Rozdział 11

11. Niewymuszony błąd? A może w ogóle nieczyste rozegranie?

Łukasz
       Obudziłem się, a w moich objęciach słodko spała Oliwia. Nie żałowałem wydarzeń poprzedniego wieczora. Pragnąłem tego kontaktu, pragnąłem jej bliskości, nie tylko tej mentalnej. Ale szybko przypomniałem sobie, jak naprawdę wygląda moje życie. I jak dalekie ono jest od tego, na co zasługuje Liw. Poza tym jest jeszcze Agnieszka, może i nie jesteśmy w zbyt dobrych relacjach, ale to moja żona. Zacząłem mieć wyrzuty sumienia, z jednej strony trzymałem w ramionach miłość swojego życia, którą już raz odrzuciłem, a z drugiej była ludzka przyzwoitość. To wszystko zaczynało mnie przerastać. Po chwili poczułem, że i moja towarzyszka się obudziła. Spojrzała na mnie zdezorientowanym wzrokiem i dopiero po chwili przypomniała sobie, co działo się wczoraj. Nie wyglądała na zawiedzioną tym faktem, wydawało mi się, że jest szczęśliwa. Chciała coś powiedzieć, gdy do mojego pokoju bezceremonialnie wpadł Kurek. Ten to ma wyczucie czasu!
- O! Już nie śpicie? Ja tylko zegarek wezmę i już mnie nie ma – wyszedł tak szybko, jak wszedł, a na zszokowanego zastaną sytuacją nie wyglądał.
- Co to było? – zapytała Oliwia.
- To było tornado w postaci nieogarniętego Bartosza K.
- Nie o to pytam – prychnęła. – Co my zrobiliśmy?! – zapytała rozpaczliwie, a potem zerwała się z łóżka i wybiegła z pokoju. Byłem w szoku, nie takiej reakcji się spodziewałem, choć i dla mnie to wszystko stawało się lekko irracjonalne.
       Z pokoju wyszedłem dopiero po półgodzinie, gdy byłem pewny, że Bartek poszedł już na trening. W kuchni siedziała Oliwia, a przed sobą miała kubek czarnej kawy, który mocno ściskała w rękach. Widziałem, że jest wściekła. Usiadłem naprzeciwko niej i próbowałem wymusić spojrzenie, bezskutecznie.
- Liw, spójrz na mnie – w końcu to zrobiła. Jej oczy były przepełnione bólem i smutkiem. Nie tego się spodziewałem. – Czemu jesteś taka smutna? – zapytałem po chwili.
- Jesteś śmieszny, wiesz? Jak ty to wszystko sobie teraz wyobrażasz? – zapytała z wyczuwalną ironią w głosie.
- Skoro tak bardzo ci to nie pasuje, to zawsze możemy o tym zapomnieć – podsunąłem idiotyczny pomysł.
- To jest jakieś rozwiązanie.
- Jak by to w tenisie nazwali? Niewymuszony błąd? – siliłem się na dowcipność, choć do śmiechu mi wcale nie było. Znowu ją traciłem…
- Tak – zaśmiała się gorzko. – Niewymuszony błąd. A może w ogóle nieczyste rozegranie? – widać, że i jej trzymały się żarty.
- Jeśli się upierasz. Czyli zapominamy o tym, co działo się wczoraj i próbujemy ograniczyć się do przyjaźni? – zapytałem, mając jeszcze nadzieję, że zaprzeczy.
- A mamy jakieś inne wyjście? Jak ty to sobie wyobrażasz? Co, będziesz na dwa fronty żył? Mam być zapchaj dziurą, gdy nie ma Agnieszki? To nie ma sensu! Zawsze będę twoją przyjaciółką, zawsze będziesz mi cholernie bliski, i do cholery jasnej, zawsze będę cię kochać, ale tak być nie może. W ten sposób pogrążymy się w jakiejś chorej sytuacji – wstała od stołu i chciała wyjść z kuchni, powstrzymałem ją jednak.
