Rozdział 1

1. Zamieszkam z tobą w Moskwie!

Oliwia

Czwarta rano czasu moskiewskiego to nie jest najlepszy czas na wykonywanie telefonów. I ja o tym doskonale wiem, ale znalazł się jeden człowiek, któremu chyba obojętna jest moja wściekłość. Podniosłam słuchawkę i warknęłam:

- Czego?

- Oliwio, trzeba przyznać, że jesteś bardzo miła – usłyszałam ten cholernie seksowny głos i automatycznie się rozbudziłam. Przyjaźń przyjaźnią, ale takie dźwięki działają na każdą kobietę. Moja polonistka twierdziła, że kobiety zakochują się najpierw w głosie. Czyżby właśnie to mnie zgubiło?

- Łukaszu, co zmusiło cię do budzenia mnie o tej porze? – zapytałam z nutką irytacji w głosie.

- Stęskniłem się za tobą, nie można?

- Można, ale nie trzeba do mnie dzwonić o czwartej rano! Ciołku, ja wiem, że w Brazylii jeszcze młoda godzina, ale w Moskwie niekoniecznie!

- Oj, czepiasz się szczegółów. Po prostu nie mogłem czekać z taką nowiną – odparł tajemniczo.

- To, co to za nowina? – udawałam zainteresowanie.

- Zamieszkam z tobą w Moskwie! – krzyknął radośnie do słuchawki, a ja ułożyłam usta w „rybkę” i próbowałam złapać oddech. – Co nic nie mówisz? Nie cieszysz się? – zapytał smutno po kilku sekundach ciszy.

- Nie, Łukaszku, bardzo się cieszę, tylko zastanawiam się, skąd ci przyszedł do głowy taki durny pomysł. Karierę kończysz czy jak?

- A wręcz przeciwnie! Wznoszę się na nowy poziom, będę grał w Urengoju i tak pomyślałem, że się za mną stęskniłaś, więc chętnie dotrzymam ci towarzystwa w następnym sezonie.

- Ale, do jasnej cholery, nie musisz od razu ze mną mieszkać!

- Żarty się ciebie trzymają. Agnieszka stwierdziła, że tylko ty możesz mnie tam przypilnować, więc nie mam wyjścia – powiedział słodko, a ja zaczęłam głęboko oddychać. Agnieszka i wszystko jasne.

- A to ona z tobą nie jedzie? – zapytałam zdziwiona.

- Wiesz, jak to z nami jest. Zresztą, co ja się będę tłumaczył. Przyjedziesz do Sofii na finały, to porozmawiamy.

- Ja przyjadę, ale skąd ta pewność, że ty też?

- Jak nie wygramy tej edycji Ligi Światowej, to dam ci spokój i z tobą nie zamieszkam.

- A jednak ten u góry o mnie myśli! Nie będę musiała znosić tej straszliwej męki.

- Wątpisz w nas?

- Ja? Gdzież bym śmiała. Ale to nieważne. Wrócimy jeszcze do tej rozmowy, a teraz daj mi spać.

- Dobranoc, Liw – szepnął słodko i się rozłączył.

Liw? Jak on śmiał tak do mnie powiedzieć? Ostatni raz mówił tak do mnie, gdy miałam osiemnaście lat. Wtedy, kiedy oznajmiał mi, że nasz związek nie ma żadnego sensu, kiedy postanowił być z Agnieszką, kiedy mój świat się zachwiał. A rok później wziął ślub, na którym byłam świadkiem. I tak, od niemal dziesięciu lat próbuję się z niego wyleczyć. Jeszcze mi się to nie udało i chyba nigdy nie uda. Dlaczego nie zerwałam tej znajomości? Bo jesteśmy dla siebie zbyt ważni. Nauczyłam się żyć ze świadomością, że Łukasz Żygadło jest dla mnie tylko przyjacielem. Przynajmniej w taki sposób mogę go „mieć”. A to, że nadal nikogo nie mam, to nie jest kwestia tego chorego uczucia. Byłam w tym czasie w wielu związkach, ale jeszcze się nie znalazł taki, który by ze mną wytrzymał dłużej niż pół roku. Chociaż… Znalazł się! Nazywa się tenis i jest ze mną od kilkunastu lat. Zawodową karierę skończyłam dosyć szybko, bo nabawiłam się poważnej kontuzji, ale od pięciu lat jestem trenerką. Wychwytuję młode talenty i staram się im pomóc. Teraz robię to w Rosji.

