Rozdział 15

15. Czy ty w ogóle pamiętasz, co działo się dziesięć lat temu, jak cię zostawił?

Oliwia
        W pierwszy dzień Bożego Narodzenia, zaraz po rodzinnym śniadaniu udaliśmy się wszyscy do kościoła. Tradycja tradycją, ale ja czułam, że nie powinnam tam być, że jestem tak splamiona grzechem, że to widać na pierwszy rzut oka, że mam na to wypisane na twarzy. Bałam się, wewnętrznie coś mnie hamowało. Nie miałam odwagi, by stanąć przed ołtarzem i udawać, że nie zrobiłam nic złego. Zrobiłam i dopiero wtedy dotarło do mnie, jak bardzo złe to było, jak daleko się zapędziłam. Miałam romans z żonatym mężczyzną! Moim wieloletnim przyjacielem, a z jego żoną zawsze miałam całkiem dobre relacje, we Włoszech dużo czasu ze sobą spędzałyśmy i dosyć dobrze się rozumiałyśmy, a moje głupie uczucia wszystko skomplikowały. Czułam się jak dziwka.
       Siedziałam w ławce i pilnowałam ciągle biegającego Tomka, tego dnia uwziął się na swoją ukochaną ciocię śliwkę i nie dawał mi spokoju, ale to akurat dobrze na mnie działało. Nie musiałam udawać, że jestem skupiona na tym, co mówi ksiądz, bo przecież ktoś musiał pilnować małego, który biegał ze swoją rówieśniczką, Natalią, z tego co się zorientowałam. Ta mała dziewczynka od samego początku mi kogoś przypominała, ale nie mogłam sobie uświadomić kogo. Dopiero gdy straciłam małego z oczu i zaczęłam wodzić wzrokiem po całym kościele, spostrzegłam rodzinę Żygadło. Natalia była córką Magdy, siostry Łukasza i dlatego tak bardzo mi kogoś przypominała. Obok Magdy i jej męża stali państwo Żygadło, ale największy szok był dopiero przede mną. Za nimi, ławkę dalej, siedzieli Łukasz i Agnieszka. Serce stanęło mi w gardle, odwróciłam gwałtownie głowę, zapomniałam zupełnie, że miałam pilnować Tomka, ale ten na szczęście po chwili był już przy mnie. Zaczęłam głęboko oddychać i próbowałam opanować cisnące się do oczu łzy, Paweł spojrzał na mnie pytająco, ale machnęłam na niego ręką, żeby się odczepił. To nie był czas i miejsce na tłumaczenie tego wszystkiego. W trakcie momentu kulminacyjnego, czyli komunii świętej, wszyscy wyszli z ławek i podążyli w stronę księży, tylko ja i Łukasz zostaliśmy na swoich miejscach. Ja udawałam, że pilnuję Tomka, a on, że Natalii. Oboje jednak mieliśmy zupełnie inne powody, żeby nie brać całkowitego udziału we Mszy. Byliśmy naznaczeni zdradą.
       Po błogosławieństwie wzięłam bratanka na ręce i czym prędzej wyszłam z kościoła. Jednak tamtego dnia wszystko było przeciwko mnie. Morawscy i Żygadło od zawsze byli ze sobą zaprzyjaźnieni, ale nie sądziłam, żeby aż tak. Moja matka wspaniałomyślnie postanowiła zaprosić całą ich rodzinę do nas na obiad. Nawet nie chcę wiedzieć, jaki miałam wyraz twarzy, gdy zorientowałam się, co się święci. Gdy dorośli stali i żywo dyskutowali, Tomek pobiegł na huśtawki, a ja za nim. Z Natalią oczywiście przybył Łukasz, jakżeby inaczej.
- Nie wiedziałem, że tu przyjadę. Naprawdę, to nie tak miało wyglądać – zaczął się tłumaczyć, a ja starałam się opanować emocje.
- Miałeś być we Włoszech – odparłam sucho.
- Agnieszka zadecydowała o naszym wyjeździe, to był pomysł jej i moich rodziców.
- A ty nie potrafiłeś się postawić w tak błahej sprawie? To jak ty sobie wyobrażasz wasze rozstanie? – prychnęłam.
- A może chciałem tu przyjechać? Mnie też należy się coś od życia, poza tym nie mówiłaś, że przyjeżdżasz do Polski – stwierdził.
