Rozdział 13

13. W końcu przestałem oszukiwać serce.

Oliwia
       Siedziałam w salonie z książką w ręku, oddając się relaksowi po tygodniach ciężkich treningów. Od dwudziestu dni przygotowywałam kilka dziewczyn do startu w juniorskim Australian Open i tylko wieczorami miałam czas dla siebie, który i tak wykorzystywałam na odpoczynek przed kolejnym męczącym dniem. W głowie roiło mi się od tych małych, zielonych piłeczek, ciągle zastanawiałam się, co można jeszcze poprawić w grze dziewczyn. Może forhand, może backhand, a może slice? Mimo wszystko to było właśnie to, co kocham. Nie potrafię żyć bez tenisa, choć często doprowadza mnie na skraj wytrzymałości psychicznej i fizycznej, to tylko on potrafi mnie z tego skraju zabrać. Z tenisem jest podobnie jak z Łukaszem, wpędzają mnie na dno, żeby tylko oni potrafili mnie z niego wyciągnąć. To był ten cudowny dzień, szósty grudnia, wielki huk nie wiadomo wokół czego. Poszłam do kuchni, żeby zrobić sobie herbatę, gdy usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza w zamku.
- Oliwia, gdzie jesteś? – zapytał na wstępie Łukasz.
- W kuchni – krzyknęłam, a on po chwili zapalił światło w pomieszczeniu.
- Czemu siedzisz po ciemku?
- Tak jakoś – wzruszałam ramionami i zalałam herbatę.
- Stało się coś? – zapytał przejęty.
- Nic, po prostu jestem zmęczona – odpowiedziałam niechętnie i usiadłam przy stole, naprzeciwko Łukasza. Nie chciałam rozmawiać z nim o tym, jak ciężko jest mi odnaleźć się w tej sytuacji, jak trudno jest mi udawać, że nic między nami nie ma. To stawało się coraz bardziej chore.
- Dlaczego mam jednak wrażenie, że to nie tylko to? – po tylu latach chyba nic nie mogę przed nim ukryć.
- Naprawdę, jestem po prostu zmęczona, dobrze wiesz, że teraz mam ciężki okres w pracy.
- I właśnie dlatego dzisiaj cię gdzieś zabiorę. Ubieraj się, idziemy na spacer – oznajmił i pociągnął mnie do mojego pokoju.
- Co? Nigdzie nie idę – próbowałam się jeszcze sprzeczać.
- Nie ma żadnego „nie idę”. To jest rozkaz, szeregowy – krzyknął i się roześmiał. Gdy byliśmy młodsi, zawsze tak robił, żeby mnie zmusić do wykonania jego poleceń. Brał przykład z mojego taty, który był wojskowym.
- Tak jest, generale – zasalutowałam i wygoniłam go z pokoju, żeby się przebrać.
       Po kilkunastu minutach wyszłam z pokoju, a Łukasza nigdzie nie było. Na stole w kuchni leżała tylko karteczka: „Idź tam, gdzie już dawno temu zostawiłaś swoje serce”. Dla mnie była to oczywista wskazówka, chodziło o kort. Tylko co ten Żygadło tym razem wymyślił?

Łukasz
       Chciałem, żeby ten wieczór był wyjątkowy, żeby Oliwia poczuła, że nie rzucam słów na wiatr i faktycznie nadal ją kocham. Tak, kocham. Potrzebowałem mnóstwo czasu, żeby zrozumieć, dlaczego moje małżeństwo z Agnieszką nie przypomina małżeństwa z prawdziwego zdarzenia. Nie pomyliłem miłości z przyjaźnią, bo cały czas wiedziałem, że właśnie Liw kocham, ale za wszelką cenę próbowałem o tym zapomnieć i przelać te uczucia na Agnieszkę. Dziesięć lat z tym walczyłem, a to wszystko dla jej dobra.
