Rozdział 7

7. Po raz pierwszy zacząłem żałować decyzji o wyjeździe do Rosji.

Oliwia
        Siedziałam w salonie z książką w ręku i delektowałam się tak rzadko spotykaną w moim domu ciszą. Łukasz wyjechał do Urengoju na mecz, a Bartek też grał spotkanie w lidze. Jednym słowem – spokój, którego chyba potrzebowałam. Więc tak siedziałam i przejmowałam się problemami głównej bohaterki, a nie swoimi. Dochodziła dwudziesta pierwsza, a Kurka dalej nie było. To zaczynało być coraz bardziej podejrzane. Mecze, nawet w Rosji, nie trwają sześć godzin. Gdy zaczynałam się zamartwiać, usłyszałam dzwonek do drzwi. Po drugiej stronie zobaczyłam Sergieja i Bartka ze stabilizatorem na nodze. Przeklęłam w duchu i wpuściłam chłopaków do domu. Grankin ulotnił się tak szybko, jak przybył, a my zostaliśmy sami.
- Co się stało? – zapytałam, siadając obok Kurka na kanapie.
- Skręcony staw skokowy przy skoku do bloku. Przynajmniej miesiąc przerwy – wydukał beznamiętnie, ale widziałam, że bardzo to przeżywa i najchętniej by coś rozwalił.
- To się przecież często zdarza, szybko zleci, zobaczysz – próbowałam go pocieszać, ale nigdy nie byłam w tym zbyt dobra.
- Może…
- Chcesz coś do picia, jedzenia?
- Zostaw mnie samego, proszę – chyba nie miał ochoty z nikim rozmawiać, a już na pewno nie ze mną. Spełniłam jego prośbę i wyniosłam się do kuchni.
        Miałam ochotę na domowe ciasto, pomyślałam też, że może chociaż tak poprawię Bartkowi humor, więc postanowiłam upiec szarlotkę według przepisu mojej babci, mistrzyni cukiernictwa. Talentu po niej nie odziedziczyłam, ale ciężką pracą można to nadrobić. Ugniatałam w spokoju masę, mimowolnie słysząc rozmowę, którą przeprowadzał Kurek.
- Wiesz, jakim jestem idiotą? Dopadła mnie kontuzja na samym początku sezonu w nowym klubie! Przecież to jakaś paranoja! Miesiąc przerwy? I co ja będę w tym czasie robił? Nie, Łukasz. Nie mogę zostać z wami, przecież wiesz, że miałem się w przyszłym tygodniu wyprowadzać. – Wyprowadzać?! Ale jak to? I dlaczego ja nic o tym nie wiem? Miło, że moi współlokatorzy spiskują za moimi plecami. – I to zrobię. Ty teraz ciągle na trasie między Moskwą a Urengojem, więc to nie ma sensu. Nie, nie mogę zawracać głowy Oliwii. Ona ma swoje sprawy. Ja w przeciwieństwie do ciebie czasem myślę o innych. – Rozmowa przybierała postać kłótni. Kłótni o mnie czy o dziwactwa Łukasza? A może głupotę Bartka? – Tak, jutro jeszcze będę. Świetnie, pogadamy wtedy – burknął na koniec i usłyszałam, jak telefon upada na dywan.
- Bartek, nie chcesz mi o czymś powiedzieć? – wpadłam po chwili do salonu.
- Yhm… A o czym mówisz? – udawał zupełną niewiedzę.
- Wyprowadzasz się? – zapytałam prosto z mostu.
- Taki miałem plan.
- To musisz te plany zweryfikować. Ja cię stąd nigdzie nie wypuszczę, a już na pewno nie z kontuzją. Siedzisz tu do wyleczenia albo i dłużej – powiedziałam stanowczo. – I pamiętaj, że ja nie znoszę sprzeciwu! – dodałam, gdy zobaczyłam, że chce się targować. On tylko uśmiechnął się pod nosem i pokręcił przecząco głową.
        Po godzinie ponownie zawitałam w salonie z szarlotką na talerzu. Podsunęłam mu ją pod nos, a on wziął ją jakby od niechcenia. Po chwili jednak widziałam na jego twarzy uśmiech rozkoszy. Jakkolwiek to brzmi. To była kwestia szarlotki, żadnych innych domysłów proszę nie snuć!
- Gdzieś ty się nauczyła tak piec?
- To u mnie rodzinne – odpowiedziałam zdawkowo.
- Jak będziesz mi codziennie piec taką szarlotkę, to się w życiu stąd nie wyniosę.
- Na mnie nie licz, Bartuś. Poza tym zamieniłbyś się w tłustą świnkę.
- Ej! Wcale, że nie.
- A no tak. Ty już nią jesteś – wystawiłam mu język.
- No wiesz co?! Jesteś okrutna! Jak tak możesz? – zaśmiał się.
- Normalnie – odparłam.
        Potem oglądaliśmy jakiś film, oczywiście sensacyjny. Ale czasem nie zaszkodzi oderwać się od rzeczywistości i pooglądać mało ambitne kino. Bartek nie należy do osób, które mówią do telewizora, komentując postępowanie bohaterów. I całe szczęście. Film okazał się totalnym dnem i szybko przełączyliśmy na mecz koszykówki. Kurkowi świeciły się oczy na widok dwóch drużyn z NBA, ja nie byłam lepsza, przecież sport to całe moje życie, każdy sport. Krzyczeliśmy jak opętani. Bartek dopingował Lakersów, a ja dla równowagi drużynę Gortata, choć mimo wszystko chyba wolałam chłopaków z Los Angeles.

