emocji, wszystko będzie tak, jak było – dodałem po chwili i pocałowałem ją w czoło, a ona odetchnęła z ulgą i posłała mi pokrzepiający uśmiech.
- Nie wiecie może, gdzie… - do pokoju wpadł Łukasz i chciał o coś zapytać, ale, gdy zobaczył nas w łóżku, zamilkł i spojrzał na nas złowrogo. Odwrócił się na pięcie i trzasnął drzwiami.
- Nie pobiegniesz mu tego wyjaśniać? – zapytałem Oliwię.
- Nie mam ochoty z nim rozmawiać, poza tym muszę zacząć myśleć o sobie, prawda?
- Czyżby postanowienie noworoczne?
- Nie pisane, ale chyba tak.
        Kilka minut później wstaliśmy i zabraliśmy się za sprzątanie, Łukasz nam pomagał, ale raczej nie zaszczycał swoim spojrzeniem czy słowem. Chodził struty, co wcale nie było spowodowane kacem czy zmęczeniem. Chyba się przejął tym, co zobaczył rano. Po skończeniu całego zamieszania poszedłem do kuchni, zrobić sobie kawę i chociaż na chwilę odpocząć. To się musiało w końcu stać, trafili na siebie przed łazienką, spojrzeli złowrogo i rozpętała się wojna domowa, której byłem niemym świadkiem.
- Możemy porozmawiać? – zapytał ją Łukasz.
- A mamy o czym? – prychnęła dziko, ale się nie odsunęła.
- Myślę, że tak.
- No, proszę, mów.
- Spałaś z nim – bardziej stwierdził, niż zapytał, a ja miałem ochotę walnąć go w ten głupi łeb.
- No, oczywiście. Osobiście uważam, że było wspaniale – oznajmiła, a potem spojrzała na mnie i dodała: - Prawda, Bartuś?
       Zachłysnąłem się kawą, nic nie odpowiedziałem, a Łukasz wściekły wpadł do swojego pokoju. Oliwia weszła do kuchni, usiadła naprzeciwko mnie, by chwilę potem z chytrym uśmieszkiem na ustach zabrać mi kawę.
- Morawska, złodzieju! – krzyknąłem na nią przez śmiech.
- No wiesz, po takiej nocy powinieneś mi zafundować porządne śniadanie – mówiła wyjątkowo głośno, na co Żygadło odpowiedział włączeniem muzyki.
- Oliwia, dobrze się czujesz? – zapytałem nieco rozbawiony, ale i zmartwiony.
- Doskonale – odparła szybko. – Nie zaszkodzi mu, jak się trochę poirytuje. W końcu to on działa na dwa fronty, nie ja.
- Teraz żyje w przekonaniu, że i ty tak robisz – zauważyłem.
- Niech sobie myśli, co chce. Ja wiem swoje, a on i tak Agnieszki dla mnie nie zostawi. Jestem zabawką w jego rękach.
- Liwka, to nie tak…
- Bartek, nie broń go. Gdyby faktycznie mnie kochał i chciał się z nią rozstać, to już dawno pisałby pozew rozwodowy, a tymczasem on się z nią przespał, gdy ja czekałam na wiadomość od niego. Zajebiście, nie? – zapytała z ironią w głosie.
- Jesteście porąbani – oznajmiłem, co Oliwia przyjęła z grymasem na twarzy.– Ale daj mu już spokój.
- Niby dlaczego?
- Bo ty za chwilę wyjeżdżasz, a ja zostanę tu z nim sam! Przecież on najchętniej by mnie zabił.
- Nie przejmuj się, on krzywdzi tylko kobiety. A dla ścisłości, wyjeżdżam jeszcze dziś.
- Co?
- To. Rano już mnie tu nie będzie, ale Łukaszowi ani słowa. Wrócę za trzy tygodnie, może się na coś w końcu zdecyduje – wstała od stołu i chciała już iść na górę, ale odwróciła się i dodała: - Dziękuję ci, że jesteś, Bartek.
- Nie ma za co – powiedziałem w sumie sam do siebie.

Oliwia
        Całe popołudnie nawet nie wychodziłam z pokoju, starałam się opanować tlące się we mnie uczucia i nie pobiec do Łukasza. Próbowałam skupić moją uwagę na czymś zupełnie innym. Pięć razy się przepakowywałam, ciągle coś dopakowywałam, poprawiałam w rozpisce treningów, robiłam wszystko, żeby nie myśleć o moich relacjach z Łukaszem. Bolało, bolało jak cholera, to, że spał z Agnieszką, że nawet nie próbował z nią rozmawiać, a mi obiecywał złote góry. Wszystkie nadzieje z nim związane okazały się być płonne i idiotyczne.