- A co? Miałam siedzieć w Moskwie i z tęsknotą czekać na twój powrót? Już wystarczająco dużo czasu straciłam na miłość do ciebie.
       Wzięłam Tomka za rękę i poszłam w stronę zgromadzenia, usłyszałam tylko ciche jęknięcie: „Ale Liw…” wydobywające się z ust Łukasza, a po chwili szedł za mną razem z Natalią.
- Oliwia! Ależ ty się zmieniłaś! Jesteś taka piękna i dojrzała. Ten wyjazd do Włoch bardzo dobrze ci zrobił – komplementował mnie ojciec Łukasza.
- Teraz akurat mieszkam w Rosji, ale bardzo dziękuję – posłałam mu słodki uśmiech.
- W Rosji? A to ci dopiero! Łukasz nic nam nie wspominał – Żygadło senior spojrzał wymownie na swojego syna, a ten tylko podrapał się po głowie.
- Jakoś się nie złożyło.
- Przecież oni razem mieszkają – wtrąciła Agnieszka, my od razu się zarumieniliśmy, a powodem wcale nie był mróz. Wszyscy, oprócz Pawła, okazali ogromnie zdziwienie i posłali nam zaciekawione spojrzenia. Cóż, ani ja swoim rodzicom, ani Łukasz swoim, nie mówiliśmy o tym, że mieszkamy razem. – Sama kazałam mu zamieszkać z Oliwką. Ona go tam przynajmniej przypilnuje, dopóki nie dostanę wizy – dodała po chwili. Ja byłam coraz bardziej czerwona, a w mojej głowie kołatały się przeróżne myśli, żadne nie były pozytywne. – A właśnie, jak się mój mąż tam sprawuje? – zapytała z uśmiechem.
- Świetnie sobie radzi, nie straszne mu nawet czterdziestostopniowe mrozy – odparłam od niechcenia, starając się ukryć swoje zakłopotanie.
- A wierności dochowuje? – zaśmiała się matka Łukasza, a ja miałam ochotę zapaść się pod ziemię.
- A tego to nie wiem – zaśmiałam się nerwowo. – Aż tak w jego życie nie ingeruję - miałam ochotę strzelić sobie w łeb, ale Łukasz ostatecznie uciął tę rozmowę.
- Mam wspaniałą żonę, która w stu procentach zasługuje na wierność – powiedział pewnie i czule ją pocałował. Nie mogłam patrzeć na tę scenę, najchętniej przywaliłabym mu w tę fałszywą twarz i coś powiedziała na temat wierności, ale powstrzymały mnie resztki kultury. Były święta, nie chciałam robić scen, bo to nie w moim stylu.

Łukasz
        Nie spodziewałem się takiego obrotu spraw, nie sądziłem, że się spotkamy w tym zakichanym kościele, nie sądziłem, że Oliwia tak na mnie naskoczy, a tym bardziej nie spodziewałem się takich dziwnych rozmów i zaproszenia na obiad do Morawskich. Można mówić, że jestem niezdecydowany i brak mi odwagi, ale nie ma idealnej recepty na takie sytuacje. Musiałem zachowywać jakieś pozory, jednocześnie tak bardzo raniąc Oliwię. Nie chciałem, ale nie widziałem też innego wyjścia z tej sytuacji. To wszystko było zbyt skomplikowane, żeby jeden człowiek nad tym zapanował.
       Z początku było całkiem przyjemnie, jeszcze zanim podano do stołu toczyła się zażarta dyskusja na temat Rosji, w której wziąłem udział. Oliwii nie widziałem od wejścia do domu, chyba pomagała mamie w kuchni. Ewidentnie mnie unikała, ale ani trochę mnie to nie dziwiło. Zasłużyłem sobie na to, bo zachowywałem się jak dupek. W końcu weszła do pokoju, oczy miała smutne, a iskierki radości, które tak w nich uwielbiam, zamieniły się w rezygnację. To było okropne uczucie, wiedzieć, że to moja wina.
       Siedzieliśmy wszyscy przy stole i żywo rozmawialiśmy na przeróżne tematy, tylko Oliwia ani słowem się nie odzywała. Siedziała zapatrzona w okno i starała się udawać, że wszystko jest w porządku.
- Oliwia! – krzyknął w końcu jej ojciec. – Słuchasz ty nas w ogóle?