Bartek
       Oliwia jest naprawdę genialnym człowiekiem. Z tą szarlotką totalnie mnie rozbroiła. Poprawiła mi trochę humor, który od momentu kontuzji był iście wisielczy.
- Nie wiedziałem, że jesteś takim zapalonym kibicem - powiedziałem, gdy skończył się mecz.
- Jeszcze dużo rzeczy o mnie nie wiesz – uśmiechnęła się cwaniacko, a mi wpadł do głowy idiotyczny pomysł.
- W takim razie zagramy w „Prawda czy wyzwanie?”. Dowiemy się czegoś o sobie i może będzie wesoło – zaproponowałem.
- Dobra, ale ja zaczynam – zdziwiło mnie to, że tak ochoczo się zgodziła.
- Niech ci będzie. Ja się do wyzwań w tym stanie nie nadaję, więc prawda.
- Dlaczego chcesz się stąd wyprowadzić? – zapytała całkowicie poważnie.
- Przecież nie będę wam wiecznie siedział na głowie, poza tym potrzebujecie spokoju.
- Niby kto? Ja i Łukasz? Z jakiej racji?
- Oliwia, kogo ty chcesz oszukiwać? Siebie, mnie czy jego?
- Ugh. Czy to naprawdę aż tak bardzo widać?
- Tak.
- To, do cholery jasnej, dlaczego on tego nie widzi?!
- On nie jest ślepy, dobrze wie, co się dzieje, ale przecież nic nie może z tym zrobić.
- No, tak… Dla ciebie wszystko jest takie proste i oczywiste – prychnęła.
- Musicie chyba poważnie porozmawiać.
- Ja nie będę rozmawiać z nim o moich uczuciach! On żyje w przekonaniu, że dziesięć lat temu się ich wszystkich pozbyłam.
- No, to trzeba go wyprowadzić z błędu.
- To nie jest najlepszy pomysł – w jej oczach pojawiły się pierwsze łzy bezsilności.
- Ej, wszystko się jakoś ułoży – próbowałem ją pocieszyć. Wtuliła się w moje ramiona i po kilku minutach zasnęła.

