Rozdział 6

6. Skoro on może prowokować mnie, to dlaczego ja mam być gorsza?

Oliwia
        Nie ma nic piękniejszego od tumultu panującego na kortach ziemnych podczas treningu twoich podopiecznych. Gdy widzisz, jak dziewczyny i chłopcy starają się z chirurgiczną precyzją posłać każdy serwis w linię, jak dbają o dokładność forhandu, bakchandu, jak sprowadzają przeciwnika do defensywy, jak walczą o każdą piłkę, twoje serce rośnie i czujesz, że to co robisz, robisz dobrze. Masz z tego niesamowitą satysfakcję, a uśmiech nie schodzi z twojej twarzy, nawet jeśli życie prywatne cię nie rozpieszcza i wiecznie coś nie gra. Tutaj zapominasz o wszystkich, oczyszczasz umysł i na te kilka godzin obracasz się w świecie, w którym istnieje tylko tenis. Tylko ty, piłka, rakieta i przeciwnik.
- Dobra! Na dzisiaj koniec. Widzimy się jutro o tej samej porze – tymi słowami zakończyłam trening i zabrałam się za sprzątanie sprzętu. Zbierałam właśnie piłeczki do koszyka, gdy ktoś zasłonił mi oczy swoimi dłońmi.
- Zgadnij kto to – zamruczał mi ktoś do ucha, a mnie przeszły dreszcze, co próbowałam za wszelką cenę ukryć.
- Łukasz! – obróciłam się i rzuciłam w jego ramiona. Nie dziwcie się, po prostu wraz z Bartkiem wyjechali na tydzień rozegrać mecze w Pucharze Rosji i zostawili mnie samą, a ja, nie wiedzieć czemu, tęskniłam.
- Widzę, że się stęskniłaś – oznajmił wesoło i zmierzwił mi włosy. Ja nie pozostałam mu dłużna i dźgnęłam go w żebro. – Ej, mała! Uważaj sobie! – zaśmiał się.
- To ty sobie uważaj – wystawiłam mu język i przebiegłam na drugą stronę kortu, podniosłam jedną piłeczkę z podłogi i lekko ją rzuciłam, trafiając go w nogi.
- Osz, ty! Już nie żyjesz! – zaczął się prawdziwy pościg. Przez dobre pięć minut biegaliśmy wokół kortów, aż w końcu się zmęczyłam. Z siatkarzem i jego kondycją nie wygrasz.
- Dobrze, poddaję się! Zrobię wszystko, tylko daj mi już spokój! – powiedziałam zdyszana.
- Wszystko? – poruszył charakterystycznie brwiami i zbliżył się do mnie, by spojrzeć mi głęboko w oczy.
- Wszystko – odpowiedziałam, głośno przełykając ślinę. Jego wzrok, bliskość ust i całego jego doprowadzały mnie do obłędu, odbierały rozum.
- Cóż. Skoro tak, to mam dla ciebie propozycję – wymruczał mi prosto w usta, lekko ich dotykając. Mój oddech mocno przyspieszył, serce kołatało jak oszalałe. – Robisz porządny obiad, bo jestem straszliwie głodny – powiedział po chwili, cmoknął mnie w policzek i odsunął się, sięgając po rakietę tenisową.
        Ja ciężko westchnęłam i poczułam przypływ bezsilności. Jeśli on będzie mnie tak prowokował, to w życiu nie wyleczę się z tego uczucia. Oszaleć można. Nie odezwałam się, zebrałam resztę sprzętu i pozostało mi tylko się przebrać. Skoro on może prowokować mnie, to dlaczego ja mam być gorsza? O nie, nie ze mną te numery. Znam swoją wartość i potrafię ją wykorzystać, dlatego przebierałam się na korcie. Moja torba leżała na ławce, wyjęłam z niej bluzkę i spodnie, by chwilę później zacząć operację „zemsta”. Sportową koszulkę zdejmowałam długo i z charakterystycznymi, działającymi na facetów ruchami. Stałam do niego tyłem, ale doskonale czułam to przeszywające mnie na wskroś spojrzenie. Słyszałam, jak przełyka ślinę, tak jak ja kilka minut wcześniej. Spodnie zmieniłam szybko, żeby oszczędzić mu całkowitej wewnętrznej destrukcji.
- A ty co tak siedzisz? Podobno głodny byłeś – uśmiechnęłam się słodko i wskazałam drzwi.
- Tak, tak. Już idę – mruknął pod nosem.
       Siedząc w samochodzie, praktycznie w ogóle nie rozmawialiśmy. W powietrzu czuć było tę gęstą atmosferę między nami, której nie potrafiliśmy przezwyciężyć. Jedno robiło na złość drugiemu bez konkretnej przyczyny. Tak nie zachowują się przyjaciele. W naszych relacjach działo się coś bardzo dziwnego, wszędzie doszukiwałam się podtekstów, powoli przeradzało się to w obsesję.
- Oliwia, uważaj! – krzyknął Łukasz, a ja dopiero wtedy zorientowałam się, że jadę prosto na ciężarówkę. Zjechałam gwałtownie na pobocze i zatrzymałam samochód. Do reszty roztrzęsiona z niego wysiadłam i oparłam się o jakieś drzewo, próbując uspokoić oddech. Łukasz przyszedł po chwili i chwycił mnie w swoje ramiona. Tulił do siebie jak małe dziecko, głaszcząc po plecach. Powoli się uspokajałam, oddech stawał się miarowy, a serce przestawało walić jak młot.
- Przepraszam… Ja nawet nie wiem, jak to się stało – powiedziałam drżącym głosem.
- Przecież nic się nie stało – odpowiedział beztrosko i otarł pojedynczą łzę z mojego policzka.
- Nic się nie stało? Przecież omal nas nie zabiłam! – krzyknęłam.
- Liw, spokojnie. Każdemu się zdarza. A teraz daj kluczyki, ja poprowadzę, a ty ochłoniesz – posłusznie wykonałam polecenie i wróciłam do samochodu. Jego „Liw” nawet mi nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie podziałało na mnie kojąco.