Oczywiście, mimo szczerych chęci, tej nocy już nie zmrużyłam oka. Po godzinie wyszłam na balkon i obserwowałam, jak w Moskwie wstaje nowy dzień. Głowę zaprzątał mi jego obraz, ten uśmiech, perfekcyjna fryzura i oczy, w których od dawna mieścił się cały mój świat. Gorzej być nie może. Osiem miesięcy z Łukaszem pod jednym dachem? Chyba sobie ze mnie żartuje. A on myśli, że dlaczego uciekłam do Moskwy? Bo miałam taki kaprys? A guzik prawda. Uciekłam przed nim, a właściwie przed swoim uczuciem. Włochy za bardzo mi się z nim kojarzyły, a Polska… No, cóż. Polska to piękny kraj, ale w nim też ciężko byłoby mi żyć. Padło na Rosję i tak od roku tu siedzę, i naprawdę dobrze mi się żyje. Ale nie… Łukasz Żygadło postanowił wszystko popsuć. Witamy po radosnej stronie życia, Oliwio.

Łukasz

            Są w życiu takie momenty, kiedy trzeba powiedzieć: dość.  Dla mnie niewątpliwie nadszedł taki moment. Czas kolegom z Trentino podziękować za współpracę. To były wspaniałe lata, ale do końca kariery nie mogę się tam ukrywać. Oczywistym jest, że potrzebuję gry w pierwszym składzie. Skoro mogę prowadzić grę jednej z najlepszych reprezentacji na świecie, to dlaczego w klubie mam być tym drugim? Nie tędy droga. Oferta z Fakiełu to jest coś, czego teraz potrzebuję.

            Poza tym… Jest jeszcze Oliwia. Od roku mnie unika, a ja nie umiem bez niej żyć. W pewnym sensie nadal coś do niej czuję. Ale teraz to już chyba nie jest miłość. To coś dużo piękniejszego. To bezwarunkowa przyjaźń, świadomość, że zawsze możemy na siebie liczyć, że bez względu na wszystko pójdziemy za sobą w ogień. Może to dziwne, ale mam wrażenie, iż w pewnym sensie jest mi bliższa niż Agnieszka. W sensie duchowym. Patrząc na ten aspekt, na pewno bliższa jest mi Liw. Jak ja dawno tak o niej nie mówiłem… Ostatni raz, kiedy oznajmiałem jej, że musimy się rozstać. Do tej pory w mojej głowie tkwi obraz jej smutnych oczu, drżących warg i ten ostatni pocałunek. Sądziłem, że podejmuję właściwą decyzję. Miłość to naprawdę skomplikowana sprawa. Z pewnością mogę powiedzieć, że kocham swoją żonę i nie żałuję tego ślubu. Jednak Oliwia… Ona jest wyjątkowa. Właśnie dlatego nie chciałem jej skazywać na siebie, zasługuje na kogoś lepszego, kogoś, kto poświęci jej całe swoje życie. Ja nie mogłem tego zrobić, dla nikogo.

            Mieszka sobie w tej Moskwie i udaje, że wszystko jest pięknie. Dlaczego sądzę, że udaje? Bo znam ją dwadzieścia trzy lata. Wiem, kiedy próbuje zatuszować swój nastrój. Obawiam się też, że wiem, czym to wszystko jest spowodowane. Jeśli to moja wina… Między innymi dlatego chcę z nią zamieszkać. Chcę się przekonać, jak jest naprawdę i ile z moich przypuszczeń ma odzwierciedlenie w rzeczywistości. Ale najpierw trzeba wygrać Ligę Światową… Gdybym jednak nie wierzył w końcowy triumf, to przecież bym się nie umawiał z nią na taki układ!

  ~*~

Stwierdziłam, że jak Skra wygra, to dodam w końcu jedynkę. I tak oto możecie powitać Oliwię i Łukasza. Commi bawi się w różne perspektywy i sama nie wie, co z tego wyjdzie. Commi bawi się w publikowanie na samym początku pisania i również nie wie, co z tego wyjdzie. Kurczę, a jak się mówi o sobie w trzeciej osobie to podobno czas iść do psychiatry. Ale to nie jedyny powód, dla którego powinnam tam wylądować. To opowiadanie jest kolejnym z nich, ale cóż. I tak Was długo przetrzymałam, bo chełpiłam się tym od miesiąca (oczywiście bezpodstawnie, gdyż do niczego się to nie nadaje). Jeśli kogoś zniechęca postać Bartosza K. w bohaterach, to go pocieszę. Uszatego będzie tutaj stosunkowo mało. A Oliwia będzie wydziwiać, ile wlezie, zaś Żygadło oczywiście dotrzyma jej kroku. To jak? Będziecie ze mną i kolejnymi szurniętymi bohaterami? Mam nadzieję, że wiecie, ile motywacji daje każdy komentarz. :) Informowani - wyjaśnienia dla tych, którzy pragną być informowani.
Commi.