Rozdział 10

10. Dziś nie ma Agnieszki, jesteś tylko ty, Liw.

Łukasz
       Wyjechała z Bartkiem do Polski, a ja dowiedziałem się o tym w ostatniej chwili. Tak się kończą te idiotyczne ciche dni. Unikaliśmy siebie jak diabeł święconej wody. Jedno uciekało przed drugim, jakby spotkanie twarzą w twarz groziło śmiercią czy co najmniej kalectwem. Nie taki był mój zamiar, ale sytuacja wymknęła się spod kontroli. Długo rozmyślałem nad tym, co mi powiedziała. Wygląda na to, że kochała mnie przez te wszystkie lata, kiedy ja brnąłem w małżeństwo z Agnieszką. Czy żałuję? Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Zaczynam mieć wątpliwości co do swojej decyzji sprzed dziesięciu lat. Ciągle zastanawiam się, co by było, gdybym nie uległ wówczas naporowi rodziców Oliwii. Gdybym próbował postawić na swoim, gdybym jej nie zostawił, gdybym nie próbował swoich uczuć do Oliwii oddać Agnieszce. Gdybym zawalczył. Może dziś tworzylibyśmy szczęśliwą i kochającą się rodzinę? Może to ona witałaby każdego ranka czułym pocałunkiem? Może po tym pustym domu biegałaby gromadka naszych dzieci? Może byłbym szczęśliwym i spełnionym człowiekiem?
       Wszystkie odczucia potęgował jeszcze fakt, że Agnieszka od miesiąca praktycznie w ogóle się do mnie nie odzywała. Czy naprawdę tak trudno zadzwonić raz na jakiś czas? Moich telefonów zazwyczaj nie odbierała, sama nie dzwoniła, wyraźnie mnie unikała. Zmówiły się czy jak? Chciały pogrążyć mnie w wewnętrznym rozdarciu? Doprowadzić do obłędu? Prawie im się udało. Wystarczy, że nie wiem już, kim jestem, i co do kogo czuję. Kobiety sieją w moim życiu tylko zamieszanie i spustoszenie, prowadzą do samozagłady.
       Nie było ich trzy dni, a ja czułem się, jakby minął co najmniej tydzień. Tęskniłem za jej ciepłym uśmiechem, który posyłała mi każdego ranka, za świeżo parzoną kawą po powrocie z treningu, za kilkugodzinnymi pogawędkami o życiu w tak wielkim mieście jak Moskwa, nawet za głupimi tekstami Kurka tęskniłem, a nie było ich zaledwie kilka dni. Samotność najbardziej odczuwa się w wielkim, pustym domu, który nawet nie jest twoim domem. Już tak naprawdę nie wiem, gdzie jest mój dom… Ten w Trydencie, gdzie siedzi moja żona? Ten w Moskwie, gdzie teraz mieszkam i spędzam czas z Oliwią? Ten w Sulechowie, gdzie mieszkają moi rodzice, gdzie spędziłem dzieciństwo, gdzie poznałem Oliwkę? Nie można powiedzieć, że domem jest cały świat. Albo się ten jeden, jedyny, prawdziwy dom gdzieś ma, albo nie. I ja chyba należę do grona tych drugich. Tych, którzy pośród podróż z kontynentu na kontynent stracili poczucie przynależności do jakiegokolwiek miejsca na Ziemi.
       W piątek z samego rana w mojej łazience wysiadł prysznic. Zakręciłem wodę i pobiegłem na trening, nie było czasu, żeby dzwonić po hydraulika. Stwierdziłem, że poczekam, aż właścicielka wróci. W końcu to dom Oliwii, a nie mój. Jak sama powiedziała, mogłaby mnie stąd w każdej chwili wyrzucić. Doskonale zdawałem sobie z tego sprawę, ale wierzyłem, że mimo naszych kłótni i ciągłego przeciągania liny, aż tak daleko się nie posunie. Była jedyną bliską mi osobą w tej ponurej i zimnej Rosji. Tylko ona wydawała mi się być dla mnie przyjazna, wszystko inne było wrogie i nieprzyjemne. Nawet Bartek po incydentach z Oliwią zaczął mnie nieco inaczej traktować. Bo jak się psuje, to po całości.