- W takim razie pozwól mi ostatni raz cię pocałować. Teraz już naprawdę ostatni – nie broniła się przed tym.
       Jej miękkie wargi złączyły się z moimi w długim i namiętnym pocałunku, chciałem jej przekazać w nim wszystkie uczucia, które wtedy się we mnie tliły. Ta sytuacja przerosła nas oboje, nie chciałem jej już dłużej ranić. Była zbyt idealna, nie zasługiwałem na nią. Na Agnieszkę też już nie zasługuję, skoro potrafiłem ją zdradzić.

Oliwia
       Kort to jedyne miejsce, które mogło mnie w tej chwili uratować. Tego dnia nie było w planach żadnego treningu, był to dla dziewczyn dzień wolny, podczas którego mogły chociaż na chwilę odpocząć od tenisa, więc ja mogłam spokojnie wyżyć się na małej zielonej piłeczce. Wyjęłam z szafki rakietę, którą dostałam od Łukasza na osiemnaste urodziny, tak w ramach buntu wybrałam właśnie ją. Przytargałam wózek z piłkami pod linię końcową i po krótkiej rozgrzewce zaczęłam bombardowanie przeciwległego końca boiska. Serwowałam do upadłego, raz w linię, raz w aut, raz w siatkę, a raz gdzieś w nieokreśloną dal. Katowałam się tak chyba ze dwie godziny. Po raz kolejny podrzuciłam piłeczkę wysoko do góry, wyskoczyłam i uderzyłam z całej siły, a piłka trafiła prosto w linię pola deblowego. Nie obyło się bez głośnego krzyku. Choć to był bardziej wyraz bezradności niż radości. Po chwili zorientowałam się, że ktoś mnie bacznie obserwuje.
- Bartek? Co ty tu robisz? – zwróciłam się do gościa.
- Rano zapomniałem kluczy, a Łukasz mówił, że zostaje dłużej na treningu, więc wpadłem tutaj.
- Klucze są w torebce – odparłam automatycznie i wróciłam do poprzedniej czynności.
- Sporą masz siłę – jak Kuraś coś palnie, to nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać.
- Ta. Fajnie – prychnęłam.
- Mogę zagrać? – zapytał, a ja mocno się zdziwiłam.
- Umiesz grać w tenisa? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- No, trochę.
       Trochę to umie grać Łukasz. Bartek naprawdę nieźle sobie radził, można było z nim zagrać na całkiem wysokim poziomie i dopóki nie zaczął ze mną rozmawiać podczas gry, wszystko było w porządku.
- Więc mówisz, że się z nim przespałaś? – zapytał, a potem zaserwował.
- Co kurwa?! Ja nic takiego nie powiedziałam! – krzyknęłam oburzona, a potem posłałam morderczy return w linię, a on to obronił!
- Powiedzieć nie powiedziałaś, ale oboje dobrze o tym wiemy – uderzył w drugi narożnik boiska, więc musiałam przebiec cały kort wszerz, ale dobiegłam i odpowiedziałam na to forhendem.
- Nie twój interes, w każdym razie.
- No, może i nie mój, ale wiesz, mieszkamy we troje, więc wolałbym wiedzieć, jak to teraz będzie wyglądało – odpowiedział, a potem odbił piłeczkę.
       Ja zareagowałam na to porządnym backhandem. On to jeszcze wybronił, ale piłka leciała wysoko, więc wyskoczyłam, krzyknęłam: - Nijak, kurwa – w odpowiedzi na jego pytanie i tę długą wymianę zakończyłam smeczem w sam środek kortu, nie obronił.
       Chwilę potem poczułam okropny ból w lewym kolanie. No, tak. Kontuzja dała o sobie znać. Już wiem, dlaczego lekarz tak bardzo nalegał, żebym nie grała żadnych meczów. Ból był niemiłosierny, myślałam, że rozerwie mi nogę. Byłam w totalnym amoku. Bartek wcisnął mi tabletki do ręki i butelkę wody. Łyknęłam i popiłam, ale ból nie ustępował. Potem poczułam, jak ktoś mocno mnie obejmuje, Kurek zaczął mną kołysać i uspokajać. Po paru minutach jakby trochę mi przeszło i wyswobodziłam się z jego objęć.
