Rozdział 9

9. Bo ja nie mam praktycznie nic.

Oliwia
       Czy można przez tydzień przebywać w jednym mieszkaniu i nie zamienić ze sobą ani słowa? Otóż można. Ja i Łukasz jesteśmy tego idealnym przykładem. Od naszej rozmowy, w której w pewien nielogiczny sposób oznajmiłam mu, że nadal darzę go tym wyjątkowym uczuciem, jakim jest miłość, ciągle siebie unikaliśmy. On wychodził na trening, gdy ja wstawałam, ja wychodziłam na korty, gdy on wracał na obiad, ja jadłam kolację, gdy on był w łazience. Najgorzej to miał chyba w tym wszystkim Bartek, bo przecież spędzał czas i ze mną, i z nim. Na jego miejscu bym się chyba obraziła czy coś, ale nie, on znosił te wszystkie męki z anielską cierpliwością. Myślę, że to przez tę kontuzję, i tak miał dużo nerwów, więc tym się nie przejmował.
       Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, a walizkę postawiłam w przedpokoju. Byłam gotowa na kilkudniowy powrót w rodzinne strony. Wizja pobytu w Polsce napawała mnie radością, utarczki z Łukaszem traciły wówczas na znaczeniu. Minął tydzień, następnego dnia wyjeżdżałam, więc nie byłam na kortach. W ten sposób nie udało nam się minąć. Łukasz wrócił z treningu, a ja siedziałam w salonie i oglądałam telewizję.
- Oliwia! Ty chcesz się wyprowadzić?! – właśnie to powiedział jako pierwsze po tygodniu unikania siebie nawzajem. Był jakiś taki przerażony.
- Wyprowadzić? Z jakiej racji? – udawałam bardziej zdziwioną niż on.
- No… Ta walizka w przedpokoju…
- Przestań, przecież nigdzie się nie wyprowadzę, bo to mój dom. Wygoniłabym was, a nie sama stąd uciekała. Po prostu lecę z Bartkiem do Polski.
- Do Polski?
- Tak, do Polski. Ale spokojnie, za trzy dni wrócimy – odpowiedziałam i wstałam z kanapy, podążając w kierunku swojego pokoju.
- Oliwia… - zaczął po chwili.
- Nie, Łukasz. Nie dzisiaj. Porozmawiamy, jak wrócę – nie byłam gotowa na poważną rozmowę, więc po raz kolejny go zbyłam.
       Home, sweet home. Aż chce się krzyczeć, gdy wysiada się na łódzkim lotnisku po dwuletniej nieobecności w kraju. Wszystko się zmienia w zawrotnym tempie. Hala, w której tak często niegdyś bywałam, trochę wyblakła, ale nadal ma w sobie tę moc. Zaraz po meczu spędzonym obok nieco sfrustrowanego, ale szczęśliwego Bartka, postanowiłam zadzwonić do mojego kochanego braciszka. Przypadki chodzą po ludziach i okazało się, że też był wówczas w Łodzi. Nie obyło się bez spotkania.
- Ciocia Śliwka! – usłyszałam radosny krzyk, a po chwili jakieś małe stworzonko tuliło się do moich nóg. Niewątpliwie był to synek Pawła, a mój chrześniak.
- Śliwowica! Jak miło cię widzieć – zawtórował mu mój, kochany, starszy brat.
- Tak, też się cieszę – uśmiechnęłam się promiennie i nawet wybaczyłam im to ciągłe robienie ze mnie węgierki.
       Znaleźliśmy jakąś zaciszną łódzką restauracyjkę . Mały zażądał lodów, a mi i Pawłowi wystarczyła kawa. Rozmawialiśmy na wiele różnych tematów, zgrabnie omijając kwestię mojego życia w Rosji i przyjazdu do rodziców. Nie widziałam się z nimi ponad rok, tego nawet Paweł nie rozumiał, ale starał się mi tego nie wypominać, bo wie, że nie cierpię, jak się mnie do czegoś zmusza. Zawsze był moim aniołem stróżem, chronił mnie w każdej możliwej sytuacji, pomagał wychodzić z każdego bagna, w jakie wpadałam. Krył mnie przed rodzicami, nie pytał po co, dlaczego i jak, był bezwarunkowo. Nigdy nie mogłam na niego narzekać. Dziś jest wspaniałym mężem, cudownym ojcem i genialnym radcą prawnym. Dzielą nas tylko trzy lata i to mnie jeszcze bardziej pogrąża. Bo ja nie mam praktycznie nic. Ani męża, ani dzieci, ani nie jestem wielką postacią w swoim zawodzie. A przecież te same geny, ta sama krew, to samo wychowanie, a jedyne, co łączy nasze życiorysy, to początek. Środek jest zupełnie inny, a i zakończenie pewnie będzie różne. Zazdroszczę mu, tak bardzo zazdroszczę mu tego wszystkiego. Dlaczego ja zawsze muszę mieć pod górkę? Dlaczego nie mogę być tak po prostu, bez żadnego zbędnego „ale”, szczęśliwa?
- Oliwia… - zaczął niepewnie Paweł. Wyczułam, że ma ochotę wejść na bardzo grząski grunt.
- No… Mów, nie zabiję cię.
- Masz zamiar przyjechać w tym roku na święta do domu? Rodzice byliby szczęśliwi. Oni za tobą tak bardzo tęsknią.
- Przemyślę to – odpowiedziałam beznamiętnie.
- Tak właściwie, to dlaczego nie chcesz przyjeżdżać?
- To nie jest tak, że nie chcę. Po prostu tak ostatnio wychodziło. Jak ci obiecam, że w tym roku przyjadę na całe święta, to dasz mi spokój? –zapytałam nerwowo, a on się uśmiechnął.
- No, to zostaje nam jeszcze jeden drażliwy temat. Jak ci w tej Moskwie?
- Mieszkam z Łukaszem i Bartkiem – wypaliłam prosto z mostu, nie bawiąc się w żadne owijanie w jedwab, a Paweł o mało nie zakrztusił się swoją zimną już kawą.
- Co?! – zapytał z niedowierzaniem.
- To, co usłyszałeś. W moim wielkim domu codziennie mijam się z Łukaszem Żygadło, który nadal jest jedyną miłością mojego życia, oraz Bartoszem Kurkiem, który… W sumie sama nie wiem, co on – zaśmiałam się pod nosem.
- Który dba o ciebie tak, że zabrał cię tu ze sobą – powiedział za mnie Paweł.
- No, w sumie. Tak wyszło, wiesz… Chyba chciał się po prostu odwdzięczyć.
- Może tak, a może nie.
- Paweł! – skarciłam go za snucie domysłów.
       Kilkadziesiąt minut w towarzystwie brata i chrześniaka uświadomiło mi, jak bardzo pragnę rodzinnego ciepła, spokoju i stabilizacji. Jak bardzo mam dość swojego życia, wiecznych kłopotów i przygodnych znajomości. Jak bardzo chcę to zmienić i jak bardzo nie mogę tego zrobić. Jedyne, co mi zostało, to od czasu do czasu użalać się nad sobą i swoją nieudolnością w miłości. Bo jak to jest możliwe, że przez dziesięć lat kocham ciągle tę samą osobę, która, co najgorsze, nigdy nie będzie moja?
       Wiele bym dała, żeby cofnąć się dziesięć lat wstecz i nie pozwolić mu odejść, nie pozwolić mu na ostatni pocałunek, nie pozwolić na zburzenie mojego świata. Co ma Agnieszka, czego nie mam ja? Może i jest piękną modelką, ale to zawsze ja byłam przy nim. Nawet teraz częściej towarzyszę mu podczas sukcesów niż ona. Nigdy tak naprawdę nie dowiedziałam się, dlaczego to zrobił. Nigdy też nie powiedział, że mnie nie kocha.