Oliwia
       Do domu wróciliśmy w piątek popołudniu. Bartek musiał jeszcze załatwić jakieś sprawy w klubie, więc sama wróciłam do naszego pustego lokum. Tak, pustego, Łukasz pewnie był właśnie na treningu. Rzuciłam się na łóżko i zasnęłam. Obudziłam się dopiero około dziewiętnastej. Postanowiłam wziąć wieczorny, odprężający prysznic. Strumienie ciepłej wody delikatnie muskały moje zmęczone ciało. Szyby zaparowały, a w tle leciała relaksacyjna muzyka. Tylko ja i mój świat. Po kilkunastu minutach okręciłam się ręcznikiem i wyszłam z kabiny. Przy umywalce ujrzałam Łukasza, który mył twarz.
- Co ty, do jasnej cholerki, robisz w mojej łazience? – zapytałam spanikowana.
- U mnie nie ma wody – odparł obojętnie.
- No, to nie mogłeś poczekać, aż wyjdę? Naprawdę nie zorientowałeś się, że tu jestem?
- Oliwia, przestań histeryzować, przecież nic się nie stało.
- Nie, nic, skądże znowu. To może byś łaskawie wyszedł i dał mi się ubrać?
       Dopiero w tym momencie odwrócił twarz i na mnie spojrzał. Nie wiem, co sobie myślał, ale mocno się zdziwił, gdy zobaczył mnie w samym ręczniku. Przez chwilę miałam wrażenie, że ten człowiek ma nierówno pod sufitem. Jednak kilka sekund później spojrzał mi głęboko w oczy, a ja zatraciłam się w jego spojrzeniu, patrzył na mnie tak jak dziesięć lat temu. Zabolało, zabolało jak nigdy, bo wiedziałam, że to tylko moje bzdurne wyobrażenia. Ale on dalej tak samo na mnie patrzył, dodatkowo zaczął się niebezpiecznie zbliżać. Gdy dzieliło nas zaledwie kilka centymetrów, przejechał delikatnie dłonią po moim ramieniu, równocześnie pojawiła się tam gęsia skórka, a po całym ciele przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Cały czas patrzył mi głęboko w oczy i nie wiem, co w nich widział. Jego nie wyrażały nic, były puste, bez wyrazu, a mimo to właśnie w nich mieścił się cały mój świat. Pragnęłam ujrzeć w nich te radosne iskierki albo ogniki złości, byleby tylko nie ziały tą okrutną pustką.
       Poczułam jego kciuk na moim policzku, po sekundzie był już na dolnej wardze, zamknęłam oczy i rozkoszowałam się chwilą. Delikatnie musnął moje wargi, jakby bał się odrzucenia. Ja jednak odrzuciłam tylko racjonalne myślenie i poddałam się jego działaniom. Na ten pocałunek czekałam dziesięć lat… Dziesięć długich lat. Był taki jak ten ostatni, ale teraz miałam nadzieję, że to jednak nie ostatni. Na chwilę się od siebie oderwaliśmy i z satysfakcją stwierdziłam, że w jego oczach znów zagościła radość. To było coś niesamowitego, bo wiedziałam, że to właśnie ja jestem jej sprawczynią. I nie liczyło się nic, żadna Agnieszka, żadne obietnice, żadne wspomnienia, przeszłość nie miała znaczenia, przyszłość nie istniała. Było tylko tu i teraz.
       Po chwili ręcznik spadł na podłogę, odkrywając moje nagie ciało. Łukasz starał się nie patrzeć, ale kiepsko mu to wychodziło, dlatego zamknęłam mu usta pocałunkiem i zaczęłam zdejmować jego koszulkę. Spodni pozbył się sam. Nagle przypomniałam sobie o zamknięciu łazienki, przecież w każdej chwili mógł do niej wpaść Bartek! W tym samym momencie na chwilę wróciło moje racjonalne myślenie.
- Łukasz, co my robimy? – zapytałam rozpaczliwie.
- Nic złego, przecież oboje tego chcemy – odparł i ponownie przywarł do moich ust, by znów odebrać mi rozum.