Łukasz
       Wróciłem rano do domu, a na kanapie ujrzałem śpiącego Bartka i Oliwię w jego ramionach. Więc teraz po każdym wyjeździe będzie mnie witał taki widok? Już nie będzie Agnieszki krzątającej się po kuchni i tej jej radości w oczach na mój widok? Wtedy po raz pierwszy zacząłem żałować decyzji o wyjeździe do Rosji. Najzwyczajniej w świecie tęskniłem za swoją żoną. Po chwili przebudziła się Oliwia i, przeciągając się, uderzyła Bartka w twarz.
- Kur… - nie dokończyła, bo zobaczyła mnie stojącego w progu salonu. – Łukasz! – krzyknęła radośnie, podeszła i pocałowała mnie w policzek, potem wskazała mi kuchnię i zamknęła drzwi do salonu, zostawiając Kurka w samotności. Usiadłem przy stole, a ona wstawiła wodę na herbatę. – Jak podróż? – zapytała.
- W porządku – odparłem beznamiętnie.
- O wynik nie pytam, bo wiem, że wygraliście – uśmiechnęła się, stawiając kubek z kawą przed moim nosem.
- Tak. Udało się.
- Łukasz, co się z tobą dzieje?
- Nic. A co ma się dziać??
- No, nie wiem. Jakiś taki smutny jesteś, jak nie ty.
- Zmęczony, kochana, zmęczony…
- Może masaż? – zaproponowała, a ja kiwnąłem głową.
       Agnieszka też robiła to po każdym meczu. Po chwili poczułem delikatnie dłonie Oliwii na swoich ramionach i automatycznie się rozluźniłem. Było w tym dotyku jakieś nieokreślone ciepło, uczucie, coś, co poprawiało mi nastrój.
- A tu co się dzieje? – do kuchni wpadł Bartek, znacząco spojrzał na Oliwię, a potem kręcił przecząco głową. – Dla mnie nie ma kawy? – zapytał smutno.
- Nie wystarczy ci szarlotka? – zapytała moja masażystka.
- To mnie powinnaś tak masować, a nie jego – oburzył się.
- Na wszystko przyjdzie czas, Bartusiu – nawet jeśli jej nie widziałem, to doskonale wiedziałem, że uśmiechnęła się do niego w ten sposób. Sposób, który niegdyś był zarezerwowany tylko dla mnie, tak uwodzicielski a jednocześnie niewinny. – Łukasz, jaki ty jesteś spięty – stwierdziła, a ja nie mając już siły, wyszedłem z kuchni. Nikogo to nie zainteresowało.
        Poszedłem do łazienki, wziąłem krótki, odprężający prysznic i wybrałem się ponownie do kuchni, w której już nikogo nie było. Z salonu dochodziły za to odgłosy żywej rozmowy.
- I co? Nie porozmawiasz z nim, tak? – zapytał Bartek.
- Nie. Nie mam o czym z nim rozmawiać. Dobrze jest tak, jak jest.
- Dla kogo dobrze, dla tego dobrze – prychnął.
- Ja naprawdę nie narzekam – odpowiedziała.
- Zobaczymy, jak długo wytrzymasz.
- Wytrzymałam dziesięć lat, to i do końca życia wytrzymam.
        Sytuacja wymykała się spod kontroli. Nie miałem ochoty w to wszystko wnikać, więc wróciłem do swojego pokoju i odszedłem w krainę snu.

~*~
Na samym początku przepraszam za opóźnienie, ale kilka godzin temu wróciłam z klasowego wyjazdu na narty. Co prawda więcej leżałam w łóżku ze skręconym kolanem, niż jeździłam, ale takie już jest to moje 'szczęście'. Rozdział mdły i nijaki, już sama nie wiem, o czym jest to opowiadanie i od dawna nic w nim nie napisałam. Możecie dziękować Nance, że jeszcze zmusza mnie do walki. W innym wypadku może faktycznie skończyłoby się to związkiem Michajłowa i Juantoreny.xD W ramach zadośćuczynienia za oczekiwanie jutro dodam niespodziankę na short-volleyball-stories.:D Za tydzień ferie, więc może w końcu znajdę trochę serca dla Oliwki i Łukasza. Chociaż od dawna już nie widziałam się z moją weną. Dziękuję, dobranoc, idę oglądać szczypiornistów. Wiecie, że Was kocham?;)
Commi