Epilog

Nareszcie wolny,
Siedzę w kącie jak ten nikt,
W odstępach zwijam skrzydła zdarzeń,
Sprawdzam jak piękny jest,
Mój zachód i mój świt,
To nie ja to nie ty,
Świat pełen wrażeń.

         Opuszczam salę rozpraw zielonogórskiego sądu. Trudno mi w to uwierzyć, ale właśnie stałem się wolnym człowiekiem. Po dziesięciu latach zamykam pewien rozdział mojego życia i ruszam na nowo, bogatszy o mnóstwo doświadczeń. Obyło się bez scen, szumu i afer. Rozstaliśmy się w spokoju, nie chcąc robić zamieszania.
         Siadam na ławce przed sądem i wpatruję się w letnie, niezachmurzone niebo, które zwiastuje szczęście nadchodzące w moim życiu. Sięgam po telefon, by wybrać numer Oliwii, ale w tym samym czasie dzwoni Bartek.
- Łukasz! Przyjeżdżaj do szpitala, szybko! Oliwia rodzi!
         Prędko się rozłączam i biegnę do samochodu. Po dziesięciu minutach wpadam na porodówkę, przecież obiecałem, że będę przy niej w tym wspaniałym momencie!

Po nieprzespanych nocach,
W parku spędzam dzień,
Zwalają się pioruny szczęścia,
Choć czasem zamiast śniegu zimą pada deszcz,
Ja i ty, ty i ja my zawsze razem.

         Jadę karetką, a za rękę trzyma mnie Bartek. Na jego miejscu powinien być Łukasz, ale on jak na złość właśnie się rozwodzi. Ból przeszywa mnie całą, nie dociera do mnie to, co dzieje się wokół, słyszę tylko jakieś krzyki i prośby, żebym parła.
         Leżę na sali porodowej, gdy wbiega na nią zziajany Łukasz, łapie mnie prędko za dłoń i nie zwraca uwagi na nieprzyjemne epitety, które kieruję w jego stronę, po prostu jest przy mnie i czeka, aż na tym łez padole pojawi się niewinna istotka, symbol naszej skomplikowanej miłości.

Nie wiesz czy pierwsza miłość to ostatnia?
Czy ostatnia może pierwszą właśnie jest?
Nie wiesz czy pierwsza miłość to ostatnia?
Tak naprawdę to nikt nie wie jak to jest!

         Dziewięć miesięcy czekałam, żeby usłyszeć płacz naszego dziecka, ale było warto. Łukasz nie mdleje, tylko przecina pępowinę, a po kilku minutach przychodzi do mnie z naszym synkiem. Podaje mi go do rąk. Całuje mnie czule w usta i szepcze, że jest ze mnie dumny, a potem oznajmia, że nas kocha.
         W tym samym momencie do pomieszczenia wpada Bartek, robiąc nam pamiątkowe zdjęcie.
- A skoro to chłopiec, to powinien nazywać się Bartosz! – krzyczy na pół sali, za co upomina go pielęgniarka, a my śmiejemy się rozbawieni.

Choć niewyraźnie przemykają wokół nas,
Pamiątki, ślady, przywidzenia,
To za zamkniętą jedną z powiek spadła łza,
Spadłam ja i spadła ona.

- Ja, Łukasz Żygadło, biorę sobie Ciebie, Oliwio Morawska, za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.
- Ja, Oliwia Morawska, biorę sobie Ciebie, Łukaszu Żygadło, za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.
- Psst, Bartek! Obrączki! – syczy siostra Łukasza.
- Jakie obrączki? – pyta zdezorientowany Kurek.
- Nie masz obrączek? – patrzę na niego z przerażeniem w oczach.
- Spoko, Oliwia, nie masz co się martwić, młodszy brat zawsze mu uratuje tyłek – mówi Kuba i wyjmuje pudełeczko z obrączkami z kieszeni, co Bartek kwituje soczystym rumieńcem na swoim policzku, a pół kościoła wybucha śmiechem.

Nie wiesz czy pierwsza miłość to ostatnia?
Czy ostatnia może pierwszą właśnie jest?
Nie wiesz czy pierwsza miłość to ostatnia?
Tak naprawdę to nikt nie wie jak to jest!

- Gorzko! Gorzko! Gorzko! – krzyczą goście, a my, żeby dali nam już spokój, całujemy się gorąco na ich oczach.
- Kocham cię – szepcze Łukasz. – Kochałem zawsze i kochać będę – dodaje po chwili i znów wpija się w moje spragnione jego dotyku wargi.

~*~
Wybaczcie to małe opóźnienie. Wiem, że miało być wczoraj, ale najzwyczajniej w świecie nie zdążyłam się z tym wyrobić pomiędzy jednym wyjściem a drugim, a chciałam jednocześnie jakieś wartościowe słowa na koniec Wam przekazać, a nie byle co.
Cóż mogę powiedzieć? Tak właśnie kończy się opowieść o losach tej zdrowo kopniętej trójki. Ta opowieść to efekt wielu przeczytanych opowiadań i przelotnej fascynacji Rosją, jednak w pewnym momencie to wszystko okazało się być zbyt mało. To tutaj po raz pierwszy przekonałam się, co to znaczy prawdziwy twórczy kryzys i odkryłam, że mnie jednak też może się to zdarzyć. Tutaj też odkryłam, ile potrafi zmienić Wasze wsparcie. Gdyby nie Wy, to pewnie bym tego nie skończyła, w żaden, nawet najbardziej idiotyczny, sposób.
Nie chcę nikogo wyróżniać, więc podziękuję po prostu wszystkim razem i każdemu z osobna za każde pojedyncze słowo zostawione w komentarzach do tego opowiadania, których jak dla mnie była zaskakująco duża ilość (645!). To naprawdę bardzo motywujące i wspaniałe uczucie być docenianym, gdy robi się to, co się kocha.
Jeśli chodzi o plany na przyszłość to już mówiłam. Na razie potrzebuję przerwy, jest jeden pomysł z Łukaszem Wiśniewskim i kilkoma Argentyńczykami, ale daleko mi z nim do publikacji, więc nie musicie się przejmować zbyt szybkim powrotem. Z moim nastawieniem do blogowego świata jest już nieco lepiej, ale to nadal nie jest to co kiedyś. Zostaję oczywiście na Evil feels. Teraz będziemy się tam chyba częściej pojawiać. Jeśli chodzi o moją indywidualną twórczość, to kiedyś wrócę, obiecuję. A jeśli nie wrócę, to zezwalam Wam na odnalezienie mnie w Warszawie i skopanie mi tyłka. :)
Nie chcę już więcej pitolić, po prostu bardzo Wam DZIĘKUJĘ! :* Do zobaczenia u Mańka i Lilki, na Waszych blogach i być może kiedyś jeszcze na jakimś moim. :)
Commi