       W dniu jej osiemnastych urodzin odbyłem poważną rozmowę z Morawskimi. W sposób bardzo konkretny i przekonujący oznajmili mi, że mam się od Oliwii, kolokwialnie mówiąc, odpieprzyć. Nie powiem, żeby mnie to nie zdziwiło, bo zdziwiło. Zawsze byli dla mnie mili i przychylni, traktowali jak swojego syna, ale kiedy zorientowali się, że między mną i ich córką może być coś więcej, postanowili zainterweniować, a ja zrozumiałem, że Liw nie jest kobietą dla mnie. Była zbyt młoda, delikatna, miała swoją pasję, a ja nie mogłem i nie chciałem jej ograniczać. Może też przestraszyłem się reakcji jej rodziców, wszystko było zbyt skomplikowane jak dla tak młodego i pochłoniętego siatkówką człowieka. A następnego dnia zadzwoniła Agnieszka z prośbą o spotkanie i wyznała, że od dawna się we mnie podkochuje. Lubiłem ją, nie była mi obojętna, ale to nigdy nie było tak mocne uczucie jak do Oliwii. Tak, to był największy błąd w moim życiu i dlatego, gdy otrzymałem szansę na jego naprawienie, nie chciałem jej zmarnować.
       Zostawiłem ją samą w domu i napisałem dla nas jednoznaczną kartkę, a potem pojechałem na kort, żeby przygotować moją niespodziankę. To niby były tylko Mikołajki, ale wiedziałem, że świąt razem nie spędzimy, więc postanowiłem chociaż w taki sposób jej to zrekompensować. Na środku kortu ustawiłem stolik i dwa krzesła. Przygotowałem również wystawną kolację i wybrałem ulubione wino Oliwii, w kieszeni spodni natomiast spoczywało małe pudełeczko, które tylko czekało na odpowiedni moment.
- Łukasz? Jesteś tutaj? – usłyszałem jej melodyjny głos, gdy weszła na salę. Zamknąłem drzwi i przysłoniłem jej oczy swoimi dłońmi.
- Jestem – szepnąłem czule. – I nigdzie się stąd nie ruszę – dodałem. Czułem, jak jej ciało drży przy każdym moim dotyku, to tylko upewniało mnie w swojej decyzji. – Chodź – złapałem ją za dłoń i zaprowadziłem do stolika. Odsunąłem krzesło, a ona z gracją usiadła. Po chwili zapaliłem świecie i nic się nie liczyło. Były tylko jej oczy i blask świec, ta radość w jej tęczówkach, i nasze dłonie, które szukały ze sobą kontaktu.
- Ja… - zaczęła po pewnym czasie. – Nie wiem, co powiedzieć. Dziękuję – wyszeptała, a potem z jej oczu spłynęła pojedyncza łza, którą starłem kciukiem.
       Oliwia uśmiechnęła się ciepło i zaczęliśmy posiłek. Nasza rozmowa krążyła raczej wokół przyziemnych tematów, jak moja gra czy jej treningi. Opowiadała mi o dziewczynach i nadziejach na turniej w Australii, a ja mówiłem o wrażeniach z meczów i Urengoju.
- Muszę tam z tobą kiedyś pojechać – stwierdziła.
- To da się załatwić, ale wróć najpierw z tych australijskich wojaży.
- Przecież Australia to dopiero po Nowym Roku.
- Wiem, ale wcześniej pewnie się nie spotkamy.
- Jak to?
- Widzisz, chciałem ci dzisiaj dać namiastkę świąt. Spędzam je z Agnieszką – oznajmiłem, udając, że nie widzę tego zawodu w jej oczach. – Ale obiecuję, że to ostatnie święta, które spędzamy oddzielnie.
- A co z Sylwestrem? – zapytała z nadzieją.
- W tę noc jestem tylko twój – roześmiałem się, a ona poszła w moje ślady.
- Nie chcę być wścibska i cię naciskać, wiem, jaka była nasza umowa, ale…
- Wiem, Liwka, wiem, że jest ci ciężko. Po świętach z nią porozmawiam, to nie może tak dłużej trwać. Ja się męczę, ona się męczy i jeszcze na dodatek ty się męczysz. Tak nie powinno być.
- Zapomniałeś jeszcze o Bartku. On też się męczy – zaśmiała się pod nosem.