- A Agnieszka? – musiałam o to zapytać…
- Dziś nie ma Agnieszki, jesteś tylko ty, Liw – powiedział dobitnie i mocno mnie przytulił.
       No właśnie. Dziś jej nie ma, a co będzie jutro? Odpowiedź na to pytanie nie miała w tamtej chwili żadnego znaczenia. Złapał mnie za rękę i wciągnął do kabiny prysznicowej. Odkręcił kran i puścił delikatny strumień wody, która powoli obmywała nasze ciała. Stanęłam do niego tyłem, a on delikatnie całował moją szyję, czułam się jak w raju. Obrócił mnie i namiętnie pocałował. Dogłębnie penetrowaliśmy swoje podniebienia, pożądanie rosło z każdą chwilą i wypełniało nas całych. Zarzuciłam swoje nogi na jego biodra, a on oparł moje plecy o ścianę łazienki. Po chwili poczułam go w sobie i rozlała się we mnie ogromna fala gorąca. Poruszał się delikatnie i miarowo, jakby bał się zrobić mi krzywdę. Każdy jego ruch wywoływał u mnie ciche jęki, a on tylko zawadiacko się uśmiechał, całując moją szyję i dekolt. Od czasu do czasu łączyliśmy nasze wargi w pełnym uczuć pocałunku. Po pewnym czasie jednocześnie osiągnęliśmy szczyt tej przyjemności. Dzięki niemu zrozumiałam, na czym polega seks z miłości. To nie tylko pożądanie fizyczne, lecz chęć bycia tak blisko jak nikt inny nie może.
       Wyszliśmy spod prysznica i powoli zaczęło do nas docierać to, co zrobiliśmy. Miałam ochotę uciec jak najdalej, ale Łukasz mi na to nie pozwolił. Założyłam koszulę nocną, on swoje ubrania i przeszliśmy do przedpokoju. Na szczęście Kurek jeszcze nie wrócił. Chciałam iść do swojego pokoju, ale Żygadło zabrał mnie do swojej sypialni.
- Nigdzie cię dzisiaj stąd nie puszczę – oznajmił, gdy weszliśmy do pomieszczenia i delikatnie cmoknął mnie w usta.
       Bezradnie opadłam na jego wielkie, wygodne łoże, a on się przebrał i po chwili leżał obok mnie. Objął mnie ramieniem, wtuliłam się więc w jego tors i rozkoszowałam się chwilą, która wiecznie trwać nie będzie.

~*~
Mogłam na samym początku robić zakłady, w którym rozdziale Łukasz pęknie, bo jestem cholernie przewidywalna. Ale same rozumiecie, to jest taka luźna historyjka bez większych morałów, dla rozluźnienia, a ja w ten sposób odpoczywam psychicznie po cierpieniach Karoliny czy Amelii, chociaż teraz na świat wepchnęła się Lilka i teraz ona maltretuje mnie swoimi poważnymi problemami, ale o tym kiedy indziej. Wracając do tego co powyżej, to się nie wypowiadam. Nie umiem pisać takich scen, a poza tym nie są one dla mnie istotą moich opowiadań. O Łukaszu myślcie, co chcecie, i tak zrobiłam z niego pacana, w następnych rozdziałach też i nie zanosi się na zmiany. Zachwiałam porządek rzeczy, robiąc z Bartka ogarniętego i do rany przyłóż, ale przecież ja lubię mącić. Sama nie wiedziałam, co wyjdzie z obecności Kurka w tym opowiadaniu, ale potrzebowałam perspektywy osoby spoza, stał się takim narratorem trzecioosobowym w pierwszej osobie. (Logiczne jak cholera, wiem.xD) A przy okazji jest ucieczką od "problemów" dwójki głównych bohaterów. A Łukasz to Liwce nigdy nie powiedział, że jej NIE kocha, a nie że kocha. Mówił to wielokrotnie (kiedyś) i może jeszcze powie.^^ Łukasz, wyprowadzić? To nie w stylu tego "mojego" Żygadło.;D A swoją drogą, to możecie zawsze podsunąć mi pomysł, jak się pozbyć Agnieszki albo i nie pozbywać, kto Was tam wie. Być może skorzystam.;D Nie mówię "nie".
Commi