Bartek
       Spotkaliśmy się ponownie dopiero na lotnisku, ale było widać, że wizyta w kraju podziałała na Oliwię kojąco. Z jej oczu znikł ten przenikliwy strach i zagubienie. Na ich miejscu pojawiły się ogniki radości i względny spokój. Dla mnie też była to ważna wizyta. Może i nie grałem, ale odwiedziłem stare śmieci i uspokoiłem nostalgię.
- I jak ci się podobało? – zapytałem siedzącą obok Oliwię.
- Było wspaniale. Tego właśnie potrzebowałam. Dziękuję ci, Bartek – powiedziała ze łzami w oczach i pocałowała mnie w policzek. Mi wystarczyła radość w jej oczach, żeby wiedzieć, że to miało sens, że zrobiłem dla niej coś dobrego.
       Całą drogę przespała z głową na moim ramieniu, a ja z dziwnym dla mnie spokojem obserwowałem ciągle zmieniające się chmury. Od Morawskiej zawsze biło jakieś bliżej nieokreślone ciepło i energia, która potrafiła podnieść człowieka z każdego dna. Tylko jej to wszystko nie pomagało. Na nią to ciepło i energia nie działały. Nie potrafiła podnieść się ze swojego dna, które niejako zafundował jej Łukasz. Ludzkie relacje są skomplikowane, ale ta dwójka zaprzeczała wszelkim pojętym normom i standardom.
       Najgorzej było, gdy zaczęła majaczyć przez sen, że chce tylko być szczęśliwa i czuć się kochana. Czy taką właśnie płaci się cenę za szczerą i prawdziwą miłość? Czy z tego powodu trzeba być wiecznie nieszczęśliwym i cierpieć? Nawet jeśli tak, to Oliwia na coś takiego nie zasłużyła.

~*~
Gdyby rozdziały mogły same za siebie mówić, ten z pewnością powiedziałby coś w stylu: "Dzień dobry! Jestem zapchaj dziurą przed punktem zwrotnym w akcji! A moja jakość powala na kolana!" Ta paplanina zanosi się na długą, skoro lubicie moje pieprzenie. Jakkolwiek irracjonalnie to brzmi.XD Więc w spisie treści mam dla Was niespodziankę, mianowicie już teraz możecie się zapoznać z tytułami kolejnych rozdziałów i uruchomić swoją wyobraźnię, jednocześnie kontrolując moje pisarskie poczynania.xD A z kolei jeśli chodzi o akcję 'Liebster Awards' to moje odpowiedzi zamieściłam TUTAJ, wpadnijcie, kto wie, może Was nominowałam?XD Aczkolwiek ja średnio lubię takie zabawy, zrobiłam to w sumie z nudów. Jeśli dziś wieczorem na Torwarze w tłumie wypatrzycie dziewczynę w grubym szarym swetrze, ciągle dzierżącą aparat w dłoni i powściągliwą w wyrażaniu kibicowskich emocji, to możecie krzyczeć do niej Commi, całkiem prawdopodobne, że się na Was dziwnie spojrzy.XD A jej mina po chwili będzie pełna przerażenia, że ktoś odkrył jej tożsamość. Potem powinna Was zabić.^^ A tak na serio, to będę niektórych z Was szukać.xD Mnie znajdziecie w sektorze R.:) A wracając do opowiadania, to w końcu udało mi się przebrnąć przez 13. rozdział, a głowa znów jest pełna pomysłów! Miałam zamiar skończyć to w 20 rozdziałach, ale już wiem, że nie wyjdzie.xD Będzie więcej, cieszycie się?:D Oszukiwanie serca częściej? We wtorki i piątki? Co wy na to?
Commi