       Bartek dawał mi niesamowicie dużo wsparcia i był mi naprawdę bliski. Zaczęłam nawet myśleć, że gdyby nie Łukasz i moja chora miłość do niego, to mogłoby coś między nami być. Doskonale się rozumieliśmy, Kurek mnie nie oceniał, ale dawał rady, był zawsze, gdy go potrzebowałam. Tak, jak kiedyś Łukasz. Prawdopodobnie dlatego tak bardzo go polubiłam, bo przypominał mi Żygadło z naszych najlepszych czasów, kiedy byliśmy młodzi i nierozłączni, ale jeszcze jako przyjaciele.
        Wszystkie rzeczy spakowałam około trzeciej rano, nie było już sensu się kłaść, bo o piątej przyjeżdżał po mnie manager klubu i rozpoczynała się moja podróż do Australii. Wyszłam w końcu z pokoju, przekonana, że wszyscy śpią, udałam się w kierunku schodów, ale w pokoju Łukasza zobaczyłam tlące się światło, drzwi były nieco uchylone, rozmawiał z kimś przez skype’a. Po chwili zorientowałam się, że był to Krzysiek. Nie powinnam podsłuchiwać, ale ciekawość zwyciężyła nad moralnością.
- Krzysiek, wiem, jestem nudny i beznadziejny, ale muszę z tobą pogadać – zaczął Łukasz.
- Dobra, nie piernicz, przejdź do rzeczy. Co tym razem zrobiłeś Oliwii? – odpowiedział Ignaczak, a na mojej twarzy pojawił się wyraz zdumienia. - Nie rozmawiałem z Agnieszką, nie potrafiłem, jestem po prostu zwykłym mięczakiem. Na dodatek się z nią przespałem, nie potrafiłem jej odmówić, ale przed oczami miałem cały czas twarz Oliwii. Wyobrażasz to sobie? Kochasz się ze swoją żoną, a przed oczami masz twarz kochanki, to po raz setny przekonało mnie do tego, że robię źle, że ranię obydwie. A dzisiaj rano zobaczyłem Oliwię w łóżku z Kurkiem… Nawet nie próbowała zaprzeczać, jestem idiotą, skończonym idiotą. Straciłem ją raz, bo nie potrafiłem postawić się jej rodzicom. – Rodzicom? O czym on do cholery mówi?! – A teraz tracę ją, bo nie potrafię rozstać się z Agnieszką. Skończę w psychiatryku, jak nic.
- Wkopałeś się do reszty, Łukasz. Ale w to, że Liwka spała z Bartkiem, w życiu nie uwierzę. Sam wiesz, że bronią się tylko winni, a skoro ona nie wyprowadzała cię z błędu, to znaczy, że nic między nimi nie było. Bartek naprawdę nie jest taki, on wie, jak bardzo się kochacie, wszyscy to wiedzą, tylko wy do cholery jasnej nie potraficie tego zauważyć! Człowieku, ona skoczyłaby za tobą w ogień, a ty zostawiłbyś siatkówkę byle tylko móc z nią być, więc po prostu nie rozumiem waszego zachowania. Jak nie popieram rozwodów i tych spraw, tak tutaj nie widzę innego wyjścia. W tym układzie krzywdzisz Agę, Oliwię, a przede wszystkim siebie. Porozmawiaj w końcu z żoną, ona też święta nie jest…
- Co? Co masz na myśli? – dopytywał niecierpliwie Łukasz.
- Nic, nic, tak mi się powiedziało. Trzymaj się, stary!
       Z tej rozmowy nie wyciągnęłam nic, oprócz wniosku, że Łukasz też już nie radzi sobie zupełnie z tą sytuacją. Chciałam wejść do tego pokoju i mocno go przytulić, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam, uciekając do kuchni. Siedziałam tam z kubkiem herbaty w ręku, gdy ktoś wszedł i zapalił światło, to był oczywiście Łukasz. Spojrzał na mnie z bólem w oczach, usiadł naprzeciwko i złapał moją dłoń.
- Przepraszam, Liwka, tak bardzo cię przepraszam – w jego oczach czaiły się łzy.
- Nie spałam z nim, naprawdę…
- Wiem, wiem, to ja jestem debilem.
- Masz teraz czas, żeby to wszystko poukładać, za chwilę wyjeżdżam.        Spojrzałam na zegarek, który wskazywał czwartą czterdzieści, wstałam z krzesła i chciałam już iść, ale Łukasz mnie zatrzymał i mocno przytulił. Poddałam się temu i wdychałam jego zapach. Podniosłam twarz do góry, by po chwili na swoich ustach poczuć czuły pocałunek.
- Uważaj tam na siebie, proszę – powiedział czule i ponownie mnie przytulił.
- Obiecuję – odpowiedziałam i opuściłam dom, zostawiając dwóch samotnych siatkarzy.

~*~
A więc cieszcie oczy i głowy tym dziwnym tworem, a ja idę się powiesić w piwnicy, pociąć mydłem w płynie, ewentualnie utopić pod prysznicem. No, także zostawiam Was z tym sam na sam, tylko nie miejcie pretensji za treść.
Commi