Rozdział 3

3. Ignaczak, co to jest?

Łukasz

            Praca, praca i jeszcze raz praca. W takim wydaniu upłynęło nam kilka ostatnich tygodni przed Igrzyskami. Cztery lata temu nie sądziłem, że uda mi się wystąpić w tym turnieju. A jednak! Marzenia się spełniają. Liga Światowa czy Memoriał Wagnera podniosły morale zespołu, byliśmy pewni naszych umiejętności i wartości naszej gry. Czuliśmy, że możemy zdziałać naprawdę wiele.

            Londyn nie przywitał nas zbyt zaskakująco. Deszcz, szaruga i mgła, ale w naszej drużynie panował optymizm. Wiara w zwycięstwo dodawała nam otuchy. Krzysiek biegał z kamerą i uwieczniał praktycznie każdy moment naszej przygody.

            Czas meczu z Włochami nadszedł niewiarygodnie szybko. Siedzieliśmy już w szatni i powoli przygotowywaliśmy się do spotkania, gdy o swoim istnieniu przypomniał mi telefon.

„Zlejcie tych zarozumiałych Włochów! Ale Łasko możesz pozdrowić, on nie jest taki zły. Powodzenia mój wystawiaczu. :*” – Kto by się po takiej wiadomości nie uśmiechnął? Oliwia zawsze wie, co napisać, żeby człowiek od razu miał dobry humor.

            No i Włochów zlaliśmy. Ale z Bułgarami tak pięknie nie było. Tak dawno nie przegrywaliśmy, że zapomniałem, jak smakuje porażka. Trzeba było jednak przełknąć tę gorzką pigułkę. „Yhm, no dobra. Bułgarzy przecież dobrze grają w siatkę, nie? Lepiej przegrać teraz, niż w ćwierćfinale. Jezu, gadam jak ci wszyscy pseudodziennikarze! Co wy ze mną robicie? W każdym razie, ja zawsze wam kibicuję i ty o tym dobrze wiesz. Pokaż De Cecco kto tu jest lepszym rozgrywającym!” –  Cała Oliwia, potrafi każdą bolesną sytuację obrócić w żart i sprawić, że ból jest dużo mniejszy. Tego jej zawsze zazdrościłem, dystansu, jaki miała do siebie i życia. Ja często wszystko zbyt poważnie traktuję, choć niejaki Krzysztof Ignaczak ma na mnie wyjątkowy wpływ i doprowadza do tego, że i ja nabieram tego dystansu.

            Porażka z Bułgarią nas otrzeźwiła i do meczu z Argentyną podeszliśmy bardzo mocno skoncentrowani. Dla mnie zwycięstwo było podwójne, w końcu, jakby nie patrzeć, był to dzień moich urodzin. Było już późne popołudnie, a ani Agnieszka, ani Oliwia się nie odezwały. Nawet Juantorena czy Raphael pamiętali, a one nie.  Nie powiem, trochę mnie to zabolało. Dzielnie jednak udawałem, że wszystko jest w porządku i razem z chłopakami poszliśmy na kolację do restauracji w pobliżu wioski olimpijskiej.

Oliwia

            Nie wiem jakim cudem, ale udało mi się mój przyjazd do Londynu utrzymać w tajemnicy. O moich planach wiedział tylko Ignaczak, który musiał to uwzględnić w swojej wielkiej niespodziance na Łukaszowe urodziny. Przecież życzenia sms-em to nie to samo co złożone osobiście. Poza tym chciałam ich wszystkich spotkać i zobaczyć na żywo mecz, poczuć tę atmosferę Igrzysk. Byłam na spotkaniu z Argentyną, ale robiłam wszystko, żeby mnie nie zauważył. Chyba się udało, bo Krzysiek twierdził, że Żygadło się nie zorientował i jest przybity. Miałam wrażenie, że swoje trzy grosze dorzuciła też Agnieszka.

            Siedziałam w restauracji przy wielkim stoliku i czekałam na stado siatkarzy, którzy w zwyczaju mieli kilkunastominutowe spóźnienia. Tak też było i tym razem, ale jakoś mi to nie przeszkadzało. „Odejdź od tego stołu! To ma być niespodzianka!” – Krzysiu jak zawsze o wszystko zadbał i swoim cudownym sms-em zmusił mnie do ukrycia się w toalecie. Minęło pięć minut, dziesięć, po dwudziestu już zaczynałam świrować. Sięgnęłam po telefon i wybrałam numer libero, odebrał chyba po szóstym sygnale.

- Ignaczak, do cholery! Ile ja mam siedzieć w tym kiblu? – zapytałam poirytowana.

- W kiblu siedzisz? Co ty tam robisz?

- No, wyobraź sobie, że jakiś idiota kazał mi się ukryć. Nie wiesz może kto?

- Już, już. Wyluzuj kochanieńka, złość piękności szkodzi. Idź na zaplecze, tam stoi taki duży tort, wpakuj się do niego i za pięć minut się spotkamy.

- Gdzie mam się wpakować?! – zapytałam zszokowana, ale odpowiedziała mi cisza.

            Jak Ignaczak coś wymyśli, to nie wiadomo czy się śmiać, czy płakać. Naprawdę. Poszłam na to zaplecze, zupełnie nie wiem dlaczego. Z początku poczułam się jak intruz, lecz po chwili zobaczyłam ten wielgachny tekturowy tort i miałam ochotę zabić pewnego siatkarza.

- Musi go pani bardzo kochać – usłyszałam angielskie słowa.

- Ja? Kogo? – zdziwiona zwróciłam się do kelnerki.