- Co? – wyrwała się z zamyślenia. – A tak… Przepraszam, zamyśliłam się – odparła zdezorientowana.
- Niech zgadnę, o swoich podopiecznych rozmyślasz? – zapytała Agnieszka, która za wszelką cenę chciała być miła.
- Tak, tak – uśmiechnęła się cynicznie pod nosem, miałem wrażenie, że w jej oczach stanęły łzy.
- Kiedy jedziesz do Australii? – zapytał ją mój ociec.
- Po Nowym Roku – odpowiedziała. – Ale to tylko juniorskie rozgrywki.
- Nie martw się, za jakiś czas na pewno pojedziesz tam jako trenerka sławnej tenisistki, tylko najpierw musisz taką wychować – uśmiechnął się tata.
- Tak, mam taką nadzieję. Może chociaż to się uda – mruknęła pod nosem, tak że tylko ja ją słyszałem i doskonale wiedziałem, o co jej chodzi. – Pójdę się przewietrzyć – stwierdziła po chwili i wyszła do ogrodu.
       Chciałem iść za nią, ale ubiegł mnie Paweł. Mimo to wyszedłem na taras, również potrzebowałem oddechu. Siedziała na huśtawce z papierosem w ręku i głośno oddychała, była cała roztrzęsiona. Morawski usiadł obok niej i mocno przytulił, a potem wyrwał jej papierosa z ręki.
- Kiedy ty ostatni raz paliłaś, co? – zapytał.
- Jakieś dziesięć lat temu… - odpowiedziała zamyślona.
- I co wtedy powiedziałaś? – zapytał nauczycielskim tonem.
- Że nie będę się więcej truła przez jakiegoś dupka.
- Więc co ty robisz?
- Truję się przez tego samego dupka.
- Jaśniej, proszę – zażądał.
- Mam romans z Łukaszem – odpowiedziała, a w moim gardle pojawiła się wielka gula.
- Co? Z Żygadłą? Czy ty w ogóle pamiętasz, co działo się dziesięć lat temu, jak cię zostawił? Chcesz znowu wylądować w szpitalu, bo wpadniesz na kolejny genialny pomysł, jak ten z podcinaniem żył czy braniem tabletek nasennych? – z każdym zdanie krzyczał coraz głośniej, a ja byłem coraz bardziej zszokowany.
- Nie, nie mam zamiaru nic już sobie z jego powodu robić! Nie rozumiesz, że chcę być szczęśliwa, a tylko przy nim potrafię? Tylko jego jestem w stanie kochać – stwierdziła bezradnie i zaczęła szlochać. – Ty byś nie walczył o Kamilę, gdybyś miał możliwość?
- Przepraszam, Śliwka, przepraszam – powiedział i pocałował ją w czoło. – Po prostu martwię się o ciebie i nie chcę, żebyś dokonywała piątej próby samobójczej. Wystarczy już, naprawdę. – Ile tych prób samobójczych było? To wszystko przeze mnie?! Chyba jesteś totalnym dupkiem, Łukasz.
- Obiecałam ci, że już więcej nie będę. Wtedy byłam młoda i głupia. Teraz, jeśli nawet nam się nie uda, jakoś to przeżyję. Jestem o wiele silniejsza.
- Nie byłbym taki pewien, kochasz go jeszcze bardziej niż wtedy, więc jesteś w stanie zrobić jeszcze więcej. Boję się o ciebie, Oliwka. Najzwyczajniej w świecie już mu nie ufam. Poza tym, jest jeszcze Agnieszka.
- A myślisz, że ja się nie boję? Boję się, bo nie wiem czy to, co mówi, jest prawdą. I wiem, że to niemoralne, że krzywdzę Agnieszkę, ale nie potrafię inaczej.
- To on ją przede wszystkim krzywdzi i to od niego teraz wszystko zależy. Ale tobie nie wolno się łamać, słyszysz, mała? Nie wolno! Jesteś moją siostrą i kategorycznie zabraniam ci załamywać się z jego powodu.
       Miał rację, miał cholerną rację. Teraz wszystko zależało ode mnie, a krzywdziłem je obie. To nie powinno tak wyglądać.

~*~
Dla niecierpliwych. I wybaczcie, ale pozostawię to bez komentarza. Takie powszechne chwile zwątpienia i braku siły mnie napadły. A na Evil feels pierwszy rozdział, serdecznie zapraszam! :)
Commi