Rozdział 17

17. Nie, nie płakałam, już nie.

Łukasz
        Następnego dnia Oliwii nie było już w kościele. Gdy zapytałem jej rodzinę, co się stało, odpowiedzieli tylko, że wróciła już do Moskwy. Wydało mi się to nieco dziwne, ale nie chciałem ich martwić. Ja do Rosji wróciłem w czwartek wieczorem, po uprzedniej wizycie w Trydencie. Nie zrobiłem tego, co obiecałem Oliwii. Nie porozmawiałem z Agnieszką, a nawet gorzej, spaliśmy ze sobą przed moim wylotem. Na dodatek moja żona powiedziała, że całkiem prawdopodobne, iż już w styczniu dostanie wizę i będzie mogła przyjechać do mnie i zostać do końca sezonu. A ja, jak ten pantoflarz z najgłupszych dowcipów, powiedziałem tylko, że bardzo się cieszę i nie mogę doczekać. Tylko ja jestem takim idiotą, żeby ranić dwie kobiety jednocześnie.
       O swoim przyjeździe nie informowałem ani Oliwii, ani Bartka, bo nie byłem pewien, czy oni aby na pewno wrócili. Z lotniska przyjechałem taksówką. W kuchni paliło się światło, więc któreś z nich faktycznie musiało już wrócić. Wszedłem do mieszkania, a z kuchni dochodziły odgłosy dobrej zabawy. Jak się okazało, Oliwia próbowała nauczyć Bartka robić naleśniki.
- Dzień dobry, państwu – powiedziałem, wchodząc do pomieszczenia.
- O, Łukasz! Cześć. Zjesz z nami naleśniki? – zapytał Bartek, a Oliwia za wszelką cenę unikała mojego spojrzenia.
- Ty je robiłeś? Nie są przypadkiem zatrute?
- No wiesz co?! – oburzył się Kurek.
- Nie są, przypilnowałam naszego mistrza patelni, żeby niczego nie spieprzył – uspokoiła mnie Morawska, a to, że się odezwała, wlało mi do serca trochę nadziei.
       Siedzieliśmy w salonie i zajadaliśmy Bartkowe naleśniki, które wbrew pozorom były jadalne i nawet całkiem smaczne. Nie rozmawialiśmy o niczym konkretnym, od czasu do czasu nabijaliśmy się z idiotycznego show w telewizji, aż w końcu Kurek postanowił przeprowadzić wywiad środowiskowy.
- Co tam u Agnieszki? – zapytał ni z gruszki, ni z pietruszki.
- W porządku – odpowiedziałem zdawkowo, nie chcąc się zagłębiać w temat.
- A jak święta? Wiesz, ja zawsze chciałem spędzić święta we Włoszech! Tam to dopiero musi być ciekawie!
- Nie spędziłem świąt we Włoszech – przecież nie będę mu kłamał w żywe oczy, gdy obok jest Oliwia.
- O! A gdzie? – dopytywał dalej. Jakby go to w ogóle interesowało!
- W Sulechowie.
- W Sulechowie? Oliwia też tam była, spotkaliście się? – Bartek był coraz bardziej wścibski. Kątem oka widziałem, jak Oliwia gromi go wzrokiem i posyła złowrogie spojrzenia.
- Tak, spotkaliśmy się… - powiedziałem speszony. Czułem się jak na jakimś przesłuchaniu.
- O, to fajnie, czyż nie?
- Tak, cudownie…
- Dobra, Bartek, daj już spokój – rozkazała Oliwia.
- Sorki, Łukasz, poniosło mnie. A tak z innej beczki. Co robimy z Sylwestrem?
- Robimy? – zapytałem zdziwiony, wyraźnie akcentując ostatnią sylabę.
- No, a dlaczego nie? Zróbmy jakąś imprezę – zaproponowała Oliwia.
- Skoro bardzo chcecie…
       I tak oto doszliśmy do wniosku, choć ja miałem w tym najmniejszy udział, że ostatni dzień roku spędzimy w towarzystwie swoim i kilku innych siatkarzy Dynama, koleżanek Oliwii i ja zaprosiłem też kilku wolnych strzelców z mojej drużyny. Zapowiadała się całkiem ciekawa impreza.

