Rozdział 12

12. Ty jesteś całym moim życiem.

Bartek

       Oliwia cały tydzień leżała w łóżku, tak bardzo zaangażowała się w ten „mecz”, że przez następne siedem dni jęczała mi nad uchem i wyzywała od głupków. Na kogoś winę musiała zrzucić. Ja natomiast dzielnie to znosiłem, bo było w tym trochę mojej winy, poza tym jeszcze do niedawna ja maltretowałem ją w identyczny sposób. Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubańczykom, czy coś w ten deseń.
       Cały swój czas dzieliłem pomiędzy przygotowania do rewanżu ze Skrą, w którym istniała nadzieja, że zagram, i doprowadzanie Oliwki do „stanu używalności”, jak to ona zgrabnie określiła. Łukasz za wszelką cenę starał się mi pomóc, ale Morawska skutecznie go odstraszała. Sytuacja między nimi stała się jeszcze bardziej napięta, jeszcze bardziej skomplikowana i jeszcze bardziej irytująca dla otoczenia. Nie, żebym narzekał, kwestia przyzwyczajenia po prostu, ale dla obserwatora z zewnątrz mogłoby się to wszystko wydać nieco chore. Oni byli cudownym przykładem na to, żeby się nie zakochiwać, bo miłość to nieczysta siła, która prowadzi do autodestrukcji. Już wolę ból fizyczny spowodowany kolejnymi, przedłużającymi się kontuzjami.
- Bartuś, zrób mi herbatki, proszę! – usłyszałem rozpaczliwe błaganie na dziesięć minut przed wyjściem na mecz.
- Ja się tym zajmę, leć ograć Skrę – Żygadło poklepał mnie po ramieniu i wygonił z domu.

Łukasz

       Nie mogłem już tego wytrzymać. I nie chodzi tu o narzekanie Oliwii spowodowane kontuzją, lecz to jak mnie unikała. Niby wszystko ustaliliśmy, niby powiedzieliśmy sobie, że zapominamy o wydarzeniach tamtej nocy, co mnie w żaden sposób nie satysfakcjonowało, choć sam nie wiedziałem, co mielibyśmy w takiej sytuacji zrobić, niby wszystko wróciło do normy, a tak naprawdę wszystko było zupełnie na odwrót. Postanowiłem wziąć ją na sentymenty. „Gliniarz z Beverly Hills”, kubek kakao, pianki i śnieg za oknem miały mi pomóc w osiągnięciu celu, jakim było nasze pojednanie.
       Siedziała w salonie i przełączała ciągle kanały, w jej oczach widać było znużenie i rezygnację. Wszedłem do pomieszczenia i zgasiłem światło, na co ona nawet nie zareagowała. Przyglądała się mi uważnie, ale jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Postawiłem talerz i kubki na stole, włączyłem DVD, a po chwili usiadłem obok niej na kanapie. Nic nie mówiła, wzięła tylko kubek kakao i patrzyła w ekran telewizora. Cudem i tak było to, że nie wygoniła mnie zaraz po zgaszeniu światła.
       Przez kilkadziesiąt minut było tak jak kiedyś. Leżeliśmy wtuleni w siebie nawzajem, z parującymi kubkami w dłoniach, śmiejąc się z każdego zachowania tytułowego gliniarza. Jeszcze w Sulechowie, gdy byliśmy dzieciakami, praktycznie każdy piątkowy wieczór tak spędzaliśmy. Nie w głowie były nam dyskoteki, imprezy i inne tego typu atrakcje. Byliśmy zmęczenie treningami, walką o pierwsze miejsce na każdym turnieju, ale jednocześnie pragnęliśmy swojej obecności. Rozumieliśmy się bez słów, tak było zawsze, więc co się z nami stało?
- Dlaczego życie nie może być tak proste jak wtedy? – zapytała po pewnym czasie Oliwia, a ja nie potrafiąc odpowiedzieć na to pytanie, po prostu ją przytuliłem.
- Nie wiem, Liwka, naprawdę nie wiem. Wiele bym dał, żeby wszystko było tak łatwe jak dziesięć lat temu. Żebyśmy byli tylko my i nasze pasje.
- Więc dlaczego mnie wtedy zostawiłeś? – w jej głosie słyszałem wyraźny żal.
- Proszę cię, nie wracajmy do tego…
- Łukasz, ja tak nie potrafię. Nie umiem udawać, że nic się nie wydarzyło. Nie mogę wmawiać sobie, że nic do ciebie nie czuję, że to już minęło. Od tamtego dnia ciągle zastanawiam się, w czym ona była lepsza ode mnie. Dlaczego wybrałeś Agnieszkę, czym cię przekonała. I nie mówi mi o różnicy wieku, bo jakoś nie stanowiło to dla ciebie problemu przez dwa lata związku. Swoją drogą, jedynego poważnego związku w moim życiu. Nie, nic nie mów, nie tłumacz się – zasłoniła mi usta ręką, gdy chciałem coś powiedzieć. – Rozumiem, dziś już rozumiem. Po prostu tak miało być. I może czas, żebym się w końcu z tym pogodziła, żebym przestała wierzyć w twój powrót, w to, że znów powiesz te dwa magiczne słowa. Czas przestać żyć złudzeniami… Wiesz, zastanawiam się tylko… Czym była dla ciebie tamta noc? Masz zamiar w ogóle powiedzieć o tym Agnieszce? Nie, oczywiście, że nie. Bo to jest nic nie warty szczegół twojego życia… - wybiegła z salonu, ale ja nie mogłem tego tak zostawić. Nie po tym, co powiedziała.

