Rozdział 14

14. Czekały mnie ciekawe święta.

Bartek
       Moje leczenie trwało znacznie dłużej, niż przewidywano i nie przynosiło oczekiwanych efektów. Jak nie kontuzja kostki, to powracający uraz pleców, traciłem już nadzieję, ale pozwolono mi wyjechać do Polski, lekarz reprezentacyjny był moją ostatnią nadzieją na w miarę szybki powrót do gry. Nie rozmawiałem o tym z Łukaszem i Oliwią, bo nie chciałem zamęczać ich moimi problemami, dobrze wiedziałem, jak próbują powstrzymać się przed rzuceniem się na siebie nawzajem. Te ukradkowe spojrzenia, uśmiechy, czy oni naprawdę myśleli, że jestem ślepy?
       Ja osobiście nie pochwalam postępowania Łukasza, w końcu zdradził swoją żonę. Tu już nawet nie chodzi o seks, bo to jest w tej sytuacji nic. On tak naprawdę cały czas trwania tego małżeństwa ją oszukiwał, przecież doskonale wiedział, co czuje, i że to Liw jest mu najbliższa, ale brnął w to jak głupi, a teraz rani obie. Agnieszki jakoś mi nie szkoda, nigdy nie wzbudzała mojego zaufania, a co dopiero współczucia. Oliwia jednak nie zasłużyła na to, żeby ją oszukiwać i tak traktować. Bo przecież zdradził raz, to dlaczego miałby tego nie zrobić ponownie? Kto jak kto, ale ona już nie powinna więcej cierpieć. Nie mogę patrzeć na jej smutne oczy i spływające po policzkach łzy, a w ostatnim czasie płakała tylko przez niego. Tak przejąłem się losem Morawskiej, że praktycznie zapomniałem o swoim życiu, a ono wygląda jeszcze gorzej.