Łukasz
       Co się z nami działo? Dlaczego zachowywaliśmy się gorzej niż dzieci? Ja robiłem jej na złość, a ona nie pozostawała dłużna. Jaki był mój cel? Chciałem się przekonać, że jej uczucia do mnie już dawno przeminęły, ale wszystko wskazywało na to, że jest zupełnie na odwrót, żeona cały czas mnie kocha. Nie chciałem doprowadzać jej do rozchwiania emocjonalnego, nie chciałem jej krzywdzić, a jednocześnie nie potrafiłem zapytać wprost, bo sam nie wiedziałem, co ja czuję. Każda chwila spędzona z nią sprowadzała na mnie coraz większe wątpliwości, coraz częściej łapałem się na tym, że nie myślę o niej jako przyjaciółce, ale jako o kobiecie, którą niewątpliwie była, tylko ja mam żonę, a Oliwia to moja najbliższa przyjaciółka. To nie mogło tak wyglądać. Po tym incydencie z samochodem postanowiłem zostawić w spokoju moje domysły i wrócić do czysto przyjacielskich relacji, nie prowokować, nie szukać podtekstów.
- Obiecany obiad na stole – wpadła do mojego pokoju. Już była uśmiechnięta, energiczna, taka jaka zawsze być powinna.
- To cudownie, ale choć tu do mnie na chwilę – wskazałem na łóżko, a ona niepewnie przysiadła obok mnie.
- O co chodzi? – zapytała zdezorientowana.
- Wszystko jest w porządku? – zapytałem głupio.
- Tak, naprawdę wszystko gra – uśmiechnęła się krzywo.
- Pamiętaj, że gdyby coś było nie tak, to zawsze ci pomogę. Od tego tu jestem – zapewniłem i uśmiechnąłem się do niej ciepło.
- Wiem, Łukasz, wiem. I za to ci strasznie dziękuję – wtuliła się we mnie. Czułem ciepło emanujące z jej ciała, jej wyjątkowość i jednoczesną kruchość.
- A ja też się załapie na ten obiad? – do pokoju wparował roześmiany Bartek.
- No, pewnie! – odpowiedziała Oliwia i wszyscy troje zeszliśmy na dół.        Posiłek minął nam w bardzo przyjemnej atmosferze. Śmialiśmy się jedno z drugiego, trzecie z pierwszego. My opowiadaliśmy o meczach w Pucharze, ona anegdoty z treningów. Wszystko było tak, jak powinno. Nikt nie próbował być mądrzejszy, niż jest, nikt nie kombinował, nie myślał za dużo, bo jak wiadomo to szkodzi zdrowiu psychicznemu.

Bartek
       Mieszkałem z nimi raptem trzy tygodnie, a już wiedziałem, że to nie będzie normalne życie. Relacje Oliwii i Łukasza są mocno skomplikowane. Raz zachowują się jak para najlepszych przyjaciół, którymi niewątpliwie są, a raz unikają jakiegokolwiek kontaktu, drą ze sobą koty. A ja tak stoję w środku tego i nie wiem zupełnie, co robić. Gdybym wiedział, że znajdę się pomiędzy młotem a kowadłem, zastanowiłbym się sto razy nad zamieszkaniem z nimi. Nie wiem, czego oczekuje jedno od drugiego, co do siebie tak naprawdę czują, ani o co w tym wszystkim chodzi. Są jak ogień i woda. Łukasz wszystko przyjmuje ze stoickim spokojem, negatywne emocje skrywa głęboko w sercu, Oliwia wydaje się być zupełnie inna, widać jak buzują w niej uczucia, często reaguje bardzo gwałtownie. Ale jest naprawdę wspaniałą dziewczyną, dobrą z potrzeby serca a nie z zasady. Nie chciałbym, żeby przez głupotę Łukasza cierpiała, a widać, że męczą ją te ciągłe podchody.
       W ten sposób moje życie w Rosji ogranicza się do treningów i obserwowania zachowania dwójki moich współlokatorów. Swoją drogą, podziwiam Oliwię za to jej zaparcie w dążeniu do celu. Co nieco poznałem jej historię i dała mi wiele do myślenia. Mimo bardzo poważnej kontuzji i załamania nerwowego, wróciła do sportu i teraz wkłada całą swoją energię w kształcenie młodego pokolenia tenisistów. Nie wiem, czy ja na jej miejscu poradziłbym sobie z czymś takim. Ona dała radę i nigdy nie daje po sobie poznać, że żałuje swojej decyzji czy tęskni za czynnym sportem.

~*~
Jestem w końcu i tutaj, dodaję to jednak ze świadomością, że spieprzyłam. Cała koncepcja upadła w okolicach dziesiątego rozdziału i tera nie potrafię tego naprawić, bo psuć zaczęłam już dwa rozdziały temu, no cóż. Może z tej historii mam nie być zadowolona, może ona taka ma być. To nie miała być idiotyczna historyjka, bo wiecie, że mimo wszystko staram się pisać z przesłaniem, Oliwka jednak idzie bardzo opornie i za grosz nie chce pokazać mi swojego przesłania. No nic, może ten tydzień odpoczynku mi pomoże nie tylko tę sprawę uporządkować. Nie martwcie się jednak. ;) Oliwii i Łukasza tak łatwo nie zostawię. Ja zawsze wszystko doprowadzam do końca. Z różnym skutkiem, ale zawsze.
Commi