- Dziękuję – wyszeptałam i położyłam się na korcie, a on obok mnie.
- Wiesz, że to mogło się kiepsko skończyć? – zapytał.
- Wiem, ale nie mogłam inaczej, musiałam odreagować, poza tym to ty namówiłeś mnie na mecz.
- Tak, najlepiej zwalić na biednego Bartusia – zaczął udawać szloch.
- Głupek – podsumowałam. – Ale całkiem przydatny głupek.
- No, dziękuję, naprawdę. Ulżyj sobie jeszcze, śmiało.
- Nie, dziękuję. Już wystarczy – wyszczerzyłam się. – To co? Wracamy do domu?
- Chyba już czas.
       Powoli wstałam, ale chwilę później mocno się zachwiałam i upadłabym na podłogę, gdyby Bartek mnie nie złapał.
- No, księżniczko, chyba musisz sobie jakiegoś dzielnego rumaka załatwić, który cię będzie nosił na rękach.
- Ale ja już takiego mam, prawda, Bartuś? – zaśmiałam się, a on tylko pokręcił głową. Wziął mnie na ręce i posadził na krześle, a sam zaczął sprzątać sprzęt. Gdy już to zrobił, wziął moje rzeczy i zaniósł mnie do samochodu. Musiało to wyglądać komicznie.
       Do domu też mnie wniósł. Posadził na kanapie w salonie, postawił taboret i kazał mi położyć na nim nogę. Potem przyniósł przepisaną przez lekarza maść i zaczął ją delikatnie wcierać w moje kolano. Jego ruchy były bardzo subtelne, starał się, żebym nic nie poczuła.
- No i po bólu. Ale przez godzinę się stąd nie ruszasz – rozkazał.
- To chociaż zrób mi herbatę – zażądałam.
- A co? Jakiś wół roboczy jestem? – zapytał oburzony.
- Skądże znowu! Ty jesteś moim dzielnym rumakiem! – oznajmiłam rozbawiona, a po chwili ujrzałam zdziwioną minę Łukasza. Zdziwienie po chwili przerodziło się w wyraźną złość.
- Co tu się dzieje? – niemal wrzasnął.
- Nic się nie dzieje, Bartek chciał tylko zrobić herbatę, prawda? – spojrzałam błagalnie na Kurka.
- Tak, tak, właśnie tak. Idę już zrobić – i wybiegł do kuchni.
- Co się stało z twoją nogą? – zapytał już dużo spokojniej.
- Nic, po prostu byłam dzisiaj na korcie, żeby odreagować i ją przeciążyłam. Za dwa dni przejdzie.
- To moja wina – ni to oznajmił, ni zapytał.
- Jeśli kogokolwiek można winić, to tylko mnie. Poza tym nie pierwszy i nie ostatni raz ten uraz się odzywa. Sam dobrze wiesz, jak jest.
- Ale proszę cię, uważaj na siebie, ok?
- Masz to jak w banku – przysięgłam, a on po chwili poszedł do swojego pokoju.

~*~
Kto by pomyślał, że jak będę publikować ten rozdział, to też będę leżeć z wyciągniętą nogą i przeszywającym bólem? Na pewno nie ja. Jestem robotem i jakoś niezbyt mi z tym dobrze. Na temat rozdziału nie będę się wypowiadać, jaki jest każdy widzi. Cóż w poniedziałek powrót do szarej rzeczywistości po czterech tygodniach życia w innym świecie. To nie jest dobre i tyle powiem. Więcej nie mówię, bo się tylko będę pogrążać. Powiem Wam, że bardzo się cieszę, iż ktoś to jeszcze czyta, bo ja jak zawsze nie widzę w tym nic wyjątkowego. Dziękuję.:*
Commi