Rozdział 5

5. Bo w życiu najgorsza jest niepewność.

Bartek

            Igrzyska to, igrzyska tamto. Siatkarze zawiedli, miało być złoto, a wyszło błoto. Kurek się nie popisał, Rosjanie zdemolowali Polaków. Polska prasa czy Internet zalewały mnie tego typu stwierdzeniami, a ja miałem ochotę rozwalić jakiś słupek, piłkę, cokolwiek! Przecież to była nasza porażka, a nie dziennikarzy czy wiecznie siedzących w fotelu sezonowców. Rozumiałem tylko tych najwierniejszych kibiców, ale to nie zmieniało mojego podejścia do całej sytuacji. Byłem po prostu wściekły, a wyjazd do Rosji wydawał się być jakąś nieprzyjemną melodią bliskiej przyszłości. Zaczynałem się powoli bać, chociaż Bartosz Kurek niczego się nie boi, podobno. A samoloty to co? Ale wybrałem Rosję i przyszedł czas na konsekwencje tej decyzji. Kilka dni po urodzinach, które oczywiście nie były pełne takich niespodzianek jak Żygadły, wsiadłem do samolotu i rozpocząłem nowy etap swojego życia.

            Wysłali po mnie autokar! To się nazywa przywitanie z pompą. Tego to się nie spodziewałem, ale Moskwa jeszcze nie raz mnie zaskoczy. I wszystko zapowiadało się bardzo pięknie, kolorowo i optymistycznie. Tylko jak przyszło do rozmowy o miejscu zamieszkania, to prezes zaczął się wykręcać. Aż w końcu powiedział wprost, że apartament, w którym miałem zamieszkać, właśnie został zalany i chwilowo nie mam gdzie się podziać. Bezdomny w Moskwie… Dobry tytuł na książkę! Zaproponowali mi przejściowy nocleg u któregoś z zawodników Dynama, ale ja najpierw chciałem uśmiechnąć się do Łukasza.  Liczyłem, że jest skłonny mi pomóc i się nie przeliczyłem. Tylko był jeden mały problem. On mieszkał z Oliwią, więc to od niej zależało moje „być albo nie być” w stolicy Rosji.

Oliwia

            Jakże ja w tamtym czasie uwielbiałam uciekać! W dniu przyjazdu Łukasza musiałam sobie wszystko poukładać w głowie i opanować uczucia, żeby przypadkiem nie rzucić się na niego, gdy po raz kolejny będzie tak słodko całował mnie w czółko. Tego dnia w Moskwie padał deszcz, jakby wiedział, że zaczęła się moja tragikomedia. Spacerowałam ulicami stolicy Rosji, szukałam odpowiedzi na pytania, na które nie ma odpowiedzi, szukałam szczęścia, tam gdzie go nie ma. Z tego wszystkiego wylądowałam na moście. Nie, nie chciałam się rzucać. Samobójcy to tchórze i idioci, a ja ani jednym, ani drugim nie jestem. No, dobra. Z tym tchórzem to może tak nie do końca. Ale Moskwa płynęła pod moimi stopami. Tak, Moskwa. Wyobrażacie sobie Wisłę, która nazywa się Warszawa? No, ale Rosjanie mają trochę inaczej poukładane w głowach niż my, Polacy. Chociaż mimo wszystko coś nas łączy. I tak stałam, patrzyłam na płynącą Moskwę i żadnej odpowiedzi nie znalazłam. Za to znalazłam Michajłowa, a właściwie on znalazł mnie.

- Dzień dobry – powitał mnie po polsku! Lizus.

- Cześć – odpowiedziałam po rosyjsku, a co tam!

- Wiesz, że ja nawet nie wiem, jak masz na imię?

- Oliwia – odparłam beznamiętnie. – A ty czemu nie w Kazaniu?

- Jakoś mi się nie spieszy. W przeciwieństwie do niejakiego Żygadły.

- Odpieprz się od Łukasza – powiedziałam stanowczo.

- Kim on jest dla ciebie, co?