- A tak. On chyba najbardziej. Zamknij oczy – rozkazałem.
- Co? – zapytała zdziwiona.
- No, zamknij oczy, zrób to dla mnie.
       Posłusznie wykonała moją prośbę, a ja wstałem z krzesła i wyjąłem z kieszeni pudełeczko, w którym znajdował się srebrny naszyjnik z brylantowym sercem. Zawiesiłem jej go na szyi, by potem ucałować jej kark.
- Możesz już otworzyć oczy – powiedziałem. Gdy zorientowała się, co ma na szyi gwałtownie wstała i stanęła przede mną. Nie pozwoliłem jej nic powiedzieć. – Teraz ty jesteś właścicielką mojego serca – oznajmiłem, a z jej oczu znów popłynęły łzy.
- Dziękuję – wyszeptała i oparła swoje czoło na moim, patrząc mi głęboko w oczy. Nie mogłem się powstrzymać i złamałem naszą umowę. Pocałowałem ją delikatnie, choć mieliśmy nie dopuszczać do zbyt bliskiego kontaktu fizycznego. Nie opierała się jednak, a oddała pocałunek z dużo większą zachłannością. – Kocham cię – powiedziała po chwili, a moje serce wykonało jakąś nieokreśloną ewolucję. Za każdym razem, gdy to mówiła, moje życie nabierało sensu.
- Ja ciebie też – zapewniłem i wiedziałem, że to jest prawda, że w końcu przestałem oszukiwać serce.
       Potem Liwka zmusiła mnie do zagrania w tenisa, po raz setny w swoim życiu próbowała nauczyć mnie poprawnie wykonywać backhand i forhand, ale zupełnie mi to nie wychodziło. Tak jak jej było ciężko nauczyć się atakować z drugiej linii. Kiedyś grała w siatkówkę, ale tak jak ja na rozegraniu. Zmęczeni i szczęśliwi wróciliśmy do domu. Na lodówce znaleźliśmy kartkę: „Musiałem wyjechać do Polski. Zobaczymy się po świętach. Trzymajcie się ciepło, Bartek”. Spojrzeliśmy na siebie zdezorientowani i doszło do nas, że byliśmy zbyt zajęci sobą i zupełnie zapomnieliśmy o problemach przyjmującego.

~*~
No i jest ta przeklęta trzynastka. Rozdział, do którego podchodziłam najwięcej razy, rozdział, na który przez najdłuższy czas nie miałam pomysłu, rozdział, który na powstanie czekał najdłużej, rozdział, przy którym zaczęłam mieć wątpliwości, ale potem faktycznie poszło z górki. Wiele osób przyczyniło się do tego, że to opowiadanie jednak poszło do przodu, że się przełamałam i jednak napisałam to co na górze. Nie jest to zbyt górnolotne, jak i cała historia, ale jest. W tym miejscu chciałabym podziękować pewnej osobie, która przekonała mnie, że i melodramat ma sens, która równie mocno jak ja rozwodziła się nad dalszymi losami bohaterów. Prawdopodobnie gdyby nie nasze rozmowy, to stanęłabym z tą historią w miejscu na dłużej albo i na zawsze. Zresztą to nie tylko o to chodzi.^^ W każdym razie dedykuję Ci ten rozdział.:* W końcu możesz w pełni delektować się rozdziałem, bo nie wiesz, co się w nim wydarzy.:D Oczywiście dziękuję wszystkim innym za ciepłe słowa, rady, rozmowy i wszystko inne. Kurczę, dziękuję tutaj, jakby to epilog był, a my dopiero gdzieś w połowie jesteśmy.:) Jak już mówiłam, właśnie zaczynamy najdziwniejszą część tego opowiadania, a więc bawmy się! Nieważne, że to już nie karnawał, podczas play-off PlusLigi wszystko dozwolone. Poszłoby się na ZAKSĘ, ale nie dość, że najlepsze miejsca już wykupione, to się jeszcze ledwo chodzi. Ciężkie to życie jest. Przypominam, że czekają na Was Maniek i Liliana.:D Do wtorku, kochani.:)
Commi