Oliwia
        Myślałam, że imprezą będę musiała zająć się sama, ale „moi” mężczyźni stanęli na wysokości zadania i cały czas służyli mi pomocą. Bartek ambitnie uczył się gotować i piec ciasta, a Łukasz zajął się sprzątaniem i dekoracjami. Trudno powiedzieć, jak wyglądały wówczas nasze relacje. Praktycznie w ogóle nie rozmawialiśmy na osobności, a jeśli już to o sprawach związanych z Sylwestrem, o spotkaniu w Sulechowie nikt nie wspomniał ani słowem, a już na pewno nie o ostatniej rozmowie. Widziałam jednak, że Łukasza coś gryzie i miałam wrażenie, że coś przede mną ukrywa, coś, co mogłoby mnie rozzłościć. Ale mnie wtedy już chyba nic nie mogło rozzłościć. Jego niezdecydowanie i puste obietnice wystarczyły, żeby podnosić mi codziennie ciśnienie. Wtedy też zaczęłam naprawdę doceniać Bartka i pomoc, którą mi dawał. Był wręcz nieoceniony. Wtedy, w Nysie, jego słowa mocno na mnie podziałały. Może faktycznie wmawiam sobie, że kocham Łukasza, bo już się do tego przyzwyczaiłam i nie chcę przed nikim innym otworzyć serca?
       W ostatni dzień roku, około osiemnastej, wpadłam do łazienki i stroiłam się, sama nie wiem dla kogo. Wyszłam w granatowej, krótkiej sukience, z dosyć mocnym, wieczornym makijażem i chęcią zapomnienia o kłopotach. Pierwszy zobaczył mnie Bartek i bez żadnych ceregieli powiedział, że wyglądam zajebiście, a ja skwitowałam to tylko słodkim śmiechem. Łukasz był dużo bardziej wykwintny, bo to, że pięknie wyglądam, oznajmił mi w mojej sypialni, gdzie zakładałam biżuterię. Założył mi również naszyjnik, który kilkanaście dni wcześniej sam mi podarował.
- Przetańczyć z tobą chcę całą noc – zaczął mi nucić do ucha – i nie opuszczę cię już na krok.
       Wtuliłam się w niego jak małe dziecko i pragnęłam, żeby ta chwila trwała wiecznie. Jego ramiona były dla mnie ukojeniem, choć tak często zadawały mi ból.
- Chyba ci się to nie uda – stwierdziłam, gdy już przestał śpiewać.
- Masz mnie za aż takiego nieudacznika? – zapytał zdziwiony.
- Większego, niż ci się wydaje – prychnęłam.
- Ej, Liwka, co się stało?
- Jak długo będziesz udawać, że wszystko jest w porządku? Dobrze wiem, że w ogóle z nią nie rozmawiałeś. Nie zdziwiłabym się nawet, gdybyś się z nią jeszcze przespał – powiedziałam nieświadomie, a jego mina wyrażała więcej niż tysiąc słów. – Nie… Nie mów mi, że…
- Co miałem zrobić? Przecież to moja żona…
- Trzeba było powiedzieć, że masz okres – kpiłam z niego, bo tylko to mi zostało. Złapał mnie za dłoń i próbował uspokoić. – Nawet mnie nie dotykaj! – natychmiastowo mnie puścił, ale nadal stał na środku pokoju. – Wiesz, to nawet nie chodzi o to, że się z nią przespałeś, tylko o te twoje puste obietnice i kłamstewka. Gdybyś naprawdę mnie kochał, to już dawno byś się z nią rozstał! A teraz wyjdź – wskazałam na drzwi, a on posłusznie opuścił moją sypialnię
       Do rozpoczęcia imprezy zostało pół godziny, a ja byłam w totalnym amoku. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Nie, nie płakałam, już nie. Po prostu myślami błądziłam gdzieś w chmurach. Z tego staniu ocknęłam się dopiero, gdy poczułam czyjeś dłonie oplatające mnie szczelnie i przyciągające mocno do torsu osobnika, który śmiał zakłócić mój spokój. Zaciągnęłam się zapachem jego perfum, były tak zupełnie inne od Łukaszowych. Cały Bartek był tak zupełnie inny od Żygadły. Kurek miał w sobie tę spontaniczność, młodzieńczą fantazję i naiwną wiarę w dobroć całego świata, a jednocześnie był pewny siebie i potrafił walczyć o swoje. Niejednej kobiecie potrafił zaimponować, a przy mnie był w jednym z najtrudniejszych momentów w moim życiu.
- Nie przejmuj się, jestem przy tobie – szepnął czule i pocałował mnie we włosy.
        Wtuliłam się jeszcze mocniej w jego ramiona i starałam się uspokoić rozkołatane serce. Podniosłam głowę do góry i spojrzałam w jego czy, ich błękit był niesamowicie głęboki, porywał mnie samym spojrzeniem. Po chwili delikatnie przejechał dłonią po moim policzku, co najdziwniejsze, przeszły mnie przyjemne ciarki. Do tamtej pory reagowałam tak tylko na dotyk Łukasza. Przymknęłam na moment powieki, a zaraz potem poczułam miękkość jego ust i ciepło z nich bijące. Całował mnie powoli i delikatnie, jakby bał się odrzucenia lub nie był pewien tego, co robi. Oddałam ten pocałunek z dużo większą zachłannością, sama nie wiem czemu. Gwałtownie się od siebie oderwaliśmy, posyłając sobie speszone spojrzenia i wyszliśmy z sypialni, żeby rozpocząć szampańskiego Sylwestra. Był tak szampański, że praktycznie nic z niego nie pamiętam. Upiłam się jak nigdy. Film urwał mi się gdzieś o pierwszej w nocy, co było potem, nie mam bladego pojęcia. Obudziłam się w samej bieliźnie, w łóżku Bartka, z jego ręką na brzuchu i oddechem pieszczącym kark. Chyba nieco inaczej miał wyglądać poranek Nowego Roku.

~*~
Jest piątek, są i oni. Nie powiem Wam, co będzie dalej, bo wszystko pryśnie. Każdy z Was ma swoje sympatie i antypatie w tym opowiadaniu, ale zakończenie jest raczej bardzo przewidywalne. Nie mam ostatnio czasu i siły na jakieś mądre wywody, więc zostawię Was z tym wszystkim samych. A ja zostanę z przeświadczeniem, że zaczynam świrować do reszty.
Commi