- Przyjacielem – odparłam szybko, za szybko.

- Yhm. Ty dla niego może i tak, ale on dla ciebie na pewno nie – stwierdził bardzo pewnie.

- Tak? A niby kim?

- Kochasz go. I nawet dzisiaj w nocy zastanawiałaś się, co by było, gdyby zamiast mnie był przy tobie on – powiedział ze stoickim spokojem.

- To aż tak widać? – zapytałam totalnie zaskoczona.

- Jeszcze bardziej – uśmiechnął się cwaniacko. - Ale nie przejmuj się, każda miłość kiedyś przechodzi.

- Kiedyś? Dziesięć lat! Rozumiesz? Dziesięć lat! – krzyknęłam jak opętana, a on mnie przytulił. – Dlaczego to robisz? – zapytałam zdziwiona.

- Bo cholernie mnie pociągasz – uśmiechnął się zawadiacko i cmoknął mnie w nos.

- Przynajmniej ty stawiasz sprawę jasno – zaśmiałam się pod nosem.

- Bo w życiu najgorsza jest niepewność.

            Ileż było racji w tym stwierdzeniu! Michajłow tego dnia sypał dobrymi radami jak z rękawa. Nie chciałam wracać do domu, do Łukasza, więc pojechałam z Maximem do hotelu. Zamówiliśmy butelkę wina i rozmawialiśmy. O igrzyskach, siatkówce, życiu, miłości, literaturze, o wszystkim. Jak jacyś starzy, dobrzy przyjaciele. Ale alkohol dał o sobie znać, krążył po naszych krwiobiegach i wbijał nam do głowy różne, dziwne pomysły. Kiedy wino się skończyło, trzeba było zająć się czymś innym. I tak on zajął się całowaniem mojej szyi, a ja mruczeniem z zachwytu.

            Usiadłam na nim i zaczęłam powoli rozpinać jego koszulę, po chwili ukazała mi się w całej krasie jego umięśniona klatka piersiowa. Nie dał mi zbyt długo rozkoszować się tym widokiem, gdyż szybko mnie przewrócił i położył na kanapie, a potem zdjął moją bluzkę. Do szaleństwa doprowadzał mnie samymi ustami, a co dopiero mówić o seksie właściwym! Co jak co, ale kochankiem był wybitnym. Tym razem nie reagowałam, gdy rozdzwonił się mój telefon. Liczyło się tylko zaspokojenie pragnień fizycznych. Między mną a Maximem nie było mowy o uczuciach, ale to nam nie przeszkadzało. Poza tym co jest złego w seksie bez uczuć? Ja tylko taki przeżywałam, bo przecież ciągle kochałam i kocham Łukasza.

- Chyba muszę wracać – oznajmiłam, leżąc w ramionach Michajłowa, który rysował palcem wzorki na moim obojczyku.

- Kochanie, ty nic nie musisz – odpowiedział i wpił się w moje usta, a ja nie pozostałam mu dłużna. Kolejna upojna noc w ramionach rosyjskiego atakującego, a w tle ciągle dzwoniący telefon.

Łukasz

            Miała być godzina, a nie było jej całą noc, telefonu nie odbierała, tak jakby zapadła się pod ziemię. I jeszcze Bartek, który oznajmił, że nie ma gdzie mieszkać i muszę mu pomóc. Odchodziliśmy od zmysłów, a ona tak po prostu wpadła do domu około ósmej rano.

- Oliwia, do cholery! Gdzieś ty była?! – napadłem na nią, gdy tylko weszła do przedpokoju.

- Nie twój interes – prychnęła.

- Co ty robiłaś całą noc? Wiesz, jak się martwiłem?!

- Świetnie, ale wiesz, ja już jestem dorosła i mogę robić, co chcę.

- Ma dziewczyna rację – znikąd pojawił się Bartek i zaczął jej bronić. Chyba chciał w ten sposób wkupić się w jej łaski, żeby pozwoliła mu z nami zamieszkać.

- Bartek? A ty co tu robisz? – zapytała zdziwiona.

