Rozdział 8

8. Od dziesięciu lat nie potrafię pokochać nikogo innego!

Oliwia
       Bartek już nie próbował mnie namawiać do wyznania prawdy Łukaszowi, bo zagroziłam mu wypędzeniem z domu. W obliczu jego kontuzji był to istotny argument. Moje relacje z Żygadłą się ustabilizowały. Wróciły na stopę czysto przyjacielską. Jednym słowem – spokój. Kurek walczył z kontuzją, Łukasz zawzięcie trenował i grał, a ja codziennie odwiedzałam korty, żeby wspomóc swoje podopieczne. Mijał dzień za dniem we względnym spokoju. Jak w jakiejś telenoweli, kurczę. Aczkolwiek monotonia czasami jest bardzo dobra, uspokaja człowieka wewnętrznie i pozwala mu zatrzymać się chociaż na chwilę. Chociaż w moim przypadku pogłębiła ona nieco nostalgię, która od jakiegoś czasu kryła się w moim sercu.
       Przerażała mnie chwilowa pustka i cisza, jaka panowała w naszym domu. Włączyłam więc wieżę i puściłam jakieś polskie piosenki, żeby chociaż na chwilę zapomnieć o tym, że tkwię w Moskwie, setki kilometrów od ojczyzny. „Nie płacz Ewka, bo tu miejsca brak na twe babskie łzy. Po ulicy Miłość hula wiatr wśród rozbitych szyb…” – wtórowałam wokaliście, jednocześnie zamiatając podłogę w salonie.
- Tęsknisz za Polską, co? – wzdrygnęłam się na dźwięk głosu Kurka, a on do mnie podszedł i porwał mnie do tańca. Objął mnie w pasie, a ja zawiesiłam ręce na jego szyi i zaczęliśmy się kołysać w rytm piosenki.
- Trochę… - odparłam po chwili.
- Kiedy ostatni raz tam byłaś? – zapytał.
- Ja wiem… Na święta?
- Wielkanocne?
- Nie, Bożego Narodzenia… Dwa lata temu.
- Naprawdę?
- Tak, jeszcze wtedy mieszkałam we Włoszech.
- W takim razie lecisz razem ze mną i Dynamem za tydzień do Łodzi – oznajmił radośnie.
- Ale… - zaczęłam, lecz on przyłożył palec do moich ust i nie pozwolił mi nic powiedzieć.
- Nie ma żadnego „ale”. Lecisz i już – powiedział stanowczo, a ja wtuliłam się w jego tors. – Patrz, poeci śliczny prawdy sens roztrwonili w grach, w półlitrówkach pustych SOS wysyłają w świat – nucił mi we włosy, a ja poczułam wszechogarniający mnie spokój.
- Dziękuję – szepnęłam, patrząc w jego niebieskie tęczówki i pocałowałam go w policzek.
- Przestań, bo się zarumienię – roześmiał się, a w tym samym momencie usłyszeliśmy szczęk otwieranych drzwi.
- Wróciłem! – krzyknął Łukasz i wpadł do salonu. – A tu co się dzieje? – zapytał zdziwiony.
- Nic, zupełnie nic – odpowiedzieliśmy jednocześnie i wszyscy troje wybuchliśmy śmiechem, choć ten Łukasza był nieco wymuszony.
- Nie wnikam – oznajmił Żygadło i poszedł do swojego pokoju.
       Tego dnia już w ogóle nie wychodził z pokoju, co było dosyć dziwne, ponieważ wieczory zazwyczaj spędzaliśmy we trójkę. Jak to mówią, nie przyszedł Mahomet do góry, to przyszła góra do Mahometa. Zgodnie z tym powiedzeniem odwiedziłam wieczorem jego pokój z dwoma kubkami kakao w rękach. Leżał na łóżku z zamkniętymi oczami i słuchał muzyki, był tak odizolowany, że nawet nie zauważył mojego przybycia. Stałam tak chwilę i zastanawiałam się, co w nim widzę, za co go kocham. Do żadnych wniosków nie doszłam, bo miłość jest ślepa. Położyłam się obok niego i dopiero wtedy zauważył moją obecność. Spojrzał na mnie zdziwiony, a potem się uśmiechnął. Wyjęłam mu z ucha jedną słuchawkę i włożyłam do swojego. „Dziewczyny dzisiaj z byle kim nie tańczą” – zaczęliśmy jednocześnie śpiewać, śmiejąc się do siebie.
- No, właśnie. Nie tańczą z byle kim – zaczął Łukasz.
- To aluzja do czegoś czy takie gadanie? – dopytywałam się.
- A jak myślisz? – zapytał.
- O co ci chodzi? – prychnęłam i usiadłam, opierając się o ścianę.
- O nic – powiedział dobitnie.
- Tak. Jasne. A to dogryzanie Bartkowi, głupie spojrzenia i unikanie kontaktu, to tak dla picu.
- Ale z ciebie psycholog.
- Łukasz, weź się ogarnij. Możesz mi w końcu powiedzieć, o co chodzi?
- Tak się zaangażowałaś w tę opiekę nad Bartkiem, że całkowicie zapomniałaś o innych – wyrzucił w końcu z siebie, a ja zaśmiałam się pod nosem.
- Trzeba od razu mówić, że jesteś zazdrosny.
- Nie jestem! – zaprzeczył natychmiastowo.
- Dobrze, niech będzie. Ale czy my możemy przestać się zachowywać jak dzieci?
- Chyba powinniśmy – stwierdził. – Przepraszam, jestem okropny, nie da się ze mną żyć pod jednym dachem.
- Oj, już nie przesadzaj. Po prostu masz trudny charakter, ale przecież za to cię ko… - zatrzymałam się w pół wyrazu. O mały włos nie powiedziałam czegoś, co mogłoby zburzyć naszą przyjaźń.
- Za to mnie co? – dopytywał.
- Za to cię uwielbiam – uśmiechnęłam się słodko.
- Chciałaś powiedzieć coś zupełnie innego, ale dam ci spokój – łaskawca się znalazł.
       Resztę wieczoru spędziliśmy na śpiewaniu idiotycznych piosenek, rozmowach o niczym, obgadywaniu Moskwy, innych siatkarzy i wielu innych rzeczach, które nie nadają się do opisywania. Gdzieś o północy zaczęły się „tematy poważne”, czyli uczucia.
- Tęsknię za Agą – stwierdził ni stąd ni zowąd, a w moim sercu pojawiła się mała zadra.
- To normalne, w końcu ją kochasz.
- Ty i ta twoja zasadniczość. Pocieszyłabyś, a nie stwierdzasz fakty – w jego mniemaniu był to żart, ale jak dla mnie mało śmieszny.
- Cóż na to poradzę? Ja nie mam uczuć, nie tęsknię.
- Przestań, przecież musi ktoś być w twoim serduszku – był całkowicie trzeźwy, a pierniczył jak po paru głębszych.
- Może i jest. Ale co z tego?
- No! To już coś. Ustatkowałabyś się w końcu. Gotów jestem pomyśleć, że zmieniłaś orientację.
- Wiesz, to jest jakieś rozwiązanie, ale nie mogłabym sobie odpuścić kolejnej nocy z Michajłowem – próbowałam się odgryźć, a na te słowa w oczach Łukasza natychmiast pojawiła się irytacja.
- Dobra, daruj sobie szczegóły – prychnął gniewnie.
- Ale o co ci chodzi? Ty masz Agnieszkę, ustatkowanie, miłość, a ja mam swoje rozwiązłe życie. Coś w tym złego?
- Kochasz go chociaż?
- Nie, nie kocham, bo jakiś idiota tak opanował moje serce, że od dziesięciu lat nie potrafię pokochać nikogo innego! – krzyknęłam i wyszłam, trzaskając drzwiami. Wpadłam do swojego pokoju, rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać, tylko to mi zostało.