Oliwia

       Może przesadziłam, może nie powinnam tego wszystkiego mówić, ale to było silniejsze ode mnie. Uczucia, które tłumiłam w sobie przez tyle czasu, dały o sobie znać w najgorszym momencie. Już miało być pięknie, już wszystko miało wrócić do normy, ale nie. Oliwia wszystko musi spieprzyć.
- Nie! Nic do cholery nie wiesz! – do pokoju wpadł zdenerwowany Łukasz. – Nic nie wiesz! Nic nie rozumiesz! Nie zostawiłem cię, bo tak mi się podobało. Zrobiłem to dla twojego dobra, nie chciałem, żebyś się do mnie przywiązywała, sama widzisz, jaki tryb życia prowadzę. Agnieszka jest do tego stworzona, jej nie przeszkadzają długie rozłąki, a ty… Ty jesteś tak delikatna, tak krucha, ty jesteś aniołem, a nie kobietą. Zrozum, że nie chciałem cię nigdy skrzywdzić. Sądziłem, że rozstanie i małżeństwo z Agą mi w tym pomoże, że nie będę cię ranił. Wiem, że to egoistyczne, ale byłem młody i głupi. I błagam, nigdy nie mów, że jesteś nic nie wartym szczegółem mojego życia! Ty jesteś całym moim życiem. Rozumiesz? Całym życiem, jedynym jego sensem, jedyną nadzieją w ciężkich chwilach, jedyną prawdziwą radością. Oddałbym wszystkie medale i puchary, by móc być z tobą, na zawsze – powiedział niemal ze łzami w oczach, a potem wręcz się na mnie rzucił i pocałował.
       To nie był zwykły pocałunek. Przypominał mi ten pierwszy, który miał miejsce w podobnych okolicznościach. Ja byłam zrozpaczona, on był wściekły, tak jak i teraz. Wtedy po raz pierwszy to powiedział, wtedy zrozumieliśmy, że to nie jest zwykła przyjaźń.
- Kocham cię – powiedział to, gdy się od siebie oderwaliśmy. Moje serce zaczęło bić sto razy mocniej. Pragnęłam to usłyszeć, pragnęłam, żeby był blisko, a teraz ryczałam jak głupia, wcale nie ze szczęścia. Przytulił mnie mocno i głaskał po włosach, żebym się uspokoiła. – Kocham cię i tego nic nie zmieni, ale sama dobrze wiesz, jak jest…
       Gdy się uspokoiłam, usiedliśmy na moim łóżku. Oparci o ścianę i zapatrzeni w sufit trzymaliśmy się za ręce. To jedyna bliskość na jaką mogliśmy sobie pozwolić.
- I co teraz będzie? – zapytałam kpiąco.
- Nie chcę już krzywdzić ani ciebie, ani Agnieszki… Więc chyba musimy wrócić do naszych normalnych relacji – zaproponował nieco przerażony tą wizją.
- Nie wiem, czy dam radę… Ale postaram się, dla ciebie – powiedziałam szczerze, a on mnie mocno przytulił.
- Uwierz, dla mnie to też jest bardzo trudne. Nie mogę ci nic obiecać… Między innymi dlatego nigdy nie chciałem cię wciągać w moje życie.
- Nie pomyślałeś, że ja właśnie takiego życia pragnę? Spójrz prawdzie w oczy, zawsze byłam blisko ciebie. W Polsce, we Włoszech, a teraz w Rosji… Myślisz, że to czyste przypadki?
- Nie, ale było wiele innych powodów… Nie o to tu teraz chodzi. Po świętach porozmawiam z Agnieszką. Nasze małżeństwo to czysta fikcja, więc to i tak nie ma sensu.
- Zostawisz ją? – nie chciałam, żeby słyszał tę nadzieję w moim głosie, ale chyba się nie udało.
- Cokolwiek by się nie działo, pamiętaj, że kocham tylko ciebie. Dziś wiem to już aż za dobrze.
       Odpowiedzi na swoje pytanie nie uzyskałam, ale dostałam coś dużo lepszego. Dostałam pewność. Pewność, że przyjdzie moment, w którym nie będę żałować tych dziesięciu zmarnowanych lat. Budząc się następnego ranka w jego ramionach, czułam się jeszcze bardziej pewna tego wszystkiego. Przywitał mnie całusem w czoło.
- Kiedyś będziemy się budzić tak codziennie, obiecuję – szepnął, a po chwili wyszedł z mojego pokoju.
       Śniadanie po raz pierwszy od dawna zjedliśmy w atmosferze przyjaznej i radosnej, a na dodatek wszyscy razem. Bartek był mocno zdziwiony, ale chyba też szczęśliwy. Niewiele rozumiał, ale skoro ja i Łukasz zachowywaliśmy się normalnie, to on był automatycznie spokojniejszy. Z uśmiechem na ustach poszedł do swojego pokoju, zostawiając nas samych.
- Przedstawienie czas zacząć – prychnęłam, stając przy zlewie. Po chwili poczułam jego dłonie na moich biodrach i ciepły oddech na szyi.
- Tylko kilka miesięcy – szepnął czule. – Jakoś przetrwamy.

~*~

Matulu, ja coś takiego napisałam? Osobiście uznaję już teraz to opowiadanie za największego gniota w mojej kolekcji. Zbezcześciłam Łukasza, ale co tam, trzeba to skończyć, bo inaczej ktoś mógłby chcieć mnie zlinczować, albo i nie. Teraz wchodzimy w fazę coraz głupszych wydarzeń i zachowań wszystkich bohaterów.

A na pocieszenie są Maniek i Liliana czyli jedyne odpowiednie dla mnie klimaty. Tylko pośród nieszczęścia i cierpienia powstaje z moich rąk coś w miarę przyzwoitego.

A tutaj? No cóż, do piątku, choć nie wiem czy to ma jakikolwiek sens.

Commi