- No, bo widzisz, jest taka sprawa… - zaczął niepewnie.

- Dobra, chodź. Pogadamy u mnie w pokoju – zaproponowała i zabrała go na górę, a mi posłała mordercze spojrzenie. Człowiek się martwi, a ta narzeka. I tak dobrze wiem, że była z Michajłowem. Ale cóż, przyjaciele nie powinni się krytykować.

            Wkurzony siedziałem na kanapie i przełączałem po kolei kanały, aż w końcu trafiłem na jakąś sportową stację. Tam, jak na złość, Sborna i jej cudowne osiągnięcie na Igrzyskach, a na pierwszym planie Maxim. Ja naprawdę nic do niego nie miałem, dopóki nie zaczął bawić się Oliwią. Do cholery, on na nią nie zasługiwał!

- Przepraszam, powinnam chociaż zadzwonić – usiadła obok mnie i położyła głowę na moim ramieniu. Ubrana była w dres i bluzę ze zbyt długimi rękawami, w które schowała ręce. Zupełnie jak wtedy, gdy byliśmy nastolatkami i przychodziła do mnie do domu, żeby ponarzekać na wiecznie niezadowolonych rodziców. Teraz też przypominała mi taką bezbronną dziewczynkę, która potrzebuje mojej opieki.

- Ja nie chcę cię kontrolować, po prostu się martwiłem – oznajmiłem i mocno ją przytuliłem. – A z Bartkiem co zrobimy? – zapytałem po chwili.

- Chyba będzie trzeba go przezimować. W Rosji zimy są srogie – zaśmiała się. – Dałam mu pokój obok ciebie. Wy będziecie rozwalać prawe skrzydło, a ja lewe.

- Twoja wspaniałomyślność mnie rozbraja.

- To żadna wspaniałomyślność, będę mniej płacić za rachunki.

- Nie byłbym taki pewien.

- No, tak. Ale po nocach prąd ciągnij od sąsiadów! – zażądała.

- A co ja mam robić w nocy z prądem?

- Z tobą nigdy nic nie wiadomo.

- Ja myślałem bardziej o Bartku, to jeszcze taki dzieciak jest.

- Dzieciak, nie dzieciak, czasami myśli po ludzku.

- Fakt, zdarza mu się, ale rzadko.

            Pół dnia spędziliśmy na kanapie, śmiejąc się z głupich seriali i zajadając się popcornem. Po jakimś czasie dołączył do nas Bartek i we trójkę dzieliliśmy się swoimi przemyśleniami na temat Rosji. Najwięcej do powiedzenia miała oczywiście Oliwia, przecież to ona siedziała tam ponad rok, a my raptem dwa dni. Zapoznała nas z najbliższą okolicą i powiedziała, które sklepy omijać szerokim łukiem, bo ekspedientki nie lubią cudzoziemców.  Potem opowiadała Bartkowi o drużynie Dynama. Dziwiła mnie nieco ta jej wiedza na ten temat, ale jak widać w Rosji sportowcy trzymają się razem. A już na pewno ci spod szyldu Dynama. Czułem się inny, grając w Fakiele, ale nie każdy dostaje astronomiczny kontrakt w jednej z najlepszych rosyjskich ekip, chociaż ja również nie miałem na co narzekać. Dobrze, że na to całe koło podbiegunowe jeździmy tylko na mecze. W innym wypadku chyba bym nie przyjął tej propozycji.

~*~ 

Jakby komuś było mało Michajłowa i Kurka.;) Z dedykacją dla niecierpliwych.^^ Przepraszam, że stosunkowo późno, ale wiecie pierwszy mecz w tym roku w telewizji.xD A jutro mnie możecie tam szukać, bo wybieram się na mecz Politechniki z Effectorem.:P Nie będę Wam po raz setny składać życzeń, bo robiłam to już na drugim blogu.;) Trzymajcie się mordki w szarej rzeczywistości i dziękuję Wam za tak duże zainteresowanie losami Oliwii i Łukasza.^^   Commi