Łukasz
       A więc to wszystko prawda… Moje przypuszczenia były prawdziwe, ona ciągle mnie kocha. Tylko, co ja niby miałem z tym zrobić? Pójść do niej, przytulić, pocałować, powiedzieć, że też ciągle ją kocham? Nawet jeśli byłaby w tym jakaś prawda, to taka sytuacja nie miała prawa bytu. Ja mam żonę, a Oliwia swoje życie, do którego nie powinienem się wtrącać albo go chociaż nie rujnować. A jednak robię to, wbrew swojej woli, sama moja obecność musi doprowadzać ją do rozchwiania emocjonalnego. Chyba wszystko spieprzyłeś, Łukasz.
       Żadne rozwiązanie nie wydawało się być wystarczająco dobre, by je zastosować. Ucieczka? Wyjdę na tchórza. Rozmowa? Chyba oboje nie jesteśmy na to gotowi. Ciche dni? Oboje zwariujemy. A już na pewno ja. Okazanie uczuć? To nie fair wobec Agnieszki, nie zasłużyła na to. Chyba już tego nie naprawisz, Łukasz.
       Ja już nawet nie wiem, co czuję do Oliwii, co do Agnieszki. Czym jest miłość? Czym jest szczęście? Decyzja o rozegraniu piłki w meczu o mistrzostwo świata przy stanie 15:14 dla przeciwników w tie-breaku jest łatwiejsza niż to, co przeżywałem w tamtej chwili! Chyba masz problem, Łukasz.

~*~
Tak, mnie też wkurza ta bezradność i nieogarnięcie Łukasza, ale dajcie mu trochę czasu, zmieni się, to Wam gwarantuję. Ale i tak chyba masz problem, Commi. Bo o ile już zdecydowałam, że nie będę się na siłę tutaj produkować z życiowymi mądrościami, o tyle trzynasty rozdział nie chce powstać i już. Może to jakiś pechowy, co? Od dzisiaj mogę legalnie się lenić, bo dotychczas siedziałam w domu wbrew zasadom. A teraz ferie, więc życie znowu nabiera sensu, ale pisanie dalej go nie ma. To był jakiś tydzień porażek, jak nie piłkarze ręczni, to Radwańska, jak nie Radwańska, to Skra, jak nie Skra, to Resovia, jak nie Resovia, to jeszcze nikt, ale tydzień się nie skończył. Dodajmy do tego jeszcze bolące kolano i bezradność w pisaniu, a otrzymamy mieszankę wybuchową, która składa się na mój podły nastrój. Świzdu, gwizdu, wena poszła w pizdu. Zaklinowała się gdzieś w przejściu między rokiem 2012 a 2013 i nie może do mnie przywędrować. Czy ja przestanę kiedyś pieprzyć głupoty pod rozdziałami? Bo ja już nie mówię, żebym w ogóle przestała pieprzyć głupoty, bo to akurat niemożliwe. Dziękuję, udanego weekendu z Pucharem Polski. A teraz to niech go wygra Delecta, żeby utrzeć nosa 'wielkiej czwórce', o. Taka jest moja koncepcja.
Commi