- Tego jubilata, ja bym chyba nie weszła do takiego tortu – uśmiechnęła się i wskazała na obiekt moich negatywnych emocji.

- Tak, kocham… Takie życie – zaśmiałam się pod nosem.

- To co? Wchodzi pani? – zapytała po chwili.

- Chyba nie mam wyjścia – wzięłam głęboki wdech i weszłam do tego wymysłu idiotów.

            Po chwili odczułam minimalne ruchy, chyba ktoś właśnie zaczął „wieźć” tort, a ja zupełnie nie wiedziałam, co mam dalej robić. Podróż długo nie trwała, a pudło było na tyle cienkie, że słyszałam, co dzieje się wokół.

- Ale wielki tort! – krzyknął jakiś uradowany siatkarz, obstawiam, że Winiarski. Dlaczego? A to już taka moja słodka tajemnica.

- O, Jezu! Ignaczak, co to jest? – to już był Łukasz. Mój kochany, zszokowany Łukasz.

- To jest niespodzianka, panie Żygadło – odezwała się kelnerka,  z którą chwilę wcześniej rozmawiałam.

- Jaka znowu niespodzianka? – zapytał.

- Duża! – stwierdził inteligentnie Kurek.

- O co w tym wszystkim chodzi? – dopytywał dalej Łukasz.

- Psst… - usłyszałam z tyłu pudła. – Oliwia, jak skończymy śpiewać „sto lat”, to wychodzisz – oznajmił Ignaczak. – No, to czas zaśpiewać! – krzyknął radośnie i chór siatkarskich beztalenci zaczął swoje przepiękne zawodzenie.

Przy ostatnim sto lat myślałam, że mi uszy pękną, ale w końcu nadszedł mój wielki moment. Rozpostarłam ręce i rozwaliłam ten przeklęty karton, jednocześnie w całej krasie ukazując się dwunastu wybrańcom Anastasiego. Ignaczak posłał mi spojrzenie w stylu: „Wiem, że mnie kochasz. Ale zobacz jaka zabawa!”, a mina Łukasza wyrażała więcej niż tysiąc słów. Od zaskoczenia, przez radość, do kolejnego zaskoczenia.

- Wszystkiego najlepszego, staruchu! – krzyknęłam w końcu i zaśmiałam się jak psychopatka. A po chwili znalazłam się w ciepłych ramionach rozgrywającego.

- Najwspanialsza niespodzianka, jaka mogła mi się przytrafić – oznajmił radośnie Łukasz i pocałował mnie w czółko. Jakie to słodkie.

            Usiadłam pomiędzy Żygadłą i Ignaczakiem, więc na nudę narzekać nie mogłam. Ciągłe przekrzykiwania, dowcipy, anegdoty z życia reprezentacji, a to wszystko kulturalnie popijane soczkiem pomarańczowym.

- Sama na to wpadłaś czy Ignaczak cię namówił? – ciekawość wygrała.

- Przyjazd to moja inicjatywa, ale ten tort to tylko Igła mógł wymyślić.

- Jesteś wspaniała – odpowiedział i objął mnie ramieniem, położyłam głowę na jego barku i rozkoszowałam się tą bliskością. Po chwili jednak usłyszałam szczęk otwieranych drzwi oraz radosny krzyk: „Niespodzianka!”

  

Bartek

         Żygadło to ma jednak fart. Urodziny spędzał na turnieju życia, a i tak przyjechały do niego dwie kobiety! A ja jak zwykle musiałem zadowolić się jakimś chorym rodzinnym spędem. W momencie gdy Łukasz tulił do siebie Oliwię, tę uroczą, słodką, a jednocześnie pełną energii i pyskatą dziewczynę, do restauracji wparowała Agnieszka. Oczywiście żona naszego rozgrywającego. Morawska automatycznie oderwała się od Łukasza i przywdziała maskę obojętnej. Ziomek był totalnie zaskoczony, chyba jeszcze bardziej, niż kilkadziesiąt minut wcześniej gdy Oliwia wyskoczyła z tortu.

            Agnieszka wręcz rzuciła się na rozgrywającego i ostentacyjnie udowadniała, do kogo on „należy”. Swoją drogą było w tym trochę nietaktu, przecież każdy z nas tęsknił za rodziną! Po chwili jednak Łukasz sprowadził ją na ziemię i wszystko wróciło do normy. No, dobra, nie wszystko. Oliwia od tamtej pory prawie w ogóle się nie odzywała. Od czasu do czasu tylko uśmiechała się na dowcipy Ignaczaka. W końcu nie wytrzymała i poszła do toalety. Postanowiłem pójść za nią, ale sam nie wiem dlaczego. Siedziałem na kanapie i czekałem, aż wyjdzie z pomieszczenia.

- Wszystko w porządku? – zapytałem, gdy wyszła z toalety. Oczy miała czerwone, ewidentnie płakała.

- Tak, dzięki za troskę – odpowiedziała mechanicznie i usiadła obok mnie.

- A ja mam trochę inne zdanie na ten temat.

- Jak już chcesz pomóc, to po prostu mnie przytul – zaskoczyły mnie jej słowa, ale posłusznie wykonałem polecenie. Objąłem jej kruche ciało swoim ramieniem, a ona wtuliła się we mnie jak małe dziecko.

 ~*~

Jeszcze przed świętami możecie powiedzieć: "dzień dobry" Bartkowi i złej Agnieszce. Nie będę się powtarzać, więc życzenia i świąteczny prezent macie na świat-commi :) Pozdrawiam i do zobaczenia za tydzień tutaj lub na short-volleyball-stories. Kto wie, może coś się tam pojawi. :)

Commi.