Oliwia
        Tych kilkanaście dni od Mikołajek minęło w okamgnieniu, ja ciągle siedziałam na korcie, a Łukasz na hali. On wyjechał trzy dni przed Wigilią, mówił, że do Włoch. Nie rozmawialiśmy o tym, jak ja spędzę te święta. Nie chciałam też wspominać mu, że jadę do Polski. Ja do samolotu wsiadłam dopiero dwudziestego trzeciego grudnia, chciałam zrobić to wcześniej, ale nie dostałam urlopu. Kolejny rok z rzędu miały mnie ominąć te wszystkie przygotowania, tęskniłam za prawdziwymi świętami, poprzedzonymi kilkudniową bieganiną i częstymi kłótniami, które jednak nie wpływały na relacje w rodzinie.
       Po męczącej podróży wylądowałam w Warszawie, gdzie czekał na mnie Paweł. Po kolejnych paru godzinach podróży znaleźliśmy się w końcu w Sulechowie. Wysiadłam z samochodu i głęboko odetchnęłam, brakowało mi tego miejsca. Tego ciepłego domu, tej dróżki, którą niegdyś wydeptałam z Łukaszem, całej tej atmosfery. Wpadliśmy zziębnięci do domu.
- Ciocia śliwka! – usłyszałam na powitanie, a po chwili do moich nóg tulił się Tomek. Po paru sekundach z kuchni wyszła mama. Miała zaszklone oczy, więc i z moimi automatycznie stało się to samo. Jak w jakiejś taniej komedii romantycznej padłyśmy sobie w ramiona i żadna nic nie mówiła.
- Oliwka, moja Oliwka – gładziła mnie po włosach, jak wtedy gdy byłam małym dzieckiem.
- We własnej osobie – uśmiechnęłam się. – Przepraszam, przepraszam was za wszystko – powiedziałam całkiem poważnie, a rodzice zaśmiali się perliście.
- Ważne, że już jesteś – oznajmił tata, który właśnie do nas dołączył i, wbrew swoim zasadom, mocno mnie przytulił.
       Wieczorem, zamiast przygotowywać jedzenie, rozmawialiśmy o tym wszystkim, co się działo u mnie, u rodziców, u Pawła, nie mogliśmy się nagadać. Oznaczało to tylko jedno, ktoś rano będzie musiał wstać i harować jak wół. Mówiąc ktoś, wszyscy mieliby na myśli moją mamę, która prawie nikogo nie dopuszczała do swojej kuchni. Ja jednak nie miałam zamiaru być już dłużej wyrodną córką i wstałam równie wcześnie co ona, chcąc jej pomóc. Przybyłam cichutko, żeby nikogo nie obudzić, do kuchni, mama akurat kroiła ogórki, więc podebrałam jej jednego, a ona jak zawsze w dzieciństwie zdzieliła mnie po rękach i obie się roześmiałyśmy.
- Co ty, kochanie, spać nie możesz? – zapytała, gdy usiadłam już na krześle.
- Nie, przyszłam ci pomóc, mamusiu – oznajmiłam. – Daj, ja dokończę tę sałatkę, a ty zrobisz coś innego.
- O, nie. W takim razie pieczesz ciasto – rozkazała, jednocześnie posyłając mi promienny uśmiech.
- Makowiec? – zapytałam, puszczając oczko.
- Makowiec.
       Ja szykowałam masę na ciasto, a mama kroiła warzywa, jednocześnie nie zamykały nam się usta, usłyszałam już streszczenie całych dwóch lat w naszej rodzinie i przyszedł czas na rozmowy o moim życiu.
- Jak ci idzie praca w tej Rosji?
- Dobrze, robię to, co lubię i jeszcze mi za to płacą. Teraz, po Nowym Roku jedziemy podbić Australian Open – powiedziałam radośnie.
- Nie zdobyłaś go jako zawodniczka, to może chociaż jako trenerka – stwierdziła pokrzepiająco i poklepała mnie po ramieniu. Ta reakcja mnie nieco zdziwiła, bo nigdy nie pochwalała mojej decyzji o graniu w tenisa, a wykluczająca mnie ze sportu kontuzja była kolejnym dowodem na źle podjętą decyzję. – A z miłością jak? – wydusiła w końcu.
- Mamciu, miłości nie ma, ale jest tenis – odpowiedziałam lakonicznie, nie chcąc rozwijać tego tematu, co mama zauważyła i odnotowała w swoim wyimaginowanym dzienniczku. Nie chciałam jej mówić o moich relacjach z Łukaszem, miałam dziwne wrażenie, że mogłaby nie do końca mnie zrozumieć.
       Wigilia upłynęła nam w bardzo rodzinnej i spokojnej atmosferze, bez żadnych cioć z Ameryki i kłótni. Rodzice, ja, Paweł, Kamila i Tomek. Jedyne, czego mi w tym wszystkim brakowało, to obecność Łukasza, ale nie można mieć wszystkiego.

Łukasz
       Podróż z Rosji do Włoch spędziłem na rozmyślaniu o sytuacji, w której się znalazłem. Trudno było właściwie to wszystko określić, kochałem Oliwię, byłem żonaty z Agnieszką, z którą nie rozmawiałem od dwóch miesięcy. Nasze małżeństwo nigdy nie było normalne, ale w ostatnim czasie stawało się tylko zbędnym papierkiem. Nie chciałem jej ranić, nie wiedziałem jak rozegrać to wszystko. Chociaż w trakcie świąt postanowiłem udawać, że wszystko jest w porządku. Trydent przywitał mnie szarugą i deszczem, pogoda była brzydka jak nigdy wcześniej. Nie jestem przesądny, ale to nie wróżyło nic dobrego. Wziąłem taksówkę i paręnaście minut później byłem już przy drzwiach do naszego małego domku, w którym spędziłem kilka wspaniałych lat.
       Otworzyłem drzwi, ciągnąc za sobą walizki, już w przedpokoju przywitał mnie zapach prawdziwego włoskiego spaghetti. W kuchni krzątała się, jakby nie patrzeć, moja żona. Odchrząknąłem cicho, a ona się odwróciła. Natychmiast się uśmiechnęła i już po chwili wpadła w moje ramiona. Przytuliłem ją mocno, jednocześnie uświadamiając sobie, że przy niej nigdy nie czułem tego samego, co przy Oliwii. Nie było tego mocno przyspieszonego tętna, a usta nie błagały o pocałunek. Owszem, Agnieszka była mi bardzo bliska, ale nigdy aż tak.
- Tęskniłam, wiesz? – opowiedziała, gdy wyswobodziła się z moich ramion, a po chwili złożyła na moich ustach nieśmiały pocałunek. Odwzajemniłem go, żeby nie wzbudzać podejrzeń, jednak nie pozwoliłem sobie na nic więcej.
- Tak, ja też tęskniłem – i to akurat była prawda.
- Przepraszam, że się nie odzywałam. Przepraszam, że zachowywałam się tak, jakbyśmy nie byli razem. Jestem wyrodną żoną – zaczęła tłumaczyć, a łzy stanęły jej w oczach. Nigdy dotąd nie była tak wylewna w swoich uczuciach.
- Och, przestań. Oboje zawaliliśmy sprawę, nie możemy się tym wiecznie przejmować.
- Masz rację, ale i tak przepraszam – cmoknęła mnie w usta i wróciła do przygotowywania posiłku.
       Wieczorem długo rozmawialiśmy, ale nie na żadne konkretne tematy. To nie były tak swobodne rozmowy jak kiedyś. Między nami powstała jakaś przepaść i to nie tylko z mojej strony. Gdy Aga poszła do łazienki, ja postanowiłem rozejrzeć się po domu i sprawdzić, czy wszystko jest na swoim miejscu. Nasza sypialna zupełnie nie przypominała miejsca, które zostawiałem, gdy wyjeżdżałem. Przemalowane ściany, wymienione łóżko, szafa, wszystko było inne. I nigdzie nie znalazłem naszych starych zdjęć. Położyłem się do łóżka i podirytowany czekałem na Agnieszkę, ta usiadła z drugiej strony mebla i nakładała balsam na dłonie.
- Dlaczego zmieniłaś wystrój sypialni, w ogóle nie pytając mnie o zdanie? – zapytałem prosto z mostu.
- Podoba ci się? – zignorowała moją irytację i słodko się uśmiechnęła.
- Niekoniecznie – odpowiedziałem lakonicznie. – Ale dlaczego nawet się mnie nie zapytałaś?
- Oj, nie chciałam ci zawracać głowy, miałeś na pewno dużo ważniejszych spraw na głowie. Błagam, nie kłóćmy się tuż przed świętami.
- Dobrze, zostawmy ten temat w spokoju.
- A właśnie. Twoja mama wczoraj dzwoniła, zapraszała nas do siebie, powiedziałam, że przyjedziemy pierwszego dnia świąt. Samolot mamy z samego rana.
- Widzę, że postanowiłaś wszystko planować bez pytania mnie o opinię – prychnąłem.
- Łukaszku, nie rób afery, przecież uwielbiasz święta w Sulechowie, chciałam ci zrobić przyjemność.
       „Dobrze, że chociaż nie będzie tam Oliwii. To by się dopiero źle skończyło.” – pomyślałem i poszedłem spać. Czekały mnie ciekawe święta.

~*~
Trzeba przyznać, że dzisiaj wyjątkowo mocno nie chciało mi się dodawać rozdziału. Trudno powiedzieć, czym to jest spowodowane. Może zmęczenie materiału, chwilowy brak chęci, utrata wiary w sens czy po prostu lenistwo. Dobrze, że są jakieś tam zapasy. Dzisiaj nie będzie pieprzenia, jak ktoś potrzebuje, to mogę podrzucić trochę pieprzu w ziarenkach albo mielonego. Ptaszki świergolą, że jak zwykle do piątku, ale lenistwo może i ze mną wygrać. A w międzyczasie przypominam oczywiście o Evil feels, gdzie być może w całkiem niedalekiej przyszłości pierwszy rozdział.
Commi